Στα λόγια και στις ανακοινώσεις είμαστε πρώτοι. Μετά;

Κάθονται σοβαροί άνθρωποι και μαλώνουν τρεις ημέρες τώρα, για το ποιος έφερε στο Kοινοβούλιο τον αστυνομικό-τέρας που κατέστρεψε τα 5 παιδιά του.

Με ποιους είχε φωτογραφηθεί και ποιος τον σύστησε για να μπει στη φρουρά της Bουλής, όταν ξέρουν πως για αυτές τις μετακινήσεις δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια.

Για ακόμη μία φορά, με αφορμή την υπόθεση του αστυνομικού της Bουλής, αποκαλύφθηκε ότι πολλά πράγματα στην Ελλάδα, λειτουργούν περισσότερο κατ’ όνομα και λιγότερο στην ουσία.

Πέντε παιδιά έχουν μείνει μόνα τους γιατί οι γονείς τους, ένα ζευγάρι αστυνομικών, τους κατέστρεψε τη ζωή.

Η διαβεβαίωση των υπευθύνων προς την κοινή γνώμη είναι πως ομάδα ψυχολόγων και ειδικών έχει αναλάβει τα παιδιά στο θάλαμο του Νοσοκομείου Παίδων, όπου φιλοξενούνται και τα φροντίζει.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι άλλη. Τα παιδιά είναι «σκοτωμένα» μεταξύ τους και έχουν διασπαστεί. Το αγόρι της οικογένειας υποστηρίζει τον πατέρα του και τα κορίτσια τη μητέρα τους.

Μεταξύ τους η σχέση δεν είναι η καλύτερη, γιατί αυτά τα ανήλικα μεγάλωσαν με λάθος τρόπο και κατεστραμμένες τις αρχές της ηθικής.

Το αγόρι δεν έμαθε τίποτα από τους γονείς του για το τι σημαίνει αιμομιξία, αλλά πως τους συνανθρώπους μας και πολύ περισσότερο τα μέλη της οικογένειάς μας, τους αγαπάμε, τους φροντίζουμε και δεν τους χτυπάμε.

Μαζί του στον ίδιο θάλαμο φιλοξενούνται και οι 4 ανήλικες αδελφές του, των οποίων, όπως τουλάχιστον έχουν πει στους αστυνομικούς, ο πατέρας και η μητέρα, από μικρές τούς έμαθαν να υπομένουν το ξύλο και το βιασμό μέσα στην ίδια τους την οικογένεια.

Και αυτά τα παιδιά βρίσκονται τώρα μόνα τους σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, να τα φροντίζουν οι νοσηλεύτριες βάρδιας, να τους κάνει παρέα μία αστυνομικός βάρδιας και μία φορά την ημέρα να τους επισκέπτεται ένας ψυχολόγος, ο οποίος δεν ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει.

Από την έξαρση της ενδο-οικογενειακής βίας μάθαμε ότι ουσιαστικές δομές υποστήριξης για κακοποιημένες γυναίκες δεν υπάρχουν, παρά μόνο λίγα δωμάτια της Αστυνομίας, που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι φιλοξενία για ένα ή δύο βράδια.

Στην περίπτωση του αστυνομικού της Βουλής αλλά και από τα υπόλοιπα εγκλήματα ενδο-οικογενειακής βίας ανακαλύπτουμε πως για τα παιδιά που μένουν πίσω δεν υπάρχουν οργανωμένες δομές φροντίδας, όπου εκεί μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Αν δεν τα αναλάβει ένας συγγενής (παππούς, γιαγιά, θεία) του ζευγαριού, τα αγρίμια αυτά θα κυκλοφορούν ελευθέρα και θα βγουν στην κοινωνία στα 16 τους χρόνια σε ακόμη πιο άγρια κατάσταση.

Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, θέλουμε να περηφανευόμαστε ως κοινωνία πως έχουμε δομές φροντίδας για ηλικιωμένους, για κακοποιημένες γυναίκες και ανήλικα ορφανά, αλλά αν σκύψει κάποιος να δει πραγματικά πού βρισκόμαστε, θα καταλάβει πως η Πολιτεία μας, το κράτος μας δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον που έχει πραγματικά την ανάγκη του.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι δομές φροντίδας για τους αδύνατους και όσους κινδυνεύουν.

Εδώ στην περίπτωση του αστυνομικού-τέρατος και της συζύγου του φάνηκε καθαρά πως ακόμη και τα λεγόμενα ψυχομετρικά τεστ που γίνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα στα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις είναι κατ’ επίφαση και δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα.

Οι ψυχολόγοι που κάνουν αυτά τα τεστ στην Αστυνομία και τα άλλα Σώματα Ασφαλείας λένε πως στις ερωτήσεις ακολουθούν τα διεθνή πρότυπα, και κυρίως αυτά που έρχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αν οι ψυχολόγοι που αναλαμβάνουν αυτές τις έρευνες για το χαρακτήρα των αστυνομικών δεν ασχοληθούν ουσιαστικά με την προσωπικότητα και το φάκελο του κάθε ενός, ουσιαστικά αποτελέσματα δεν μπορεί να υπάρχουν.

Στην Ελλάδα τις περισσότερες φορές γίνεται ως συνήθως, μία τυπική εξέταση, με ερωτήσεις κλισέ, ίσα ίσα για να περάσει ο ενδιαφερόμενος την επιτροπή. Μόνο αν έχει συμβεί ένα σοβαρό περιστατικό, τότε οι ψυχίατροι και ψυχαναλυτές της ΕΛ.ΑΣ. μπαίνουν στα βαθιά. Σε διαφορετικές περιπτώσεις η διαδικασία που ακολουθείται, είναι διάτρητη.

Όπως διάτρητη είναι και η διαδικασία μεταθέσεων και μετατάξεων αστυνομικών σε καλές θέσεις, όπως είναι η Βουλή και η ασφάλεια υψηλών προσώπων.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο αστυνομικός από τη στιγμή που θα βγει από τη Σχολή, θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του παρακαλώντας για ένα ρουσφέτι, ώστε να μετατεθεί σε μία καλύτερη θέση ή κοντά στην περιοχή όπου διαμένει.

Αυτό φανερώθηκε και στην περίπτωση του αστυνομικού που κακοποιούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του και ήταν «πρώτη μούρη» στη Βουλή, χαμογελαστός ανάμεσα σε βουλευτές και υπουργούς.

Χρειάζεται, λοιπόν, ουσιαστική δουλειά σε βάθος και για πολλά χρόνια, μέχρι να φτιαχτεί ο τομέας της κρατικής υποστήριξης Ψυχικής Υγείας για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά.

Χρειάζεται, όμως, να δούμε και τι πραγματικά συμβαίνει στη νέα ελληνική οικογένεια, γιατί σήμερα ήταν αστυνομικός, αύριο θα είναι ένας στρατιωτικός, μετά ένας δικηγόρος ή ένας υδραυλικός…