Αν οι συνδικαλιστές δεν έκλειναν τους δρόμους ο νόμος για τις πορείες θα ήταν αχρείαστος

Αυτές τις ημέρες ψηφίζεται από τη Βουλή ο νέος νόμος που θα καθορίζει το πώς θα πραγματοποιούνται οι  συγκεντρώσεις και οι πορείες  στο κέντρο της Αθήνας. 

Για μία ακόμη φορά η υποκρισία και ο λαϊκισμός έχουν περισσέψει, καθώς τα κόμματα βρήκαν πάλι την ευκαιρία να διαφωνήσουν με έναν νόμο που προσπαθεί να λύσει ένα διαχρονικό καρκίνωμα της πρωτεύουσας. 

Όσο και αν υποστηρίζει κάποιος τα δικαιώματα  των εργαζομένων και των οικονομικά αδύναμων, δεν μπορεί να παραβλέψει πως οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα όποτε  θέλουν  κάνουν «μπάχαλο» το κέντρο της Αθήνας  στο όνομα των εργατικών διεκδικήσεων.   

Κάνεις, μα κάνεις δε θέλει να περιορίσει τις συνταγματικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις των συνδικαλιστών και των Οργανώσεών τους. 

Αν δεν υπήρχε, μάλιστα, και η μεγάλη ταλαιπωρία στο κέντρο της Αθήνας εξαιτίας των καθημερινών διαδηλώσεων, τότε  αυτός ο νόμος που ψηφίζεται τώρα, θα ήταν αχρείαστος. 

Δεν υπάρχει ημέρα της εβδομάδας που να μη γίνεται μια διαδήλωση, μικρή η μεγάλη, στο κέντρο της Αθήνας. 

Και δεν υπάρχει ημέρα που οι πλατείες  Συντάγματος  και  Ομονοίας, καθώς  και οι κεντρικές λεωφόροι να μην  κλείνουν για τρεις ή τέσσερις ώρες χωρίς πραγματικά να υπάρχει κανένας λόγος. 

Οι περισσότεροι συνδικαλιστές προσπαθούν να μιμηθούν  όλους εκείνους τους παλαιούς αγωνιστές που τις δεκαετίες από το ‘50 μέχρι το ‘90  κατέβαιναν στους δρόμους και διαδήλωναν για τα ανύπαρκτα, τότε, δικαιώματα εργαζομένων και συνταξιούχων. 

Σήμερα,  βλέπουμε,  καθημερινά,  τους  συνδικαλιστές από διάφορους κλάδους, κυρίως του  ευρύτερου δημόσιου τομέα, να προσπαθούν να συγκρουστούν με την Αστυνομία, να σπάσουν πόρτες και  βιτρίνες, και   να στρέψουν τις κάμερες πάνω τους, μόνο και μόνο για να γίνουν θέμα στα δελτία ειδήσεων και τις τηλεοπτικές εκπομπές, και να προβληθούν. 

Το σκεπτικό τους είναι πως αν δεν σπάσουν βιτρίνες, αν δεν ταλαιπωρηθούν οι πολίτες από το μποτιλιάρισμα και αν δεν γίνουν επεισόδια, δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς  με τα αιτήματα του κλάδου. 

Γιατί, όμως, θα πρέπει να κλείσουν οι δρόμοι, να  δεινοπαθήσουν δύο εκατομμύρια Αθηναίοι, να γίνουν ζημιές σε καταστήματα, για να εγκριθούν οι προσλήψεις π.χ. στα νοσοκομεία ή στους δήμους; 

Ποιος υπουργός  δε θέλει να κάνει προσλήψεις και θα πεισθεί να  βάλει την υπογραφή του επειδή το κέντρο της Αθήνας γίνεται «μπάχαλο»; 

Όλα αυτά, βέβαια, δεν έχουν κοινή λογική. Έχουν τη νοοτροπία της περασμένης 20ετίας, η οποία, δυστυχώς, δεν αλλάζει και έχει καταστρέψει την  καθημερινότητα  της πόλης, αλλά και χιλιάδες καταστήματα και περιουσίες. 

Μετά την ψήφιση του νομοσχέδιου,  μακάρι να δούμε ριζικές αλλαγές στην  αντιμετώπιση όλων αυτών που κλείνουν τους δρόμους  για ψύλλου πήδημα και να σταματήσει αυτή η μεγάλη ταλαιπωρία. 

Η αλήθεια είναι πως οι δεκάδες νόμοι που έχουν περάσει μέχρι τώρα,  δεν το έχουν καταφέρει. 

Το μόνο παρήγορο, ίσως, στο νέο νομοσχέδιο είναι πως  όταν γίνονται ζημίες, αυτές θα κοστολογούνται και  θα αποδίδεται, πλέον, ο λογαριασμός στους υπευθύνους για τις κινητοποιήσεις ή στα συνδικάτα. Με αυτό τον τρόπο, ίσως κάποιοι να ξανασκεφτούν  αν θα  πετάξουν πέτρες, μολότοφ ή αν θα  σπάσουν βιτρίνες. 

Μακάρι η Πολιτεία να μπορέσει να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη διάταξη,  κυρίως για παραδειγματισμό. 

Και μακάρι κάποτε να  γίνουν πράξη τα αυτονόητα σε αυτή τη χώρα και σε αυτή την πόλη.