Η αποτυχία Πούτιν και η διστακτικότητα της Ευρώπης

Ξεκινάμε με τα προφανή. Το κόστος των ενεργειών του Πούτιν απέδειξε πως η Ευρώπη είναι περισσότερο ενωμένη από ποτέ. Σε μη αναμενόμενο βαθμό. Ευχάριστη έκπληξη, αυτή.

Η απάντηση στη διεθνή κοινότητα, απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα, ήταν άμεση και σκληρή, σε κάθε επίπεδο.

Καθημερινά γίνεται σαφές πως η γρήγορη και αποφασιστική επικράτηση, στην οποία είχε επενδύσει ο πρόεδρος Πούτιν, δεν είναι η πραγματικότητα. Με τις ρωσικές δυνάμεις να έχουν ήδη χάσει περισσότερους άντρες σε αυτή τη σύγκρουση, από εκείνους που έχασαν οι ΗΠΑ στον πόλεμο των δύο δεκαετιών του Αφγανιστάν…

Διόλου ευχάριστη συνθήκη αυτή, καθώς χάνονται άνθρωποι. Μπορεί ωστόσο να μετατραπεί σε τέτοια, εάν αυτός λειτουργήσει ως ανασταλτικός παράγοντας για το ρώσο.

Τα ρωσικά στρατεύματα έχουν ανατραπεί σε κάθε μεγάλη πόλη που προσπάθησαν να καταλάβουν, τις τελευταίες έξι ημέρες.

Την ίδια ώρα ο κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη έχει γυρίσει την πλάτη του στον Πούτιν και τη Ρωσία, με τα ερωτήματα ωστόσο να είναι ακόμη στο τραπέζι και πολύ σοβαρά.

Από τη στιγμή που αποφασίστηκε η εισβολή, έγινε ξεκάθαρο πως ο Πούτιν θεώρησε ότι ο εχθρός του θα ήταν διχασμένος. Αυτή η λογική του έχασε, αυτή την ώρα πάντως και η κοινή (λογική) δεν φαίνεται να κερδίζει πόντους, δυστυχώς. Αυτό από την άλλη είναι το πιο δυσάρεστο από όλα.

Οι κινήσεις του ΝΑΤΟ ασφαλώς είναι μεγάλο ζητούμενο, έως ότου ωστόσο αυτές προχωρήσουν, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει τον επεκτατισμό του Πούτιν, ο οποίος δεν αποκλείεται να υιοθετήσει έκρηξη εδαφικής… «ανάκτησης», στη λογική κατάληψης όσο το δυνατόν περισσότερων γειτονικών εδαφών, πριν οι σύμμαχοι κινητοποιηθούν αμυντικά.

Θα κινητοποιηθούν ποτέ ;

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει πως η δική μας εποχή ήταν η πρώτη σε τόσο μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από την οικονομία. Κατά συνέπεια και οποιαδήποτε σύγκρουση, όποια χαρακτηριστικά κι αν έχει.

Η διστακτικότητα της Ευρώπης επομένως, που ήδη έχει σχολιαστεί σε διεθνές επίπεδο, εξηγείται από το γεγονός πως ενδεχόμενες μακροπρόθεσμες κυρώσεις, που θα επιβάλλονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν μη βιώσιμες, καθώς η ΕΕ έχει μεγάλη εξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Πάνω από το 25% της χρήσης πρωτογενούς ενέργειας της Γερμανίας το 2021 ήταν φυσικό αέριο, το 32% από τη Ρωσία.

Δυστυχώς οι αποφάσεις στις μέρες μας, εξαρτώνται σημαντικά από εμπορικούς παράγοντες, ακόμη κι αν έχουν να κάνουν με τη λήξη πολεμικών συγκρούσεων.