Τα μνημεία της UNESCO

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Όσοι έχουν περπατήσει τους θερινούς μήνες την Οδό Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη στην Σκιάθο, θα έχουν διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, ότι δεν περνάει μηχανοκίνητη «μύγα» από τον κεντρικό δρόμο του δημοφιλούς τουριστικού προορισμού.

Το ίδιο ισχύει και στα Ματογιάννια της Μυκόνου, αλλά και σε αρκετά σημεία της παλαιάς πόλεως των Χανίων. Κανένα από τα προαναφερθέντα, ενδεικτικώς, μέρη δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των μνημείων Παγκοσμίου Κληρονομιάς της UNESCO.

Παρ’ όλα ταύτα, σέβονται τους πεζούς. Στην Πάτμο, της οποίας, από το 1999, έχει ενταχθεί η Χώρα της στον εν λόγω Κατάλογο, υπάρχει ένα ιδιότυπο laisseraller.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι εκάστοτε δημοτικές Αρχές αρνούνται να προστατεύσουν το «προϊόν» τους, εάν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους που αντιλαμβάνονται.

Πώς, αλήθεια, επιθυμούν να προσελκύσουν τον ποιοτικό Τουρισμό που ευαγγελίζονται όταν οι πειραγμένες εξατμίσεις «κάνουν πάρτυ», κάθε βράδυ, στα στενά καλντερίμια;

Τι, άραγε, να τους εμποδίζει να τοποθετήσουν μπάρες, όπως ισχύει σε όλες τις πόλεις-μνημεία της Ευρώπης; Πόσο ανήμποροι, άραγε, να είναι οι 20χρονοι αναβάτες για να σταθμεύσουν στο «Στρογγυλό» και να ανηφορίσουν πεζή ολίγες δεκάδες μέτρα;

Ποιος «ποιοτικός» επισκέπτης θα επανέλθει όταν έχει χάσει τον ύπνο του σε ένα από τα αρχοντικά της Χώρας που ενοικιάζει;

Ανέμενα το τέλος της σαιζόν για να θέσω το θέμα, ύστερα από μία συνάντηση που είχα στην αρχή της με τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Νικήτα Τσαμπαλάκη. «Φέτος δεν προλαβαίνουμε, αλλά του χρόνου θα βάλουμε μπάρες», υπεσχέθη.

Είναι εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, οι φάκελλοι υποψηφιοτήτων μνημείων και αστικών οικισμών από όλον τον πλανήτη, που περιμένουν στα Γραφεία της UNESCO για να εγκριθούν.

Το γνωρίζω από τον φάκελλο της Μονής της Χοζοβιώτισσας και της Χώρας της Αμοργού, ο οποίος τελεί εν εκκρεμότητι. Είναι λυπηρόν οι ήδη κεκηρυγμένοι χώροι να μην προστατεύονται από τους ιδίους τους κατοίκους των.

Τα κράνη σώζουν ζωές

Πριν από αρκετά χρόνια είχα δεχθεί, εν μέσω του θέρους, ένα τηλεφώνημα από το Αστυνομικό Τμήμα της Πάτμου, σε αρκετά πρωϊνή ώρα, γύρω στις 7 π.μ.

• Καλημέρα σας, είσθε ο κ. Χ.Ζ.;
• Μάλιστα.
• Είσθε ο κάτοχος του υπ’ αριθμόν ΟΧ2123 δικύκλου;
• Μάλιστα. Τι έπαθε η μηχανή;

Μέσα στον ύπνο μου ακολουθούσα ακρίτως τον ρυθμό του συνομιλητού μου, χωρίς να κάνω την προφανή σύνδεση της μηχανής με τον οδηγό της, κάτι που έπραξε αργότερα το αστυνομικό όργανο.

• Γνωρίζετε τον κύριο Σ.Μ.;
• Μάλιστα.
• Οδηγούσε την μηχανή σας και έπεσε στον γκρεμό, στον δρόμο Χώρας – Σκάλας.
• Ζει;
• Ναι, αυτός μας έδωσε το τηλέφωνό σας.
• Είναι στο Κέντρο Υγείας;
• Όχι. Διεκομίσθη στο Νοσοκομείο της Λέρου, με κρανιοεγκεφαλική κάκωση.

Μετά την πρώτη ταραχή τον ευχαρίστησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Ανακουφίσεως για τον «Άγιο» που είχε ο βαφτισιμιός μου –περί αυτού πρόκειται– και θυμού προς τον εαυτόν μου που είχα υποκύψει δανείζοντάς του για πρώτη φορά την βέσπα μου.

Έως τότε, σε όποια νήσο και αν πηγαίναμε, ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητό μου, αλλά όταν τα αγόρια μεγάλωσαν, άρχισε η ενοικίασις των μηχανών.

Με την μητέρα τους κάθε βράδυ που ήταν να εξέλθουν με τις παρέες των, η καρδιά μας «πήγαινε στην Κούλουρη», με την τύχη να χαμογελά έως το προαναφερθέν περιστατικό.

Στο σημείο αυτό, θα ήταν περιττή η υπόμνησις ότι ουδείς, ή σχεδόν ουδείς, φορούσε τότε κράνος κατά την διάρκεια του ελληνικού καλοκαιριού.

Επρόκειτο για ένα σήμα-κατατεθέν, μία ιδιαιτερότητα που συνεδέετο με μία αίσθηση ελευθερίας – με τι κόστος όμως, σε περίπτωση ατυχήματος;

Ιδίως για τους αλλοδαπούς των «πολιτισμένων» ευρωπαϊκών χωρών, η εγχώρια πρακτική εδίχαζε, διότι οι μεν μεγαλύτεροι εφιστούσαν την προσοχή για την προστασία που προσφέρει το κράνος, οι δε νεώτεροι απολάμβαναν την απουσία περιορισμού, έστω στην κεφαλή τους.

Πίνω έναν καφέ στο «Café Marina», δίπλα στο Βαπτιστήριον του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, και ακούω τα σχόλια των εντοπίων για τον νέο διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος.

Ένα από αυτά είναι ότι «πέφτει» πολύ γράψιμο για τα κράνη. Το παράπονό τους είναι πως δεν γράφει μόνον τους ξένους αλλά και τους γηγενείς, ωσάν ο Νόμος να έκανε διακρίσεις αναλόγως της εντοπιότητος. Η επιμονή του έχει αποδώσει, εάν κρίνω τουλάχιστον από την κατακόρυφη αύξηση των «κρανιοφόρων».