Όσο πιο μακριά (από την Ελλάδα) τόσο πιο λαμπερά…

Το άκουσα, στη διάρκεια της εκπομπής που προηγήθηκε της τελετής των Όσκαρ και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ταυτόχρονα μου προκαλεί ωστόσο θλίψη και – δυστυχώς- δεν νιώθω εγώ ο περίεργος της ιστορίας.

Εξηγώ.

Η λάμψη της τελετής των Όσκαρ, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να μεταδίδεται από την ελληνική τηλεόραση, πολλές δεκαετίες πίσω, αντιμετωπίζεται με τη λαμπρότητα που της αρμόζει. Σωστά; Σωστά!

Γιατί μας συμβαίνει αυτό ; Μα προφανώς επειδή δεν έχει σχέση με αυτή, τίποτα ελληνικό!

Δεν υφίσταται δηλαδή ανταγωνισμός, το αποτέλεσμα του οποίου να αναδεικνύει κάποιον νικητή και –το κυριότερο – κάποιον χαμένο…

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που εντός των δικών μας συνόρων δεν αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα καμία εκδήλωση απονομής τέτοιων βραβείων.

Το κόμπλεξ μας αποτυπώνεται στο διαδεδομένο, πριν ακόμη συσταθεί η ελληνική επικράτεια, ερώτημα : «Γιατί αυτός και όχι εγώ;».

Δεν υπάρχει προφανώς περίπτωση να αποδεχθεί ποτέ κανείς ότι θα είναι παρών σε εκδήλωση, στη διάρκεια της οποίας θα βραβευτεί ο διπλανός του.

Γι αυτό, στην έσχατη περίπτωση που αναγκαστικά για κάποιους λόγους το κάνει, το υποτιμά ακόμη και σε ό,τι αφορά στην εμφάνισή του.

Με πρόχειρη ενδυμασία…

Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχουμε δει, αξιόλογους κατά τα άλλα καλλιτέχνες της έβδομης τέχνης, ακόμη και με βερμούδες στην πλατεία.

Μία ανάγνωση έχει να κάνει με την απουσία σπουδαίων ονομάτων, η λάμψη των οποίων από μόνη της οδηγούσε σε λογική αφρόκρεμας.

Δεν μπορεί ωστόσο αυτή να είναι η απάντηση. Πως επειδή δεν έχουμε στις μέρες μας αντίστοιχους Βουγιουκλάκη, Παμαιχαήλ, Καρέζη, Βουτσά και Μπάρκουλη, να σπάνε τα ταμεία, πρέπει να συμπεριφερόμαστε διαρκώς απαξιωτικά.

Εκτός εάν δεν θέλουμε να έχουμε σινεμά.

Αυτό όμως υπάρχει, με διαφορετικών ειδών παραγωγές, η παρουσία των οποίων επιτρέπει στους ανθρώπους του να δημιουργούν. Κι ας πιστεύει ο κάθε ένας ότι είναι μοναδικός…

Όχι, δεν ισχύει πως οι αμερικάνοι είναι χαζοχαρούμενοι, αφελής και δεν ξέρω τι άλλο, γι΄αυτό διοργανώνουν τέτοιες εκδηλώσεις, που βασίζονται στη λάμψη του αστραφτερού χαμόγελου, του ακριβού φορέματος και της αποθέωσης του νικητή.

Διότι εάν ήταν όντως τέτοιοι (χαζοί και αφελείς) δεν θα κέρδιζαν εκατομμύρια δολάρια σε κάθε επιτυχημένη προσπάθεια.

Η ευστροφία τους φαίνεται μάλιστα ακόμη περισσότερο όταν χειροκροτούν το νικητή, που τους στέρησε το βραβείο. Καθώς γνωρίζουν πως μόνο όταν αποδέχεσαι εκείνον που κερδίζει μπορείς και εσύ να φτάσεις σε αυτή τη θέση. Λεπτομέρειες…