Να τους αγαπάτε τους αθλητές…
Μακάρι το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού να είναι τόσο λαμπρό και τόσο ανθρώπινο, όσο φαίνεται στο Τόκιο…
Διανύουμε την περίοδο που οι αθλητές όλου του κόσμου ζουν το απόλυτο όνειρο της καριέρας τους, τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός που ζούμε κάθε 4 χρόνια.
Ναι, τώρα το ζούμε μετά από 5, διότι η πανδημία του κορωνοϊού δεν επέτρεψε οι Αγώνες να πραγματοποιηθούν πέρυσι στο Τόκιο. Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις και χωρίς την παρουσία κόσμου, γίνονται φέτος και ήδη έχουμε παρακολουθήσει σημαντικές επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα. Όπως είθισται, άλλωστε…
Το γεγονός το οποίο μου κάνει εντύπωση όμως, είναι η πιο… «ανθρώπινη» πλευρά των αθλητών που βγαίνει στη δημοσιότητα φέτος. Αθλητές όπως η Άννα Ντουντουνάκη, η Χριστίνα Μπούρμπου, ακόμη και η Σιμόν Μπάιλς, άφησαν τα συναισθήματά τους ελεύθερα μπροστά στην κάμερα.
Λέω για «ανθρώπινη» πλευρά, γιατί οι επιδόσεις – πλέον – των αθλητών είναι υπεράνθρωπες, εξωπραγματικές. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα «ατσάλινα» νεύρα τους, να μεταφράζονται σε επιδόσεις που φέρνουν μετάλλια. Ξέρουμε ότι ο αθλητισμός διέπεται από μια αρετή: την πειθαρχία.
Η Ντουντουνάκη (25 χρονών), όμως, συγκινήθηκε με τον αποκλεισμό της και η Μπούρμπου (20 χρονών), δάκρυσε γιατί κατετάγη 5η στον τελικό της κωπηλασίας, μαζί με την Μαρία Κυρίδου.
Ο κορωνοϊός άλλαξε όλα όσα ξέραμε. Ερχόμενος στη θέση της Ντουντουνάκη και της Μπούρμπου, μπορώ να καταλάβω ότι η δίψα τους για μετάλλιο ή μια σημαντική επίδοση προκαλεί έντονα συναισθήματα.
Τόσο έντονα που η μη επίτευξη του – δικού τους – στόχου να τις κάνει να νομίζουν ότι απογοήτευσαν, εκτός από τις ίδιες και ένα ολόκληρο έθνος.
Ένα έθνος που αρέσκεται να εκφράζει τη γνώμη του στα social media με… έντονο – τουλάχιστον – τρόπο, αν όχι χυδαίο.
Και όμως, αυτά τα κορίτσια, που δεν πλησιάζουν καν ακόμη τα 30 τους, έκλαψαν γιατί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και δεν έφτασαν το βάθρο. Και τι πειράζει;
Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι επιτυχία. Είναι για λίγους. Μην το ξεχνάμε αυτό, όσο κλισέ και αν είναι.
Εδώ ο κορωνοϊός δεν επιτρέπει στην Ευαγγελία Πλατανιώτη να συμμετάσχει καν...
Όσον αφορά τη Σιμόν Μπάιλς, η κορυφαία αθλήτρια της ενόργανης δήλωσε ότι αποσύρεται από το ομαδικό γιατί θέλει να προστατέψει την ψυχική της υγεία. Κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια και 1 χάλκινο το 2016 στο Ρίο. Και όμως… μπούχτισε!
Ποιος ξέρει τι πίεση της ασκούσαν οι προπονητές της και όχι μόνο. Γιατί ένα όνομα, όπως αυτό της Σιμόν Μπάιλς, φέρνει χορηγούς και λεφτά. Και εκεί όλα είναι πιο ψυχρά…
Να τους αγαπάτε τους αθλητές, γιατί μπορούν και εμπνέουν τις νέες γενιές. Να τους αγαπάτε τους αθλητές, γιατί θέλουν να γίνουν πρωταθλητές. Να τους αγαπάτε και να μην ασχολείστε κάθε 4 χρόνια μαζί τους. Γιατί, ανάμεσα, τα δίνουν όλα…
Μακάρι το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού να είναι τόσο λαμπρό και τόσο ανθρώπινο, όσο φαίνεται στο Τόκιο…