Βία ανηλίκων: Όταν οι γονείς δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους
Η έλλειψη ορίων δεν σημαίνει έλλειψη ελευθερίας ή στέρηση της ελεύθερης βούλησης. Πολλοί από τους γονείς έχουν παρεξηγήσει τις έννοιες
Μία-μία εμφανίζονται οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικογένειας και μας κάνουν να σκιαζόμαστε.
Από τη μία ο σύζυγος που σηκώνει το χέρι με την πρώτη ευκαιρία απέναντι στη γυναίκα του, και από την άλλη ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι τα παιδιά μας έχουν γίνει τέρατα και σακατεύουν στο ξύλο τα γειτονάκια και τους συμμαθητές τους, έτσι για αστείο ή για ασήμαντη αφορμή.
Μετά τον κορωνοϊό υπήρξε μία μεγάλη περίοδος που η ελληνική κοινωνία έζησε το πρώτο σοκ, γιατί ξαφνικά φούντωσαν οι καταγγελίες για ενδο-οικογενειακή βία.
Άνδρες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, χτυπούσαν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους όχι μία ή δυο φορές, αλλά χρόνια ολόκληρα.
Κανείς δεν μίλαγε, γιατί υπήρχε ο φόβος ότι οποιαδήποτε καταγγελία στις Αρχές, θα έφερνε περισσότερο ξύλο μέσα στο σπίτι.
Ένοχα μυστικά και κακοποιητικές συμπεριφορές έμεναν για χρόνια στο σκοτάδι, γιατί καμία γυναίκα δεν ήθελε να ακουστεί το όνομά της, καμία γυναίκα δεν άντεχε να σηκώσει το μεγάλο βάρος του κοινωνικού στιγματισμού.
Και πριν προλάβουμε να πάρουμε μέτρα για να προφυλαχθούν ακόμη περισσότερο αυτές οι γυναίκες-θύματα και να τιμωρούνται αυστηρά οι άνδρες-θύτες, η ελληνική κοινωνία υπέστη το δεύτερο σοκ με τη βία των ανηλίκων.
Καθημερινά δεκάδες περιστατικά έρχονται στο φως, με ανήλικα αγόρια και κορίτσια που κάνουν μπούλινγκ, χτυπούν και βιάζουν συνομήλικούς τους από τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη. Γιατί η βία δεν έχει ούτε πόλη ούτε περιοχές όπου εμφανίζεται.
Στην Αστυνομία και στη Δικαιοσύνη προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα. Ψηφίζονται νόμοι οι οποίοι μέχρι να εφαρμοστούν, θεωρούνται ξεπερασμένοι από τις πράξεις των ίδιων των παιδιών και των οικογενειών τους.
Αρχικά ο νόμος προστάτευε τα παιδιά μέχρι ηλικίας 15 και 16 ετών, τώρα η βία των ανηλίκων έχει κατεβεί κάτω από τα 14 χρόνια, και μάλιστα έχει γίνει και πιο άγρια.
Το υπουργείο Δικαιοσύνης ήδη ετοιμάζει νέο νομοθετικό πλαίσιο για να αντιμετωπίσει αυτή την έξαρση της νεανικής παραβατικότητας και να κάνει τους γονείς συμμέτοχους σε αυτόν τον αγώνα.
Το ίδιο και οι αστυνομικοί, που πολλές φορές δεν πιστεύουν αυτά που βλέπουν όταν καλούνται να καταγράψουν ή να χωρίσουν ανήλικες παρέες που πλακώνονται.
Όσοι νόμοι όμως και αν ψηφιστούν, όσοι αστυνομικοί και να προσληφθούν, ό, τι και αν κάνει η Πολιτεία, η ρίζα του κακού είναι η οικογένεια.
Αν οι γονείς δεν φροντίσουν τα παιδιά τους, αν δεν τα μεγαλώσουν με αρχές, ιδέες και άξιες, θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Τα παιδιά εκτός από αγάπη και φροντίδα, θέλουν και όρια.
Η έλλειψη ορίων δεν σημαίνει έλλειψη ελευθερίας ή στέρηση της ελεύθερης βούλησης. Πολλοί από τους γονείς έχουν παρεξηγήσει τις έννοιες.
Επειδή δεν θέλουν να μοιάσουν στις προηγούμενες γενιές, και κυρίως δεν θέλουν να γίνουν δυσάρεστοι στα παιδιά τους, φροντίζουν να είναι μόνο καλοί φίλοι.
Και ξαφνικά διαπιστώνουν ότι έχουν μεγαλώσει δύο τέρατα που δεν σέβονται ούτε αυτόν που τους μαθαίνει γράμματα, ούτε, πολύ περισσότερο, τους νόμους.
Γι’ αυτό φτάνουν στο σημείο ορισμένα από αυτά τα παιδιά να χτυπούν τους δασκάλους που προσπαθούν να τους βάλουν όρια, να καλούν μέσω διαδικτύου συμμαθητές τους για να δείρουν τον καλύτερο μαθητή της τάξης.
Έτσι, χωρίς λόγο, για να του δείξουν ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζει, να μην προσπαθεί να είναι άριστος στα μαθήματα, να μην παλεύει για να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
Παιδιά λίγο πριν από την εφηβεία που είναι ψυχικά άρρωστα, με γονείς ανήμπορους να δουν το πρόβλημα που έχουν μέσα στο σπίτι τους.
Και αντί να προσπαθήσουν να το αντιμετωπίσουν, κάνουν τους φίλους στα παιδιά τους και υπερασπίζονται την παραβατική συμπεριφορά τους όταν βρίσκονται έναντι του Νόμου και της Πολιτείας.
Ακατάλληλοι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με τον λάθος τρόπο, δίνοντάς τους τα λάθος μηνύματα, κάνοντάς τα προβληματικά. Και ύστερα φωνάζουν: «Μα, τι κάνει το κράτος; Είναι διαλυμένο».
Οι ίδιοι δεν τολμούν να αναλάβουν την προσωπική ευθύνη που έχουν απέναντι στα παιδιά τους και την οικογένειά τους και προσπαθούν να τη μετακυλήσουν στο κράτος.
Οι ίδιοι αδυνατούν να πάρουν την ευθύνη και να θέσουν όρια στα παιδιά τους, για να μην τα δυσαρεστήσουν, και ζητούν από το κράτος, την Αστυνομία, το δικαστή, τον εκπαιδευτικό, να αναλάβουν εκείνοι την ευθύνη για τις πράξεις των παιδιών τους.
Τουλάχιστον οι προηγούμενες γενιές, οι παππούδες και οι πατεράδες μας, ήξεραν ότι το παιδί θέλει όρια και πως δεν έχει μόνο δικαιώματα.
*Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»