Να επεκταθεί το Μετρό Θεσσαλονίκης

Ύστερα από δεκαετίες αναβολών και καθυστερήσεων, ενεκαινιάσθη, επιτέλους, το «μικρό» Μετρό Θεσσαλονίκης, με μόλις 13 σταθμούς. Χρέος όλων μας είναι να μην ξαναβάλουμε εμπόδια στην επέκτασή του, τόσο προς το αεροδρόμιο όσο και προς τις πυκνοκατοικημένες δυτικές συνοικίες.

Μία ευχάριστη έκπληξις με ανέμενε εφέτος τις εορτές, όταν απεβιβάσθην στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης και μίσθωσα ένα αγοραίο όχημα με κατεύθυνση το κέντρο της πόλεως. Αφίχθην μόλις εντός 20 λεπτών στον προορισμό μου. Οφείλω στο σημείο αυτό, να κάνω μία παρένθεση. Παρ’ ότι υπήρξε εναλλακτική λύσις, ήτοι λεωφορείο έως τον σταθμό του μετρό «Νέα Ελβετία» (όνομα και πράμα προπολεμικώς), και εν συνεχεία επιβίβασις στον συρμό και 10 σταθμοί έως την Αγία Σοφία, λόγω του βάρους των αποσκευών επροτίμησα την πεπατημένη και την… ακρίβεια (25 ευρώ). Όταν ερώτησα τον οδηγό του αγοραίου εάν αυτή η αλλαγή στην κίνηση ωφείλετο στην λειτουργία του Μετρό, η απάντησίς του ήταν «επιστημονική».

Υπάρχει, μου ανέφερε, μία κυκλοφοριακή ελάφρυνσις της τάξεως του 10%-20% στις κεντρικές και στις πέριξ αυτών οδούς του κέντρου, όμως έχουν επιβαρυνθεί οι άλλες περιοχές όπου δεν υπάρχουν σταθμοί του Μετρό. Αντιθέτως, ήταν δυσάρεστη η αίσθησις όταν επιχείρησα να χρησιμοποιήσω το Μετρό το βράδυ της Κυριακής 22 Δεκεμβρίου από τον σταθμό «Δημοκρατία» προς τον σταθμό «Παπάφη», για να παρακολουθήσω τον ποδοσφαιρικό αγώνα Π.Α.Ο.Κ. – Ατρόμητος Αθηνών. Ένας μυώδης αστυνομικός μάς υπεχρέωσε να αναμένουμε, μέχρις να εξέλθουν αρκετοί επιβάτες, τόσοι ώστε να δυνηθούμε να εισέλθουμε στους συρμούς. Ο λόγος; Οι φίλοι του «Δικεφάλου του Βορρά» που συνέρρεαν κατά εκατοντάδες από τις δυτικές συνοικίες, είχαν όλοι την ίδια ιδέα. Αντί να επιβιβασθούν στα λεωφορεία, όπως έπρατταν επί χρόνια, απεφάσισαν να δοκιμάσουν το νέο και υπερσύγχρονο μέσο συγκοινωνίας. Την στιγμή εκείνη, κατεδείχθη πόσο ανεπαρκές για τις ανάγκες μίας μεγαλουπόλεως με σχεδόν 1,5 εκατ. πληθυσμό μαζί με την ευρύτερη μητροπολιτική ζώνη, είναι το Μετρό Θεσσαλονίκης.

Από την εποχή του δημάρχου Σωτήρη Κούβελα, που το προανήγγειλε, μέχρι τα εγκαίνιά του στις 30 Νοεμβρίου του 2024, η ανικανότης ολοκληρώσεως ενός τόσο εμβληματικού έργου κατέδειξε τις παθογένειες της κεντρικής εξουσίας, αλλά και των τοπικών συλλογικοτήτων. Το πάθημα ας γίνει μάθημα και οι προγραμματισμένες επεκτάσεις που έχουν ανακοινωθεί, ας προχωρήσουν χωρίς υπαναχωρήσεις και ακτιβισμούς. Πρόκειται για ένα πάνδημο αίτημα.

