Το τέλος του Μακρονισμού

Υπήρξε ο νεώτερος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας αφού εξελέγη σε ηλικία μόλις 39 ετών, το 2017, επιτυγχάνοντας ένα σαρωτικό 66,1% έναντι της Μαρί Λε Πεν.

Χρησιμοποιώ χρόνο παρελθοντικό, διότι αν και επανεξελέγη το 2022, πάλι απέναντι στην υποψήφια της «Εθνικής Συσπειρώσεως», δεν προβλέπεται τρίτη θητεία προέδρου, από το γαλλικό Σύνταγμα.

Σε μία χώρα όπου η Δεξιά και η Αριστερά εναλλάσσοντο στην εξουσία, με διακριτές μεταξύ τους γραμμές, ο Εμανουέλ Μακρόν, μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, από το 2006, και υπουργός Οικονομικών του Φρανσουά Ολάντ, από το 2014, απεφάσισε να ιδρύσει το δικό του κόμμα δύο χρόνια αργότερα, το «En Marche», «Εμπρός». Σε ανύποπτο χρόνο κατάφερε να συγκεντρώσει υποστηρικτές και από τους δύο χώρους, δημιουργώντας, στην ουσία, έναν νέο κεντρώο Οργανισμό, που κυριαρχούσε στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό έως πρότινος.

Ο Μακρονισμός, όπως επωνομάσθη η περίοδος της διακυβερνήσεως της χώρας του, αφού ήτο προσωποπαγής, άρχισε να φθίνει με το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», που συνέπεσε με την άνοδο ενός ακροαριστερού κόμματος, της «Ανυπότακτης Γαλλίας», που θύμιζε Ροβεσπιέρο και Μαρά. Παραλλήλως, η έως τότε στιγματισμένη Ακροδεξιά, της Μαρίν Λε Πεν, πραγματοποίησε στροφή προς ηπιότερες πολιτικές θέσεις, διευρύνοντας με αυτόν τον τρόπο την εκλογική της βάση. Παρά την βαθεία γνώση της Οικονομίας, αφού υπήρξε ανώτατος τραπεζίτης της Banque Rotschild, παρά τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις στις οποίες προχώρησε και παρά την διεθνή διπλωματική υπερκινητικότητα που επέδειξε και συνεχίζει να επιδεικνύει σε διάφορες κρίσεις, η επιδοματική του πολιτική οδήγησε την Γαλλία σε υπερχρέωση 3 τρισεκατομμυρίων ευρώ, έστω και εάν, με διάφορα μέτρα που έλαβε, ενίσχυσε την παραγωγή πλούτου.

Η σκληρή, για την πλειονοψηφία του πληθυσμού, οικονομική κρίση που προέκυψε μετά την πανδημία του Covid και τον πόλεμο στην Ουκρανία, είχε βαρύ τίμημα όχι μόνον για τον ίδιο, αλλά και για αρκετούς Ευρωπαίους ομολόγους του. Ως πρόεδρος-«μονάρχης» δεν χρειάζεται να ανησυχεί για την θέση του, όμως οι εξουσίες του θα ψαλιδισθούν όταν θα έλθει η ώρα να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, με την Μαρίν Λε Πεν και το κόμμα της «Εθνική Συσπείρωση». Ο Μακρονισμός απέθανε, λοιπόν, αλλά ο Μακρόν θα επιζήσει έως τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2027.

Αποφασίζοντας να προκηρύξει γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 30 Ιουνίου, μετά την κατάρρευση του κόμματός του στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν θυσιάζει τον προσωπικό του σχηματισμό, για να αντιμετωπίσει την επελαύνουσα αντίπαλό του Μαρίν Λε Πεν, παίρνοντας το ρίσκο της ακυβερνησίας, αφού δεν προβλέπεται απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση των 577 βουλευτών.

Η Ενωμένη Αριστερά

Ανάγκα και θεοί πείθονται. Σε χρόνο-ρεκόρ, μετά την διάλυση της Βουλής από τον πρόεδρο Μακρόν και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών για την 30ή Ιουνίου, κόμματα και συνιστώσες της γαλλικής Αριστεράς κάθισαν γύρω από το ίδιο τραπέζι και απεφάσισαν να συνασπισθούν ιδρύοντας το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», εις ανάμνησιν του προπολεμικού «Front Populaire» του Λέοντος Μπλουμ. Το ίδιο είχαν επιχειρήσει και το 2022, αποσπώντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό, 22%, και επιτυγχάνοντας την εκλογή 151 βουλευτών στην Εθνοσυνέλευση. Ηγέτης τους, τότε, είχε αναδειχθεί ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ο άλλοτε συνοδοιπόρος και φίλος του Αλέξη Τσίπρα, αλλά μετά τα «σπάσανε» λόγω της δεξιάς στροφής που είχε πραγματοποιήσει ο τότε Έλλην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.

Σήμερα, η συνθήκη συνεργασίας είναι διαφορετική, διότι και μεταξύ τους «τα σπάσανε», αλλά με το δεδομένο ότι σε κάθε εκλογική περιφέρεια, εάν ο υποψήφιος δεν εκλεγεί από τον πρώτο γύρο με απόλυτη πλειοψηφία, θα πρέπει να διαλέξουν στον δεύτερο γύρο, μία εβδομάδα αργότερα, έναν από τους δύο προπορευομένους, τότε καθίσταται σαφές ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια της πολυδιασπάσεως. Εντός τριών ημερών, λοιπόν, οι άλλοτε άσπονδοι φίλοι συνέταξαν ένα προεκλογικό πρόγραμμα 200 σελίδων, το οποίο υπόσχεται, τι άλλο, τα πάντα στους πάντες. Κατά την εγχώρια συριζαίϊκη μέθοδο, είναι «κοστολογημένο» με κάθε λεπτομέρεια, στοιχίζοντας… μόλις 250 δισ. ευρώ στον δημόσιο κορβανά, αλλά «ανακουφίζοντας» τους εργαζομένους με την επαναφορά της συντάξιμης ηλικίας στα 60-62 έτη και μειώνοντας τον Φ.Π.Α. στο 5%, μην δίδοντας όμως απάντηση στο πώς θα σωθεί το χρεωκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα, ούτε πώς το κράτος θα καλύψει τα χαμένα έσοδα από τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Όμως, όπως είδαμε και στην χώρα μας, αυτά για την Αριστερά είναι λεπτομέρειες, αρκεί οι εκλογείς να πιστέψουν στις υποσχέσεις τους.

Το μεγαλύτερο «αγκάθι», το δίχως άλλο, στις διαπραγματεύσεις υπήρξε το Παλαιστινιακό, αφού η μεν «Ανυπότακτη Αριστερά» του Μελανσόν θεωρεί ότι εκεί διαπράττεται γενοκτονία, ο δε εβραϊκής καταγωγής σοσιαλιστής Ραφαέλ Γκλυσμάν ζητεί να χαρακτηρισθεί η Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση. Τελικώς τα βρήκαν «στην μέση», για να μην απωλέσουν τις θέσεις τους στα βουλευτικά έδρανα.

Την ώρα που στην Ελλάδα η πολυδιασπασμένη Αριστερά κάνει ακόμη τον απολογισμό για την ήττα της στις Ευρωεκλογές, στην Γαλλία, ελέω του νόμου για τις βουλευτικές εκλογές, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οικολόγοι, σοσιαλδημοκράτες και αντικαπιταλιστές, δημιούργησαν το νέο Λαϊκό Μέτωπο, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της Μαρίν Λε Πεν, αλλά στην ουσία για να κερδίσουν επιπλέον έδρες.