Κυνηγώντας την ευτυχία

Ένας τίτλος αρκετός από μόνος του για να σε οδηγήσει στο πως να μη φτάσεις ποτέ σε αυτόν τον πολυπόθητο προορισμό.

Ίσως γιατί πολύ απλά, δεν είναι προορισμός.

Δεν είναι μια εξοχική κατοικία, ετοιμοπαράδοτη, που θα πάρεις το αεροπλάνο και θα φτάσεις, ούτε ένα εξωτικό θέρετρο που θα σε περιμένουν με λουλούδια και κοκτέιλ όπως φαντάζεσαι.

Μοιάζει περισσότερο με ένα οικόπεδο που δε σε περιμένει τίποτα και κανένας πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ένα οικόπεδο έτοιμο να χτίσεις το σπίτι σου που στο κουδούνι θα γράφει ευτυχία και απ΄έξω θα κρέμεται μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή όπου στα στοιχεία του εργολάβου και του μηχανικού, γράφει το όνομα σου.

Ένα οικόπεδο που απαιτεί κόπο, θυσίες και προσπάθεια για να φτάσει να μοιάζει εξωτικός προορισμός και ίσως και γι’ αυτό τελικά να μην έχει και πολλές κρατήσεις.

Γιατί συνήθως θέλουμε το γρηγορότερο μέσο μεταφοράς και όχι το καλύτερο.

Γιατί πολλοί από εμάς λέμε ότι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι όμως στην πραγματικότητα δε το θέλουμε και τόσο.

Άλλωστε η επιθυμία δε μεταμορφώνεται ποτέ σε κατάκτηση από τον καναπέ.

Εκείνο το βολικό μέρος όπου όταν αφαιρείσαι βλέπεις ξεκάθαρες εικόνες του εαυτού σου ευτυχισμένο και μετά πατάς ξανά το play στην τηλεόραση σαν να μην έγινε και τίποτα σπουδαίο.

Λες και δεν φαντάστηκες μόλις μια ευτυχισμένη βερσιόν του εαυτού σου την οποία για ακόμα μια φορά προσποιήθηκες ότι δεν είδες.

Και γιατί προσποιήθηκες;

Από συνήθεια.

Γιατί συνήθισες να ζεις με εικόνες που δε σε γεμίζουν τόσο.

Έχεις κάπως πια εξοικειωθεί με το «έτσι και έτσι» που το «ακριβώς» μοιάζει απέραντα μακρινό.

Είναι καλό μόνο όταν αφορά πεντάλεπτες φαντασιώσεις που δε στοιχίζουν και τίποτα.

Από φόβο.

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, είναι κάποιοι από εμάς που φοβούνται την ευτυχία.

Ίσως γιατί δε τη γνώρισαν ποτέ.

Ίσως γιατί δε ξέρουν τι να την κάνουν.

Ίσως γιατί τους τρομάζει η ιδέα να τη βρουν και μετά να τη χάσουν.

Μόνο που πάλι ξεχνάς πως ό,τι φτιάχνεις εσύ, σου ανήκει για πάντα.

Κι αν το θελήσεις, το χαλάς και το ξαναφτιάχνεις από την αρχή. Άλλωστε μη ξεχνάς ότι η ευτυχία σου μοιάζει.

Ο ορισμός που κάποτε της έδωσες αλλάζει μαζί σου, μεγαλώνει μαζί σου και μεταμορφώνεται μαζί σου.

Νομίζεις ότι δε μπορείς, ότι είναι αργά.

Νομίζω ότι πάλι πας να βολευτείς και να θυματοποιήσεις τον εαυτό σου.

Ποτέ δεν είναι αργά.

Μια απόφαση είναι η ευτυχία.

Μια απόφαση για να ξεκινήσεις να φτιάχνεις το «σπίτι» σου.

Ένα σπίτι με τοίχους από καινούργιους μικρούς η μεγαλύτερους στόχους και κουρτίνες από συνήθειες που φτιάχνουν χαμόγελα ψυχής και όχι εξαρτήσεις μυαλού.

Ένα σπίτι που δε φωτίζει μόνο τα Χριστούγεννα από τα φωτάκια που αγοράζεις για το δέντρο σου αλλά φωτίζει όλο τον χρόνο από το φως που αντανακλάς εσύ και οι επιλογές σου.

Αυτό το φως δεν βραχυκυκλώνει και σίγουρα δεν αγοράζεται.

Ένα σπίτι που θα καλείς ανθρώπους που θα σε σέβονται και μόνο που τους ανοίγεις την πόρτα σου.

Γιατί θα ξέρουν ότι είναι σημαντικό που τους ανοίγεις την πόρτα σου.

Γιατί θα ξέρουν ποιος είσαι.

Γιατί θα ξέρεις εσύ ποιος είσαι.

Ένα σπίτι που θα καλείς φίλους που κρατάνε στα χέρια τους «οικοδομικά υλικά» αντίστοιχα με τα δικά σου, έτοιμοι να τα προσφέρουν και να τους τα προσφέρεις σε κάθε πιθανή ζημιά που θα προκύπτει.

Φίλους που θα σου θυμίζουν όλους τους λόγους που αξίζεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι ακόμα και αν το σύμπαν συνωμοτεί για τους ξεχάσεις.

Σε αυτό το σπίτι, να καλείς έρωτες που η διαδρομή τους σε σένα μοιάζει μονόδρομος και όχι αδιέξοδο η παράδρομος.

Έρωτες που δε γράφουν πάνω «σε αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι» αλλά «σε χρειάζομαι γιατί σε αγαπώ».

Έρωτες που δε φτιάχνουν κελιά για να μην αποδράσεις αλλά που ρίχνουν τα κελιά ανοίγοντας σου πόρτες και διεξόδους για να μπορείς να αποδράσεις με ακόμα περισσότερους τρόπους από αυτούς που φαντάστηκες.

Πάντα με την ευχή να μη θέλεις.