Η γιορτή του «ναι» και η παρακμή του «όχι»

Αμέτρητα «ναι» γιορτάζονται κάθε χρόνο όμως μόνο ένα «όχι». Φαίνεται πως η τελευταία φορά που η άρνηση θεωρήθηκε κάτι σπουδαίο ήταν το 1940.

Εσύ αλήθεια πόσο συχνά γιορτάζεις τα «όχι» που έχεις πει στη ζωή σου;

Όχι σε μια φιλία που σε πλήγωσε.

Σε έναν σύντροφο που δεν ήταν ο ιδανικός.

Στους γονείς σου που θέλουν να δουν ένα εγγόνι.

Στην ανασφάλεια που βαφτίστηκε συνοδοιπόρος σου αλλά δεν της επέτρεψες τελικά να οδηγήσει το αμάξι της ζωής σου.

Έξι πιθανά «όχι» μπορούσες να γιορτάσεις και δε γιόρτασες ούτε ένα.

Σταμάτησες για μια στιγμή και αναλογίστηκες την ψυχική δύναμη που χρειάστηκες όλες εκείνες τις στιγμές;

Κοίταξες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και του χαμογέλασες περήφανα;

Πήρες τηλέφωνο τον πιο αγαπημένο σου άνθρωπο για να σχολιάσετε το κατόρθωμα σου;

Κάλεσες τους φίλους σου στο σπίτι να τους μαγειρέψεις και να γιορτάσετε την επιτυχία σου;

Γιατί είσαι απών στην επιβράβευση που σου αξίζει όταν καταφέρνεις να κοιτάξεις κατάματα το «λίγο» και να του πεις «δε μου φτάνεις»;

Γιατί το να γιορτάσουμε την άρνηση μας σε ό,τι μας φυλακίζει μας είναι τελικά τόσο δύσκολο;

Ίσως γιατί κανένας άλλος δίπλα μας δε το κάνει.

Γιατί κανένας δεν ήρθε να μας πει μπράβο και συγχαρητήρια για όσα «όχι» τολμήσαμε να πούμε.

Γιατί μας οργανώνουν πάρτι και μας φέρνουν δώρα όταν παντρευόμαστε αλλά δε μας κερνάνε ούτε καφέ όταν χωρίζουμε. Ή μάλλον κάποιοι πιο ανοιχτοχέρηδες βρίσκουν να μας κεράσουν κάτι, αμφιβολία.

Είσαι σίγουρος;

Και τι θα κάνεις τώρα;

Και αν δε βρεις καλύτερο;

Είναι δύσκολη λέξη το «όχι».

Ίσως γιατί φοβόμαστε να την πούμε.

Φοβόμαστε τι θα γίνει αν την πούμε, ποιοι θα είμαστε εμείς και ποιοι θα είναι οι άλλοι δίπλα μας μετά από την άρνηση μας.

Ίσως από την άλλη να συνηθίσαμε στο να αποδεχόμαστε ακόμα και αυτά που δεν είναι αρκετά καλά για εμάς.

Ίσως γιατί δε ξέρουμε τι είναι το αρκετά καλό για εμάς.

Ίσως γιατί ένα «ναι του κάτι», μερικές φορές, μοιάζει κάπως καλύτερο από ένα «όχι του τίποτα».

Είναι καλύτερο; Εσύ ξέρεις. Αν σε κάνει να χαμογελάς ίσως είναι.

Χρειάζεται θάρρος για να πεις «ναι» και το ίδιο θάρρος χρειάζεται για να πεις «όχι».

Το μεγαλύτερο όμως θάρρος απ’ όλα, είναι, ανάμεσα από αυτές τις δύο σύντομες και μικρές λέξεις, να υπερασπιστείς εκείνη που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο.