Για το θρίαμβο που όλοι έχουμε ανάγκη!

Ήταν μια εποχή – για κάποιους όχι και τόσο μακρινή – που τα συνθήματα, τα σλόγκαν, δεν τα γράφαμε κατά μόνας στην οθόνη του κινητού και δεν τα διακινούσαμε μέσα από τα social media, κι όμως κυκλοφορούσαν εξίσου γρήγορα…

Τότε, το 2004, δεν είχαμε Twitter (ΟΚ Ίλον, Χ το λέμε πια), ούτε TikTok και Instagram, άσε που το Facebook είχε δημιουργηθεί μόλις πριν από μερικούς μήνες και μόνο μερικοί σπασίκλες στο campus του Χάρβαρντ το είχαν μάθει, παρά μόνο μέιλ για τη δουλειά κι αυτό με το ζόρι γιατί έκανε ώρες για να «φορτώσει»…

Τότε τα σλόγκαν – που δεν είχαμε μάθει ακόμα να τα χαρακτηρίζουμε «viral» – κυκλοφορούσαν στόμα με στόμα, τα λέγαμε στους συναδέλφους στη δουλειά, στο τηλέφωνο, στις παρέες, στη γειτονιά, στα καφέ, στο γήπεδο, και ξαφνικά τα ήξεραν όλοι…

Δε χρειαζόταν ανάρτηση, κοινοποίηση, καρφίτσωμα, κάρφωμα, αρκούσε να φτάσει στ’ αυτιά σου, να ταυτιστείς, να το υιοθετήσεις, κι έπειτα να το διαδώσεις…

Και αυτό ακριβώς έγινε εκείνο το καλοκαίρι, αφότου το βράδυ της 15ης Μαΐου 2004 ο Σάκης Ρουβάς με το «Shake it» πήρε την τρίτη – την υψηλότερη μέχρι τότε για την Ελλάδα – θέση στον τελικό της Eurovision στην Κωνσταντινούπολη, σκορπίζοντας προς στιγμήν απογοήτευση…

Με την ελπίδα της εθνικής διάκρισης να παραμένει ζωντανή, λίγες μόλις μέρες μετά, και καθώς η Εθνική Ελλάδος έμπαινε… με φόρα στα γήπεδα της Πορτογαλίας για την τελική φάση του Euro 2024, ένα σύνθημα κυκλοφόρησε αστραπιαία κι ήταν στα χείλη όλων:

«Δεν το έφερε ο Σάκης, θα το φέρει ο Ζαγοράκης!»

Ήταν η αγαπημένη φράση εκείνων των ημερών και αποδείχτηκε προφητική όταν τη νύχτα της 4ης Ιουλίου ο Άγγελος Χαριστέας «εκτέλεσε» την Πορτογαλία στον τελικό της διοργάνωσης και έστειλε την Ελλάδα στα ουράνια χαρίζοντας της το κορυφαίο τρόπαιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…

Ήταν η εποχή που η εθνική μας υπερηφάνεια έφτασε στο αποκορύφωμα της, όταν, μετά και την κατάκτηση του Euro, η Ελλάδα υποδέχτηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην κοιτίδα τους και με μια εξαιρετικά επιτυχημένη διοργάνωση εισέπραξε την παγκόσμια αναγνώριση…

20 χρόνια μετά και ενώ πολλά έχουν αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο, η ανάγκη για κάτι ανάλογο, για ένα συλλογικό θρίαμβο – μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία – επανέρχεται πιο επιτακτική από ποτέ…

20 χρόνια που μάς σημάδεψαν με εθνικές ταπεινώσεις, μνημόνια, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, αλλά και την επανεμφάνιση του φασιστικού τέρατος, με μια χώρα που βίωσε πρωτοφανείς περιπέτειες που όχι μόνο γκρέμισαν ολοκληρωτικά το νεοελληνικό όνειρο αλλά άφησαν και βαθιές πληγές στο συλλογικό μας υποσυνείδητο βυθίζοντας έναν λαό στην κατάθλιψη…

20 χρόνια μετά, και η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του UEFA Europa Conference League που θα γίνει στις 29 Μαΐου προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία για μια νέα μεγάλη νίκη που όλοι έχουμε ανάγκη!

Έστω κι αν ο «Θρύλος» δεν είναι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, παραμένει μακράν η πιο δημοφιλής ποδοσφαιρική ομάδα στη χώρα μας – και αυτό δεν είναι απλώς η άποψη του υπογράφοντος ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αμπελοκήπους και πήγε σχολείο πίσω από το γήπεδο της Λεωφόρου αλλά έγινε από το Δημοτικό ένας από τους πολλούς οπαδούς των «Ερυθρολεύκων» στη γειτονιά της Πανόρμου, αλλά η αλήθεια…

Κι γι’ αυτό, μιας και η Μαρίνα Σάττι δεν έφερε τη νίκη στη Eurovision, είναι τώρα ευκαιρία να ζήσουμε λίγες στιγμές ανάτασης με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από τον Ολυμπιακό…

Όσο για το σύνθημα «Δεν το έφερε η Μαρίνα, θα το φέρει ο Μαρινάκης!», κάτι μου λέει ότι πρέπει να έχει ήδη γίνει viral!

«Ο βραδυνός» Σπύρος Κρίκος