Το φάντασμα της Κίνας…
Ο Αντώνης Κατσαρός γράφει στο Vradini.gr, για την ανησυχητική ερμηνεία, που υπαγορεύει η στάση από την παγκόσμια κοινότητα απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας
Στην Ευρώπη, δεν υπάρχει κανένα γεωγραφικό σημείο του πληθυσμού της που να μην καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο που συντηρείται εκεί έκτοτε. Δεν το κάνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε καταδικάζουν απερίφραστα κάθε ενέργεια του Πούτιν, διότι η πολιτική δεν είναι πάντα μία λογική, ούτε ηθική συνθήκη. Παρ΄όλα αυτά κανείς δεν τολμά να τοποθετηθεί ξεκάθαρα υπέρ. Όσο κι αν αυτό όμως (σωστά) ενοχλεί (με τις γενικόλογες τοποθετήσεις για ειρήνη…), τουλάχιστον ο πόλεμος αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.
Δεν ισχύει, δυστυχώς, αυτό το σενάριο σε όλες τις περιοχές αυτού του κόσμου. Είναι τρομακτική η πρόσφατη έρευνα που έδειξε ότι εκατομμύρια άνθρωποι όχι μόνο δεν καταδικάζουν την επιλογή του Πούτιν, αλλά οριακά την επικροτούν κιόλας! Εάν, δε, παρακολουθήσει κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από την Κίνα, την Ινδία και τον Αραβικό κόσμο στο σύνολό του, πρέπει να ξεκινήσει να ανησυχεί.
Πολύ απλά διότι ο κόσμος δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ίδιος την επόμενη ημέρα. Με τη δύναμη την οικονομίας δεν τα βάζεις εύκολα ποτέ, κι όταν στις μέρες μας η Κίνα αποφασίζει ποιους και πώς υποστηρίζει, όλοι οι άλλοι απλά ακολουθούν. Την ίδια ώρα που μιλάμε για πανικό και αδυναμία του Πούτιν να διαχειριστεί την καθημερινότητα του πολέμου, η οποία τον φέρνει πίσω με το τεράστιο κόστος των πολεμικών του επιχειρήσεων, οι ΗΠΑ δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση ούτε με ψυχραιμία, ούτε με τη δύναμη που υπαγορεύει το μέγεθός τους. Άρα το στόχο που ο ρώσος αρχηγός ήθελε δυστυχώς τον πετυχαίνει. Οι δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Λευκού Οίκου παραπέμπουν μάλιστα πρώτη φορά σε πολεμικές διαθέσεις, όπερ σημαίνει πως και η Αμερική δεν διαβλέπει αρκετές λύσεις μπροστά πέρα από τη σύγκρουση.
Μία σύγκρουση η οποία, η ιστορία της Αμερικής έχει δείξει πως, δύσκολα θα είχε θετική έκβαση για εκείνη. Η 20ετής περιπέτεια στη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία απέδειξε ότι ο αμερικανικός στρατός δεν είναι ικανός να νικήσει έναν αντίπαλο στο πεδίο της μάχης. Αυτή η πραγματικότητα επισημάνθηκε σε μια μελέτη που εκπονήθηκε από την 173η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία του Στρατού των ΗΠΑ, την κεντρική αμερικανική συνιστώσα της Δύναμης Ταχείας Ανάπτυξης του ΝΑΤΟ, το 2017. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένες και ανεπαρκώς οργανωμένες.
Δεν είναι βέβαιο πόσοι έχουν διαβάσει τον όρκο «φιλίας χωρίς όρια» Ρωσίας- Κίνας, είναι ωστόσο άκρως αποκαλυπτικός για το τι μας περιμένει. «Τα συμφέροντα της Κίνας και της Ρωσίας μπορεί να μην ταυτίζονται, αλλά τέμνονται σε ένα σημείο καίριας σημασίας για τα δύο καθεστώτα: Η Μόσχα και το Πεκίνο θέλουν να περιορίσουν την επιρροή των ΗΠΑ. Η Ρωσία εστιάζει στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η Κίνα στην περιοχή του Ειρηνικού». Αυτό ανέφερε η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt κάνοντας λόγο για «άξονα του αυταρχισμού».
Από την εκκίνηση του πολέμου, οι διπλωμάτες στη Λαϊκή Δημοκρατία απλώς έκαναν λόγο για: «κρίση της Ουκρανίας», χωρίς να χρησιμοποιούν τη λέξη «πόλεμος», υπογραμμίζοντας τη στενή σχέση της Κίνας με τη Ρωσία.
Είναι πάντως σίγουρο, την ίδια ώρα πως, η ενότητα των Ευρωπαίων έχει προκαλέσει ισχυρή εντύπωση στον κινεζικό μηχανισμό. Μέχρι τότε η υπόθεση εργασίας για το Πεκίνο ήταν ότι η Δύση παρακμάζει. Για την επόμενη ημέρα πάντως τίποτα από όλα αυτά για τη γηραιά ήπειρο και τις διεθνείς επιλογές της δεν θα μπορεί να αποδειχθεί επαρκές. Αασφαλώς ούτε οι ακροδεξιές τάσεις, που λογικά θα προκύψουν στον πολιτικό στίβο κάθε δυτικής χώρας…