Ούτε παγκόσμιος πόλεμος δεν λυγίζει το ποδόσφαιρο!

Ξαφνιάζει, είναι ωστόσο δύσκολο να αποφύγεις να παραδεχθείς ότι τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον του κόσμου για το ποδόσφαιρο έχει περιοριστεί. Η δυσάρεστη πραγματικότητα, δυστυχώς για κάθε εμπλεκόμενο στη «βαριά βιομηχανία» του αθλητισμού, είναι αυτή.

Το μαρτυρούν οι περισσότεροι αντικειμενικοί παράγοντες (όπως οι τηλεθεάσεις, για παράδειγμα) στους οποίους βασίζεται η καταμέτρηση του σφυγμού των φιλάθλων και όχι μόνο αυτών.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η UEFA ετοιμάζεται να παρουσιάσει σε δύο χρόνια ένα εντελώς διαφορετικό, πιο ελκυστικό format για τη διεξαγωγή του Champions League, την ίδια ώρα που οι ομάδες συζητούν τη δημιουργία της περίφημης δικής τους European Super League, χωρίς τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας του ποδοσφαίρου. Λέγεται πως αυτή η «κουβέντα» σταμάτησε, όμως στο παρασκήνιο προφανώς οι επαφές συνεχίζονται. Είναι πολλά τα λεφτά…

Μπροστά λοιπόν σε όλα αυτά τα όχι και τόσο ενθαρρυντικά δεδομένα, υπάρχουν ευτυχώς ακόμη κάποια γεωγραφικά σημεία, η ποδοσφαιρική υπόσταση των οποίων δεν θα επιτρέψει ποτέ στο ποδόσφαιρο να πεθάνει.

Είχα την τύχη να βρεθώ στο Λίβερπουλ, για τον ημιτελικό του Champions League της αγγλικής ομάδας κόντρα στη Βιγιαρεάλ και τη χαρά να ζήσω ξανά την περίφημη ατμόσφαιρα του γηπέδου Άνφιλντ.

Είχα τη συγκεκριμένη εμπειρία ακόμη δύο φορές στο παρελθόν, όμως τώρα οι φίλοι των «κόκκινων» έχουν περάσει σε άλλη…πίστα, αφήνοντας τα συναισθήματά τους να γεμίζουν το γήπεδο, ανεξαρτήτως της ροής του αγώνα. Προφανώς τους βοηθάει σε αυτό η πορεία της ομάδας, όμως η στάση και η συμπεριφορά τους εκδηλώνεται μοναδικά, δηλώνοντας πως ό,τι συμβαίνει εκεί είναι δικό τους και δεν ανήκει σε καμία Συνομοσπονδία, χορηγούς και τηλεοπτικά συμβόλαια.

Η αγάπη του κόσμου είναι τόσο μεγάλη, που σε αναγκάζει να βιώσεις μία σπάνια συνθήκη, στα όρια ενός διαφορετικού αθλήματος (…), σε σχέση με τις δικές σου εγχώριες εμπειρίες. Ο κόσμος, μέσα και έξω από το γήπεδο, πριν και μετά τον αγώνα, σε κάνει να νιώθεις πως αυτό δεν είναι σκηνικό γηπέδου. Είναι μία καλή παρέα, κυριευμένη από αγάπη και καλή διάθεση.

Δεν είναι μόνο η παρουσία φιλάθλων κάθε ηλικίας που σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Δεν είναι απλά ο σεβασμός που αυτοί δείχνουν σε κάθε τι που αφορά στην ομάδα, όπως για παράδειγμα στα ονόματα των δωρητών έξω από το γήπεδο, ούτε φυσικά η εκπληκτική ατμόσφαιρα όταν τραγουδούν όλοι μαζί (μέχρι και οι αντίπαλοι…) το ιστορικό : «You’ ll never walk alone». Είναι η εσωτερική ανάγκη να συμπεριλαμβάνουν στον πολιτισμό τους αυτή την παράμετρο της ζωής τους.

Επαναλαμβάνω, αυτή δεν ήταν η πρώτη μου φορά εκεί, (ούτε υπήρξα ποτέ φίλος της συγκεκριμένης ομάδας). Όμως αυτή την ώρα, που το λαοφιλέστερο των σπορ υφίσταται κλυδωνισμούς ακόμη και «εσωτερικά» (με τη διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου τον επόμενο χειμώνα να απειλεί την ισορροπία όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων), τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημεία αναφοράς και παρέχουν τη βεβαιότητα πως η μπάλα θα παραμείνει όρθια, ό,τι κι αν γίνει. Όχι μόνο με τα άκαιρα Παγκόσμια Κύπελλα αλλά και με εκατό Παγκόσμιους Πολέμους!

Αυτοί οι άνθρωποι, μίας πόλης στο κέντρο της οποίας δεν κατοικούν περισσότεροι από 500.000, θα μπορούσαν να χαρακτηρίζονται ευεργέτες του ποδοσφαίρου. Και είναι, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι…