Μνήμη Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Απεβίωσε, την προηγουμένη Κυριακή, στο νοσοκομείο «Hopital prive Pays de Savoie», στην πόλη Annemasse της Γαλλίας, η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου.

Ήδη από την δεκαετία του ’60 διεκρίθη για τα ρεπορτάζ και τις αποκλειστικότητές της, ενώ υπήρξε η πρώτη Ελληνίς δημοσιογράφος που κάλυψε τον πόλεμο του Βιετνάμ. «Από την ημέρα που άρχισε η σταδιοδρομία μου στη δημοσιογραφία, έχω επισκεφθεί περισσότερες από πενήντα χώρες και τουλάχιστον διακόσιες πόλεις.

Έχω ξεπαγιάσει στο Άνκορατζ της Αλάσκας και έχω καεί στο Χαρτούμ του Σουδάν, όπου βουλιάζουν τα βήματα στην λιωμένη άσφαλτο με 50 βαθμούς υπό σκιά», έγραφε στον πρόλογο του βιβλίου της «Scoop», όπου απεκάλυπτε όσα δεν εδημοσιεύθησαν από τις συνεντεύξεις της με τον Καντάφι ή την βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, καθώς και τις περιπέτειές της στον πόλεμο του Γιόμ Κιππούρ.

Υπέγραφε επί χρόνια στην ανά χείρας εφημερίδα με το ψευδώνυμο «Τηλέμαχος», ενώ εκράτησε ζωντανή την παράδοση του χρονογραφήματος, επί δεκαετίες στην «Εστία». Γνωρισθήκαμε στα τέλη του προηγουμένου αιώνος, και αμέσως συνδεθήκαμε πνευματικώς.

Μία φορά τον μήνα γευματίζαμε στην Αθηναϊκή Λέσχη, και σχεδόν κάθε δύο χρόνια εξέδιδα ένα βιβλίο της.

Σταχυολογώ τους τίτλους: «Άτακτοι ηγέτες, μοιραίες γυναίκες», «Scoop», «13 Δεκεμβρίου 1967», «Όλγα Κωνσταντίνοβα, Η Αγία βασίλισσα», «Φρειδερίκη: Η αμφιλεγόμενη βασίλισσα», «Το μυθιστόρημα της βασιλικής Δυναστείας της Ελλάδας», «Άννα-Μαρία: η τελευταία βασίλισσα», «Μαρί-Σαντάλ: Παρ’ ολίγον βασίλισσα».

Το τελευταίο διάστημα συνέγραφε την βιογραφία της βασιλίσσης Ελισάβετ της Ελλάδος, της αγνώστου, όπως την χαρακτήρισε, συζύγου του Γεωργίου Β’. Μία σπάνια, όμως, πρωτοβουλία, λίγο πριν από την καραντίνα, δεικνύει το ποιόν της εκλιπούσης.

Απεφάσισε και δημιούργησε ένα Ίδρυμα Προαγωγής του Ελληνικού Πνεύματος, το οποίο επροίκισε με 100.000 ευρώ, για βιβλία που έχουν σχέση με την ελληνική Ιστορία και Πολιτισμό, υπό την προϋπόθεση να έχουν γραφεί από δημοσιογράφους-μέλη επαγγελματικών ενώσεων από όλο τον κόσμο.

Το πρώτο βραβείο απενεμήθη από την κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον καθηγητή Γιώργο Μπαμπινιώτη, στον Βασίλη Τσιάμη, για το έργο του «54 ημέρες: Η πολιορκία και η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως» (Εκδόσεις Κέδρος).

Η άγνωστη βασίλισσα Ελισάβετ

Αποτίοντας φόρο τιμής στην γραφίδα της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου, ας μου επιτραπεί να προδημοσιεύσω απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο της: «Ελισάβετ», και πιο συγκεκριμένως από τον πρόλογό του:

Τέσσερεις γάμοι σε δύο πρωτεύουσες, δύο βασιλείς, δύο πρίγκιπες-διάδοχοι, δύο πριγκίπισσες, δύο πριγκίπισσες διαδόχου, δύο ζεύγη αδελφού και αδελφής, τέσσερεις κουνιάδοι, τέσσερεις κουνιάδες, δύο βασίλισσες, μία δούκισσα και μία βασιλομήτωρ.

Στην πραγματικότητα οι είκοσι έξη αυτοί βασιλικοί τίτλοι, οι συγγενείς εξ αίματος και οι συγγενείς εξ αγχιστείας ανήκουν απλώς και μόνο σε δύο άνδρες και δύο γυναίκες, τον βασιλέα της Ελλάδος Γεώργιο Β’, τον βασιλέα της Ρουμανίας Κάρολο Β’, την πριγκίπισσα Ελένη, αδελφής του βασιλέως Γεωργίου Β’ και σύζυγο του βασιλέως Καρόλου Β’, και την πριγκίπισσα Ελισάβετ, αδελφή του βασιλέως Καρόλου Β’ και σύζυγο του βασιλέως Γεωργίου Β’.

Οι εν λόγω διασημότητες των γαλαζοαίματων είχαν γεννηθεί σε παλάτια στα τέλη του 18ου αιώνα και έγραψαν στο βιβλίο της Ιστορίας το πέρασμά τους σ’ αυτόν τον κόσμο κατά την δεύτερη και την τρίτη δεκαετία του ταραχώδους 19ου αιώνα.

Κατά τις έρευνες που είχα πραγματοποιήσει για να συγκεντρώσω τα στοιχεία για την συγγραφή των βιογραφιών των βασιλισσών της Ελληνικής Βασιλικής Δυναστείας η οποία –ας μην το ξεχνάμε – βασίλευσε επί 123 χρόνια στην Ελλάδα, από το 1864 μέχρι το 1992, σπάνια είχα συναντήσει το όνομα της βασίλισσας Ελισάβετ.

Διαπίστωσα εξάλλου ότι μόνο ελάχιστοι συμπολίτες προχωρημένης ηλικίας, γνωρίζουν ότι είχε υπάρξει και βασίλισσα της Ελλάδος με το όνομα Ελισάβετ!

Αποφάσισα, λοιπόν, να συγκεντρώσω περισσότερα στοιχεία για την εν λόγω «άγνωστη βασίλισσά μας» και να προσθέσω την ιστορία της στον κατάλογο των

βιογραφιών των άλλων βασιλισσών που έχω εκδώσει. Η έρευνα για την αναζήτηση της ζωής της «άγνωστης Ελισάβετ» μού αποκάλυψε κάτι που δεν περίμενα: Ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα της ζωής μιας βασίλισσας που δεν θυμάται σχεδόν κανείς ότι έζησε στην Ελλάδα και που δεν έμεινε το όνομά της ούτε σε μια μαρμάρινη πλάκα στο νεκροταφείο των βασιλικών τάφων του Τατοΐου, που εγκαινιάστηκε από ένα βρέφος το 1880 και όπου γίνεται… συνωστισμός νεκρών βασιλιάδων, βασιλισσών, πριγκίπων, πριγκιπισσών, μέχρι και ενός αξιωματικού του Ναυτικού!