Χρήστος Ζαμπούνης: Όταν ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο
Ο Χρήστος Ζαμπούνης γράφει στο vradini.gr για την μετατόπιση του φόβου από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης στους θύτες
Έως προχθές, τον φόβο τον είχαν τα θύματα, θα αναφέρω δύο προβεβλημένα ονόματα, τη Σοφία Μπεκατώρου και τον Δημήτρη Μοθωναίο.
Φόβο, να μιλήσουν και να εκτεθούν σε μία κοινωνία όπως η ελληνική, όπου την σεξουαλική κακοποίηση, ακόμη και την ενδοοικογενειακή, κάλυπτε πέπλο σιωπής.
Εφ’ εξής, ο φόβος αλλάζει όχθη και μεταφέρεται στους θύτες, θα αναφέρω δύο ονόματα που έχουν στοχοποιηθεί, τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Παύλο Χαϊκάλη. Άναρθρα, άναρχα, ασύντακτα υψώνονται οι φωνές όσων τόσα χρόνια υπέστησαν παρενοχλήσεις παντός είδους, που έφθαναν μέχρι τον βιασμό.
Στην χώρα όπου η υπερβολή αποτελεί τον κανόνα είναι φυσικό να εμφανίζονται καταγγελίες άνευ σοβαρότητος και να διακινούνται φήμες για γεγονότα που δεν υφίστανται.
Τα «λαϊκά» δικαστήρια που έχουν «συσταθεί» σε κάθε γωνιά της Επικρατείας, με αιχμή του δόρατος τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, έχουν ήδη καταδικάσει πλείονες του ενός υπευθύνους των εγκληματικών πράξεων που τους αποδίδονται. Με την ικανότητα που έχουμε να ευτελίζουμε τα πράγματα, η ουσία του κινήματος #metoo, ίσως χαθεί στον λαβύρινθο των αλληλοκατηγοριών μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Ο λόγος του έναντι του λόγου μου. Εκείνο που δεν πρόκειται σίγουρα να χαθεί είναι η δυνατότης των θυμάτων να έχουν λόγο και η αδυναμία των θυτών να κρυφθούν.
Ερωτήματα του τύπου «τώρα το θυμήθηκαν» έχουν, πλέον, σαφή απάντηση, η οποία είναι ότι τώρα υπήρχε το κατάλληλο κλίμα και περιβάλλον, για να μιλήσουν και να εκτεθούν τα θύματα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος διδακτορικού με θέμα την Ψυχολογία της Κακοποιήσεως, για να γνωρίζει το πόσο επώδυνη είναι για τα θύματα η μετατραυματική περίοδος που ακολουθεί τον βιασμό κάθε είδους, όπως και η επανασυγκρότησις της κακοποιηθείσας ψυχής, αλλά και του σώματος. Από την άλλη, η καταγγελία των αποτρόπαιων πράξεων δεν αποτελεί από μόνη της πανάκεια και δεν δύναται να θεραπεύσει το τραύμα.
Απαιτείται η υποστήριξις μίας ολόκληρης κοινωνίας, για να επιτελεσθεί η κάθαρσις των βιασθέντων, πέραν, φυσικά, του οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλοντος.
*Eικόνα: Sonia Kretschmar για την Washington Post