Στον πόλεμο για να σε υπολογίσει ο αντίπαλος πρέπει να σε φοβάται

Μπήκαμε στο δεύτερο δεκαήμερο του πολέμου στην Ουκρανία και τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, για τους πολίτες αυτής της χώρας.

Με το που έγινε η εισβολή, είχαμε στα σύνορα με την Πολωνία και την Ρουμάνια περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες.

Αυτή την εβδομάδα, το κύμα μεγαλώνει και οι άμαχοι που θα φύγουν από την χώρα, θα ξεπεράσουν, όπως φαίνεται, τα δυο εκατομμύρια.

Ολόκληρες πόλεις και χωριά αδειάζουν μέσα σε λίγες ώρες.

Οι άνθρωποι με τις οικογένειες τους μαζεύουν ό,τι βρουν και ξεκινούν για τα σύνορα και τις πιο ασφαλείς περιοχές, προκειμένου να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς και τον θάνατο.

Αυτή είναι άλλωστε και η τακτική των Ρώσων εισβολέων και των αυτονομιστών στις περιοχές αυτές. Να διώξουν όσους μπορούν περισσότερους, για να καταλάβουν πιο εύκολα τις πόλεις και τις εκτάσεις της ανατολικής Ουκρανίας αλλά και του Κιέβου.

Αλλοίμονο στους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι δεν μπορούν ή δεν έχουν κάποιον να τους βοηθήσει να μετακινηθούν στα σύνορα.

Επειδή, οι Ουκρανοί αντιστάθηκαν στην εισβολή της Μόσχας, οι άμαχοι, όπως σε κάθε πόλεμο, είναι αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα.

Μέσα σε δέκα ημέρες, άνθρωποι με τις δουλείες τους την οικογένεια τους και τις περιουσίες τους, έχασαν τα πάντα και βρέθηκαν στον δρόμο, να προσπαθούν να φτάσουν σε μια ξένη χωρά για να σωθούν.

Και μετά; Τίποτα. Το άγνωστο. Ο ξεριζωμός.

Κάνεις δεν ξέρει τι θα γίνει την επόμενη ημέρα και αν θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν ποτέ στα μέρη τους.

Στην ίδια μοίρα και οι 120.000 Έλληνες, που για πολλά πολλά χρόνια στην περιοχή της Μαριούπολης, της Μελιτούπολης, της Οδυσσού είχαν καταφέρει να επιβιώσουν κάτω από σκληρές συνθήκες και να φτιάξουν την δική τους ισχυρή κοινότητα.

Έτσι όπως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα, η Μόσχα θέλει να αλλάξει τον χάρτη της Ουκρανίας και ουσιαστικά να την διαμελίσει. Οι Ρώσοι θα ελέγχουν πάνω από το 50 έως 60% της χωράς και το υπόλοιπο, η «δυτική Ουκρανία», θα είναι μια «χώρα φάντασμα», όπως συμβαίνει και με άλλες χώρες στα Βαλκάνια, αλλά και περιοχές που παλαιοτέρα ανήκαν στην πρώην Σοβιετική ένωση.

Όσα χρόνια και αν περάσουν, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει στον ισχυρό να επιβάλλει το συμφέρον του. Ούτε οι διεθνείς οργανισμοί, ούτε οι στρατιωτικοί συνασπισμοί, ούτε οι αντίπαλοί του.

Και αυτό είναι ένα καλό σύγχρονο μάθημα ιστορίας για όλους τους λαούς αλλά και για εμάς, που νομίζουμε πως στο πρόβλημα μας με την επεκτατικότητα της Τουρκίας, θα βρούμε εύκολα συμμάχους, για να μας βοηθήσουν σε περίοδο κρίσης.

Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνονται όσοι λένε πως οι παρανοϊκοί ηγέτες, που ξεκινούν ένα πόλεμο, πρέπει να σε φοβούνται, αλλιώς δεν σε υπολογίζουν.