Χριστούγεννα στο χωριό

Όπως έλεγε ο αείμνηστος Σπύρος Μαρκεζίνης όταν τον ερωτούσα πού θα πάει τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα: «Εμείς θα μείνουμε στην Αθήνα, διότι, δυστυχώς, δεν έχουμε χωριό να πάμε». Αντιθέτως, ο γράφων, ο οποίος κατάγεται από «χωριό», όπως κάθε χρόνο τις ημέρες των εορτών, ανηφόρισα στην Θεσσαλονίκη, όπου διαμένει η αδελφή μου, και στην συνέχεια στην Βέροια, όπου διαμένει η μητέρα μου. Τούτη την φορά δεν πήγα κατευθείαν στην πρωτεύουσα της ερατεινής Ημαθίας, όπως την χαρακτήρισε ο Όμηρος, αλλά κατευθύνθηκα στην Βεργίνα. Εκεί, είχε προγραμματισθεί μία εκδήλωσις από τον Σύλλογο Φίλων Πολυκλαδικού Μουσείου Αιγών, με θέμα: «Οι Βασιλικοί Τάφοι και ο Ανδρόνικος μέσα από τις αφηγήσεις ενός δημάρχου».

Επρόκειτο για μία συνομιλία της επί δεκαετιών εφόρου Αρχαιοτήτων Ημαθίας, αφυπηρετήσασας πέρυσι, Αγγελικής Κοτταρίδη και της ημετέρας ταπεινότητος, διότι ο περί ου ο λόγος δήμαρχος ήταν ο πατέρας μου. Φιλικοί δεσμοί συνέδεαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 την οικογένεια της μητέρας μου με την οικογένεια του Μανώλη Ανδρόνικου όχι μόνον διότι ήσαν γείτονες στην οδό Σόλωνος, αλλά και επειδή η αδελφή της μητρός μου, η θεία Αλίκη, ήταν συμφοιτήτρια με τον κορυφαίο αρχαιολόγο, στην Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Όταν, λοιπόν, ο Ανδρόνικος ανεκάλυψε τον ασύλητο βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β’, το 1977, την μεγαλυτέρα αρχαιολογική ανακάλυψη του 20ού αιώνος μαζί με τον τάφο του Τουταγχαμών, «καραβιές» ξένων επισκεπτών άρχισαν να συρρέουν στο άσημο, έως τότε, χωριό Βεργίνα. Ο πατέρας μου αντιλαμβανόμενος την σημασία της ανακαλύψεως, υπεστήριξε υλικώς και ψυχολογικώς τον ανασκαφέα, υπό την έννοια ότι εδεξιώνετο στο τουριστικό περίπτερο «Ελιά» της Βεροίας, όλους τους επισήμους που κατέφθαναν για να θαυμάσουν τους θησαυρούς των Μακεδόνων βασιλέων. Έχοντας παραστεί σε αρκετά από αυτά τα γεύματα είχα την ευκαιρία να μοιρασθώ με την φοιτήτρια, τότε, και βοηθό του Ανδρόνικου Αγγελική Κοτταρίδη, τις αναμνήσεις μίας λαμπρής για την πατρίδα μας, εποχής. Από την πλευρά της, η συνομιλήτριά μου ανέδειξε την αγωνία που είχε όλη η ανασκαφική ομάδα για την τύχη των εν λόγω θησαυρών, οι οποίοι εφυλάσσοντο σε μία… αγροτική αποθήκη. Παρατηρώντας κανείς σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα, την εξέλιξη του χώρου, με την κατανυκτική διαμόρφωση της Τούμπας, την κατασκευή του Πολυκεντρικού Μουσείου και την ανάδειξη του Ανακτόρου, δεν δύναται παρά να μείνει έκθαμβος από το έργο του Ανδρόνικου και της επιγόνου του.

Με άνω των 350.000 επισκεπτών το 2024, οι Αιγές κατατάσσονται στην 3η θέση πανελληνίως, στην επισκεψιμότητα των αρχαιολογικών χώρων, με αύξηση 100% από το 2023. Ευνοημένη από την ανωτέρω κοσμοσυρροή εμφανίζεται και το «χωριό» μου, η γειτονική Βέροια, κάτι που με γεμίζει υπερηφάνεια.