Θα γίνει το 2020 ό,τι δεν έγινε τόσα χρόνια με τον Ερντογάν;

Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο του πολέμου στη Συρία, όπου η Τουρκία πήρε ενεργά μέρος και ήταν απασχολημένη, όλο το άλλο διάστημα στην Αθήνα υπήρχε και υπάρχει ακόμη μεγάλη ανησυχία για το κατά πόσο ο Τούρκος πρόεδρος εννοεί τις απειλές που εκτοξεύει σε βάρος των ελληνικών νησιών. Και τώρα, με τους νέους χάρτες στη ΝΑ Μεσόγειο, και την εμπλοκή της Λιβύης, επανέρχεται συνεχώς το ερώτημα αν ο Ερντογάν θα στείλει γεωτρύπανο δίπλα στην Κρήτη και αν εντέλει θα τολμήσει να ανοίξει πόλεμο με την Ελλάδα.

Εδώ και πολλά χρόνια, ο Τούρκος πρόεδρος έχει αποδείξει ότι έχει έναν μοναδικό - ξεχωριστό τρόπο να παζαρεύει και να βγαίνει νικητής, χωρίς να έχει απώλειες και χωρίς να διακινδυνεύει την εύθραυστη ισορροπία που τον κρατά κυρίαρχο στην εξουσία.

Επίσης, ενώ εδώ και πολλά πολλά χρόνια έχει επενδύσει στη στρατηγική της πόλωσης με την Ελλάδα, εν τούτοις έχει αποφύγει το σοβαρό επεισόδιο στο Αιγαίο, που θα του δημιουργούσε μπελάδες.

Θυμόμαστε όλοι την τελευταία προεκλογική περίοδο στην Τουρκία, όταν έδινε το σκληρό αγώνα απέναντι στην αντιπολίτευση και είχε υιοθετήσει τα επιχειρήματα των «γκρίζων λύκων» για το Αιγαίο και τη Θράκη.

Και τότε τι δεν είχε πει από τα μικρόφωνα εναντίον
των νησιών μας, αλλά και για τα «αδέλφια του» στη Δυτική Θράκη.

Θα πει κάποιος ότι ο Ερντογάν και η Τουρκία
κάνουν εδώ και χρόνια μια πολιτική με στόχους που δεν τους αλλάζουν εύκολα, μέχρι
να τους πετύχουν.

Οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και τα Ίμια, ξεκίνησαν πριν από τον Ερντογάν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Όπως και τώρα οι διεκδικήσεις με τους υδρογονάνθρακες στην Κύπρο και τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.

Η αλήθεια είναι πως αυτό που έσωσε τον Τούρκο
πρόεδρο, το τελευταίο διάστημα, στη διεθνή σκακιέρα είναι η προσωπική σχέση που
διατηρεί με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλτ Τραμπ.

Και στον πόλεμο με τη Συρία, και στην ανακήρυξη της ΑΟΖ στην Κύπρο, και με τους S400, η Άγκυρα θα είχε πληρώσει πολύ ακριβά τη στάση της αν οι ΗΠΑ δεν ήταν μια διχασμένη χώρα.

Αν δεν υπήρχε η ανοιχτή γραμμή Ερντογάν - Τραμπ
και είχαν κυριαρχήσει οι επιτελείς του αμερικανικού ΥΠ.ΕΞ. και Πενταγώνου, τα πράγματα
θα ήταν πολύ διαφορετικά για το μέλλον του Τούρκου προέδρου.

Η νέα χρονιά μπαίνει με τις τουρκικές προκλήσεις να είναι στο ζενίθ. Με τον Τούρκο πρόεδρο να τα δίνει όλα για όλα, προκειμένου να κερδίσει μερίδιο στους υδρογονάνθρακες της ΝΑ Μεσογείου.

Η στάση του έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις
σε όλες τις ισχυρές χώρες. Γι’ αυτό, άλλωστε, και επισπεύσθηκε ο αγωγός EASTMED.

Αντιδράσεις υπάρχουν ακόμη και από ρωσικής
πλευράς. Δεν είναι λίγοι οι διπλωμάτες του Πούτιν που έχουν εκφράσει παράπονα για
τον Τούρκο πρόεδρο και την τακτική του να θέλει συνεχώς να καθορίζει αυτός τις εξελίξεις
στη Μεσόγειο και όλοι οι άλλοι να πρέπει να ακολουθήσουν τα τερτίπια του.

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπ’ όψιν όταν ακούμε όλες αυτές τις φιλοπολεμικές κραυγές και ας δούμε τα πράγματα με μια πιο ψύχραιμη ματιά τη νέα χρονιά.