Γιατί κάποιος δημόσιος λειτουργός να θέλει να παραμείνει ανεμβολίαστος;

Η προσπάθεια για το χτίσιμο του τείχους της ανοσίας προχωρά όχι με γρήγορους αλλά με σχετικά ικανοποιητικούς ρυθμούς, αφού αισίως κοντεύουμε να φτάσουμε τα 5 εκατομμύρια εμβόλια.

Αν δεν υπήρχαν οι καθυστερήσεις στις παραδόσεις των εμβολίων τους πρώτους μήνες του 2021 και αν δεν εμφανίζονταν οι παρενέργειες από ένα συγκεκριμένο εμβόλιο, τότε η εικόνα στη χώρα μας θα ήταν διαφορετική.

Στις τάξεις των εργαζομένων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, όπως οι υγειονομικοί, παρατηρείται το φαινόμενο τρεις ή τέσσερις στους δέκα νοσηλευτές να αρνούνται να κάνουν το εμβόλιο.

Επίσης, στις ηλικίες 60-65 ετών τέσσερις στους δέκα κρατούν ανάλογη στάση. Και να σκεφτεί κανείς ότι σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία του ακατάλληλου εμβολίου.

Οι συνταγματολόγοι, οι ειδικοί επιστήμονες, καθώς και ένα ολόκληρο σύστημα νομικών συμβούλων έχει ήδη πιάσει δουλειά για να βρει επιχειρήματα μπροστά στο ενδεχόμενο να καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, καθώς και σε μία σειρά από άλλους κλάδους κρατικών λειτουργών, από τον Σεπτέμβριο.

Γιατί, όμως, θα πρέπει να φτάνουμε σε τόσο ακραίες καταστάσεις και ένα στέλεχος δημόσιου νοσοκομείου να πρέπει να υποχρεώνεται να εμβολιαστεί;

Οι χιλιάδες διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ των δημόσιων νοσοκομείων, ένα χρόνο τώρα, δυστυχώς δεν κατάφεραν να πείσουν όλους αυτούς τους υγειονομικούς-αρνητές του εμβολίου.

Ποιο είναι εκείνο το επιχείρημα που θα κάνει έναν γιατρό ή μια νοσοκόμο που αρνείται το εμβόλιο, να αλλάξει άποψη;

Κάτι άλλο φαίνεται ότι φταίει.

Ένα μεγάλο ποσοστό ανεμβολίαστων από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι βέβαιο ότι επηρεάζονται από την στάση των πολιτικών κομμάτων και των παρατάξεων.

Άλλωστε, αυτό συμβαίνει και σε άλλους κλάδους.

Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, η στάση ορισμένων αρνητών του εμβολίου θα ήταν διαφορετική αν στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν ένα άλλο κόμμα.

Δεν είναι λίγα τα στελέχη των παρατάξεων στους συλλόγους και στις ομοσπονδίες του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού που με την στάση τους προσπαθούν να επηρεάσουν και τελικά να αποτρέψουν τον εμβολιασμό των συναδέλφων τους.

Και θα πει κάποιος, είναι θεμιτή μία τέτοια στάση, αφού έτσι λειτουργεί μία δημοκρατική κοινωνία. Χωράει όλες τις απόψεις και ο κάθε ένας κρίνεται από την στάση ζωής του.

Αν όλα αυτά έμεναν σε επίπεδο ιδεών και θέσεων, ίσως το πρόβλημα να μην ήταν τόσο μεγάλο.

Στα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, σε πρακτικό επίπεδο, παρατηρείται, όμως, κάτι πολύ χειρότερο. Οι εμβολιασμένοι είναι αυτοί που μπαίνουν μπροστά στα δύσκολα και οι ανεμβολίαστοι εισπράττουν μόνο τα οφέλη χωρίς καμία υποχρέωση.

Για παράδειγμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε νοσοκομεία και κλινικές έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο οι εμβολιασμένοι γιατροί και νοσηλευτές, επειδή ακριβώς είναι προστατευμένοι, να αναλαμβάνουν τα δύσκολα διασωληνωμένα περιστατικά Covid-19, ενώ οι ανεμβολίαστοι συνάδελφοί τους κάθονται ένα βήμα πίσω, για να μην αρρωστήσουν.

Πρακτικές ανεπίτρεπτες που θυμίζουν άλλες εποχές.

Και βέβαια, στο τέλος της ημέρας και του μήνα όλοι τον ίδιο μισθό λαμβάνουν.

Και οι εμβολιασμένοι και οι ανεμβολίαστοι. Γι’ αυτό, ίσως, και να μην έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν πως μόνον ο υποχρεωτικός εμβολιασμός μπορεί να εξασφαλίσει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις των εργαζομένων στις μονάδες πρώτης γραμμής και υψηλού κίνδυνου.