Όταν αγωνίζεσαι να κερδίσεις την ψήφο του «αντιεμβολιαστή»

Μετά την περίοδο των Μνημονίων, και κυρίως μετά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,  η Αριστερά έχασε το πλεονέκτημα που είχε στα εργασιακά αλλά και στα θέματα διαχείρισης κρίσεων της Οικονομίας.

Αυτή την περίοδο  ζούμε μία πρωτόγνωρη κατάσταση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προλάβει την επόμενη μέρα των συνεπειών του κορωνοϊού, να συγκεράσει και να βρει τη χρυσή τομή των απόψεων των επιστημόνων, αλλά και, παράλληλα, να είναι μέσα στις διεθνείς εξελίξεις, ώστε να μην χάσει το τρένο του Tουρισμού και της Oικονομίας.

Λάθη γίνονται αρκετά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όσο γρήγορα γίνεται ένα   λάθος, τόσο άμεσα αποφασίζονται και οι διορθωτικές κινήσεις.

 Το καλό είναι ότι  δεν υπάρχει δογματισμός. Και αυτό, γιατί το επιβάλουν οι συνθήκες.

 Άλλωστε,  οι πολλές μεταλλάξεις της πανδημίας δεν επιτρέπουν δογματισμούς.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν και κάνουν προτάσεις   περιμένοντας κάθε φορά να δουν τα αποτελέσματα των κυβερνητικών κινήσεων.   

Δεν είναι λίγες οι φορές που η αντιπολίτευση δεν παίρνει το ρίσκο  μίας ριζοσπαστικής πρότασης, γιατί, κυρίως,  δεν θέλει να δείξει ότι στηρίζει την κυβέρνηση.

Θα πει κάποιος ότι αυτή είναι η πρακτική της αντιπολίτευσης διαχρονικά. Και την περίοδο των Μνημονίων αλλά και σε παλαιότερες μεγάλες κρίσεις.

Έχει διαφορά, όμως, τώρα,  που η χώρα περνά μία πανδημία και όλοι αγωνίζονται   για το καλύτερο, ώστε  να  μην χαθούν συνάνθρωποί μας. 

Άλλο να διαφωνούν τα κόμματα μεταξύ τους για  αλλαγές που γίνονται στις εργασιακές σχέσεις ή στις συντάξεις  και άλλο να  διαφωνούν  αν πρέπει να υπάρχει υποχρεωτικότητα   ή όχι, των εμβολιασμών σε ορισμένες κατηγορίες κρατικών υπάλληλων.

Εδώ, έτσι όπως πάμε, σε λίγο την πολιτική για  τον εμβολιασμό των πολιτών και  την αντιμετώπιση της πανδημίας θα την καθορίζει ο κάθε «ψεκασμένος» με τους χιλιάδες followers ,  που προσπαθεί  να κερδίσει  κοινό και ψηφοφόρους  στις επόμενες εκλογές.

Μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά στην τριβή της καθημερινότητας   στα επιτελεία των κομμάτων και της πολιτικής αντιπαράθεσης,  στην ουσία, αυτό συμβαίνει.

Οι απόψεις του κάθε «ακραίου» και  «απελπισμένου»  που βρίσκουν  πρόσφορο έδαφος  στο χάος του διαδικτύου και των social  πανικοβάλλουν τα κομματικά στελέχη των –κατά τα άλλα– θεσμικών κομμάτων.

Στην αγωνία τους  να μην χάσουν ψηφοφόρους ή να «ψαρέψουν» νέους οπαδούς, ορισμένοι –«όνομα και μη χωριό»– φλερτάρουν με  «ψεκασμένες» απόψεις.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν στα κομματικά επιτελεία είναι πως ο πολίτης  αλλιώς  ακούει μία ακραία άποψη από έναν που κινείται στα όρια του γραφικού και αλλιώς από έναν πολιτικό μικρού ή μεγάλου κόμματος που βρίσκεται στη Βουλή.

Αυτό το λάθος έκαναν  και  παλαιοτέρα ορισμένα κομματικά επιτελεία που ήθελαν να κερδίσουν ψήφους από τον ακραίο χώρο της Χρυσής Αυγής.

Η αγωνία των κομματικών επιτελείων είναι  να μην αφήνουν κενό  πολιτικό  χώρο, γιατί φοβούνται ότι κάποιος άλλος θα τον καταλάβει  και θα κερδίσει ψηφοφόρους. Στην προσπάθειά τους, λοιπόν, αυτή, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις και υιοθετούν απόψεις που τους εκθέτουν. Και αυτό  γίνεται εδώ και καιρό, καθώς  κάποιοι από την αντιπολίτευση  προσπαθούν να κερδίσουν ψήφους από τους  λεγόμενους  «αντιεμβολιαστές»  και καταντούν,  δυστυχώς, πιο γραφικοί και από αυτούς που κοροϊδεύουν.