Αγγλία-Ιταλία: Βρετανική παγωμάρα V Ιταλικής «κλεφτο»-πονηριάς…

Ο αποψινός του Euro δεν είναι απλά ένας τελικός! Το Αγγλία-Ιταλία γίνεται ξεχωριστό μέρος της ποδοσφαιρικής ιστορίας πριν ξεκινήσει, όποιο αποτέλεσμα κι αν θα έχει τελικά.

Διότι η Αγγλία έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Αυτή η τωρινή της ομάδα καλείται να… αναμετρηθεί με το διαχρονικό φλέγμα ενός λαού, ο οποίος έχει μάθει να κομπάζει για τη γέννηση του ποδοσφαίρου, χωρίς ωστόσο να έμαθε ποτέ το πώς κερδίζεις σε αυτό.

Διότι – πολύ ωραία- το ανακάλυψες, προσφέροντας σε όλες τις κοινωνίες απροσδιόριστη ψυχική ευεργεσία, πώς είναι δυνατόν ωστόσο να μην ξέρεις ποτέ πώς να νικήσεις;

Σου συμβαίνει, είτε διότι δεν έχεις ξεκολλήσει από τη νοοτροπία της εσωστρέφειας και παραμένεις στη λογική: «εμείς τα κάνουμε πάντα καλύτερα, οι άλλοι δεν ξέρουν», είτε επειδή δεν διαθέτεις ταλέντο.

Το δεύτερο δεν ισχύει! Οι Άγγλοι έχουν προσφέρει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα τεράστιους παίκτες ανά δεκαετία, ορισμένοι εκ των οποίων ήταν μοναδικά καλούπια σε κάθε επίπεδο (τον λένε Πολ Γκάσκοϊν…).

Απίστευτα ταλέντα, από τη θέση του τερματοφύλακα έως αυτή του σέντερ φορ. «Δεκάρι» ποτέ δεν είχαν παγκόσμιας κλάσης, όμως στις θέσεις οι οποίες κρίνουν τίτλους, πολλές φορές ήταν πλούσιοι σε ταλέντο.

Η σημερινή ομάδα της Αγγλίας διαφέρει σε πολλά από όλα τα προαναφερθέντα.

Πρώτον και κυριότερο αγωνιστικά δεν είναι σνομπ και δεν παρασύρεται από τα θέλω της.

Ο προπονητής της κρίνεται επιτυχημένος ακριβώς για αυτό. Στήνει το πλάνο μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια της ομάδας, όχι έξω από το σεντόνι.

Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ δεν παρασύρεται από τον ενθουσιασμό της εξέδρας, ούτε από το «πρέπει» της έδρας.

Η μάχη με τη Γερμανία τον δικαίωσε.

Όσο για εκείνους που λένε για τη διαιτησία στον ημιτελικό, η απάντηση είναι πως με βάση την εικόνα του τουρνουά ο τελικός που έχει προκύψει είναι με διαφορά μεγάλη ο «δικαιότερος».

Οκ, δεν θα έδινα ούτε εγώ το πέναλτι στο Στέρλινγκ, δεν έχει υπάρχει ωστόσο ποτέ τίτλος στην ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων για τον οποίο δεν έπαιξαν ρόλο – και - οι αποφάσεις των διαιτητών.

Το χέρι του Μαραντόνα στο Μεξικό (κόντρα στην Αγγλία…) δεν ακυρώνει το δεδομένο ότι η Αργεντινή άξιζε το Μουντιάλ το 1986.

Όπως το πέναλτι της Γερμανίας στον τελικό του 1990, που μόνο ο διαιτητής Κοντεσάλ είδε, δεν αφαιρεί το χαρακτηρισμό της καλύτερης ομάδας για τα πάντσερ της εποχής, με Ματέτους, Μπρέμε και Κλίνσμαν.

Ο τελικός απόψε έχει πάντως για έναν ακόμη λόγο τεράστιο ενδιαφέρον.

Οι Ιταλοί γνωρίζουν πολύ καλά πώς να χαλάνε τις «γιορτές».

Σε μία στιγμή που ο πλανήτης θα θέλει να μάθει εάν τελικά το κύπελλο επιτέλους θα «φτάσει στο σπίτι του», η ομάδα του Μαντσίνι αναζητεί τους τρόπους για να καταστρέψει αυτή την παραμυθένια ιστορία.

Στο dna τους οι «ατζούρι» τις έχουν αυτές τις καταστροφές.

Το προκάλεσαν στον τεράστιο Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του Μουντιάλ το 2006 και κέρδισαν. Έφτασαν τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή να βγει από τα ρούχα του και τη Γαλλία να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή της.

Είναι μάλλον δεδομένο ότι και απόψε οι Ιταλοί θα ψάξουν τρόπους να τσαντίσουν τους Άγγλους.

Αυτή είναι πράγματι μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση για αυτό το τελευταίο ματς της διοργάνωσης.

Η Ιταλική «κλεφτο»- πονηριά κόντρα στην βρετανική παγωμάρα...