Όχι στη βία

Εμβρόντητη η κοινωνία παρακολουθεί με αποτροπιασμό τις βίαιες συγκρούσεις ομάδων, συχνά ανηλίκων μαθητών, όπως στην Σταυρούπολη, την ίδια ώρα που συγκλονισμένοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις από τη δίκη για την ακατανόητη επίθεση με βιτριόλι εναντίον μίας νέας γυναίκας από μια άλλη. Πολλή βία, υπερβολική βία.

Δυστυχώς, η εικόνα αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχει, πολύ φοβάμαι, ανοχή ή και εθισμός στη βία. Την αποδέχεται ως πραγματικό γεγονός ικανό τμήμα της κοινωνίας μας. Δεν είναι όμως και δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε ανοχή στη βία από όπου και αν προέρχεται, όπως και αν εκδηλώνεται.

Εδώ και δεκαετίες είχαμε εντοπίσει τις μεγάλες αλλαγές που υφίσταντο στην ελληνική κοινωνία και που εκδηλώνονται με βαθιά περιφρόνηση του Νόμου και του Κράτους Δικαίου. Η κοινωνία, συχνά χάρις στην επικράτηση της αριστερής νοοτροπίας στην ανοχή της δήθεν «επαναστατικής λογικής» της νεολαίας, αποδέχτηκε τη βία ως μέσον πολιτικής έκφρασης. Σε συνδυασμό με την ατιμωρησία και την περιφρόνηση του Νόμου, που είναι ενδημικές ενός δήθεν επαναστατικού τρόπου έκφρασης, η βία έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από το 1974 και μετά, όταν επήλθε η Μεταπολίτευση, δεν υπήρξε ξανά περίοδος τόσης μεγάλης ανοχής στη βία, που, πλέον, δεν είχε πολιτικά, όπως στο παρελθόν, στοιχεία, αλλά κοινωνικά.

Ζούμε σε εποχές μεγάλης βίας και περιφρόνησης του συμπολίτη μας. Ζούμε σε εποχές όπου ο χουλιγκανισμός, η αλητεία, η βία, η κακία, γίνονται συμπεριφορές που παίρνουν τη μορφή κανονικότητας και αποδοχής για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Το βλέπουμε, εδώ και δεκαετίες, παντού, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στην καθημερινότητά μας. Τυφλή βία χωρίς λόγο. Μόνο για την εκτόνωση των σκοτεινών ενστίκτων κυρίως, αλλά όχι μόνο, νεαρών ατόμων, που θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο εκδηλώνουν και εκτονώνουν τα ένστικτά τους θεωρώντας ότι έτσι εκφράζουν τη διαφωνία τους προς μία κοινωνία, που τους καταπιέζει. Μπορεί την κοινωνία να τη σόκαρε η τυφλή, σκληρή βία των καθαιρεθέντος ιερέα στη Μονή Πετράκη ή του συζυγοκτόνου στα Γλυκά Νερά. Αλλά δεν είναι πρωτοφανή γεγονότα ή συμβάντα. Δυστυχώς, πολύ σκληρές καταστάσεις συμβαίνουν καθημερινά σε μία εποχή που η περιφρόνηση του Νόμου είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό πολλών. Και, δυστυχώς, η ατιμωρησία ενθαρρύνει αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Το πρόβλημα βεβαίως ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Από την οικογένεια, από το σπίτι, από το σχολείο. Η διάλυση των οικογενειών σε πολλές περιπτώσεις, η αδιαφορία των γονιών για την ανατροφή των παιδιών τους, η έλλειψη προσπάθειας να μεγαλώσει με αξίες, που πλέον αμφισβητούνται, έχει αλλάξει εντελώς την εικόνα που υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία σε σχέση με αυτό που ίσχυε στο παρελθόν. Ολοένα και περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς τη σωστή ανατροφή και νουθεσία από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Δεν είναι ο κανόνας φυσικά. Και ευτυχώς. Αλλά δεν είναι και η εξαίρεση. Και το δυστύχημα είναι πως το σχολείο που θα έπρεπε να αναλάβει και ένα ρόλο κοινωνικής διαπαιδαγώγησης των νέων ανθρώπων, έχει αποτύχει στο ρόλο του αυτό. Δυστυχώς όλες αυτές οι ανατροπές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία κοινωνία όπου τα φαινόμενα βίας δεν θα μειώνονται αλλά αντιθέτως πολύ φοβόμαστε ότι θα αυξάνονται.

Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»