Η βία φουντώνει όταν ατονεί η εφαρμογή των νόμων

Η δολοφονία του Άλκη έξω από το γήπεδο της Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, από μία ομάδα χούλιγκαν, έκανε πολλούς να κλάψουν και, ακόμη περισσότερους, να σοκαριστούν από την ωμή βία που υπάρχει μέσα στη νεολαία μας.

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Μία συμμορία από 11 νεαρούς, όσο είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα, οργανώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά και βγήκε παγανιά για να καθαρίσει όποιον έβρισκε μπροστά της.

Αυτό έγινε στη Θεσσαλονίκη. Έναν σκληρό χουλιγκάνο της αντίπαλης ομάδας έψαχνε η συμμορία των 11, και κατά τύχη πέτυχαν σε ένα πεζοδρόμιο τον Άλκη και τους φίλους του.

Το πρόβλημα με την οπαδική βία είναι πιο βαθύ και συνδυάζεται με τις ομάδες, τους στρατούς των χούλιγκαν που έχουν φτιάξει μέσα στους συνδέσμους, όπου έχουν εισχωρήσει και δρουν ανενόχλητα κακοποιά στοιχεία με βαρύ ποινικό μητρώο.

Ο θάνατος του Άλκη αφύπνισε την Πολιτεία, την κυβέρνηση, την Αστυνομία και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης.

Φτάνει, όμως, αυτό για να μην ξαναγίνει το κακό;

Η απάντηση είναι, όχι. Δεν έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην πάταξη της οπαδικής βίας.

Όπως σε όλα τα εγκλήματα, έτσι και σε αυτά μεταξύ των χούλιγκαν τα αποσπασματικά μέτρα φέρνουν πρόσκαιρα αποτελέσματα.

Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, το κακό είχε παραγίνει.

Σε τακτά χρονικά διαστήματα είχαμε συμπλοκές μεταξύ χούλιγκαν, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα είχαν φτάσει στα άκρα και κατά τύχη δεν είχαμε θρηνήσει νεκρό.

Όλο αυτό το διάστημα, η Πολιτεία και η Αστυνομία κρατούσαν αποστάσεις από τα γεγονότα αυτά και δεν είχαν επέμβει, όπως θα έπρεπε, για να ερευνήσουν τις υποθέσεις και να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα πάταξης αυτών των φαινομένων.

Η ανοχή που έδειξαν όλοι απέναντι σε τέτοια βίαια περιστατικά μεταξύ χούλιγκαν, εν πολλοίς μπορεί να πει κάποιος πως οδήγησε στη δολοφονία του Άλκη.

Με απλά λόγια, αν η Αστυνομία και η Πολιτεία έψαχναν σε βάθος αυτές τις υποθέσεις ξυλοδαρμού και συμπλοκών μεταξύ χούλιγκαν, ίσως σήμερα ο νεαρός Άλκης να ζούσε.

Εάν στους συνδέσμους των φιλάθλων γινόταν έλεγχος κανονικός από την πρώτη στιγμή και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κανείς δεν θα μπορούσε να κρύψει εκεί τα στειλιάρια, τα μαχαίρια, τα δρεπάνια, τα κράνη, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. 

Εάν μετά από κάθε συμπλοκή η Αστυνομία και η Πολιτεία έκαναν συλλήψεις και τιμωρούσαν παραδειγματικά τους υπαίτιους, αυτές οι συμμορίες το πιθανότερο θα ήταν να είχαν αποδεκατιστεί.

Όσα μέτρα και αν εξαγγείλλουν οι αρμόδιοι, όσα νομοσχέδια και αν ψηφιστούν, αν οι αποφάσεις εφαρμοστούν μόνο μερικούς μήνες και μετά ατονήσουν, τότε πολύ σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει και πάλι.

Το χουλιγκανισμό και τη δράση των συμμοριών αυτών που μπαινοβγαίνουν στα γήπεδα πρέπει η Πολιτεία να τα αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε τις ακροδεξιές οργανώσεις και τη Χρυσή Αυγή.

Γιατί, εν πολλοίς, σε αρκετές περιπτώσεις όσοι πρωταγωνιστούν στην οπαδική βία είναι και μέλη ακραίων οργανώσεων που τρέφονται από το μίσος και τη βία.

Η Ελληνική Αστυνομία αλλά και το κράτος έχουν αντιμετωπίσει και πολύ χειρότερες καταστάσεις. Έχουν την εμπειρία και τα κατάλληλα στελέχη για να οργανώσουν μία συστηματική εξουδετέρωση αυτών των οπαδικών συμμοριών που καταστρέφουν το ποδόσφαιρο και επιζητούν το αίμα των αντίπαλων και αθώων συνανθρώπων μας.