Υπάρχει ποδοσφαιρικός ορισμός του καλύτερου, εκτός από εκείνον που καταγράφει τις νίκες μίας ομάδας;

Δύο εικοσιτετράωρα μετά, με νηφαλιότητα και ψύχραιμη προσέγγιση, ας συμφωνήσουμε ότι δεν έχει νόημα οι τοποθετήσεις για τον τελικό του Champions League να γίνονται με οπαδικό φίλτρο. Ασφαλώς και δεν απαγορεύεται σε κανέναν να θριαμβολογεί ή και να κριτικάρει στα social media και όπου αλλού νομίζει, όμως κάποια στιγμή είναι πιο χρήσιμο, για νικητές και ηττημένους, να καταγράφονται οι αληθινές παράμετροι που οδήγησαν στο αποτέλεσμα.

Ακούω/διαβάζω, από τη λήξη του αγώνα στο Παρίσι πως, η Ρεάλ κατέκτησε το τρόπαιο χωρίς να είναι καλύτερη. Η θέση αυτή ενισχύεται μάλιστα, ανακαλώντας τις προκρίσεις της ισπανικής ομάδας στη νοκ- άουτ φάση, επισημαίνοντας πως ούτε κόντρα σε Παρί, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι ήταν καλύτερη. Πέρασε όμως!

Μας λένε δηλαδή ότι μία ομάδα, σε δεκατέσσερα ημίχρονα (εκτός των παρατάσεων), απέκλεισε την ομάδα των Εμπαπέ, Μέσι και Νεϊμάρ, τις δύο φιναλίστ του περσινού τελικού και νίκησε τη Λίβερπουλ στο τέλος, ούσα χειρότερη όλων των αντιπάλων της!

Οκ, για όποιον νιώθει ότι στέκει αυτή η προσέγγιση, κατά τα άλλα ωστόσο ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μία τέτοια… παράξενη κουβέντα, με τη συνοδεία της κοινής λογικής. Μπας και την ισιώσουμε!

Καταρχάς, για να καταλήξουμε ότι μία ομάδα εξασφάλισε την πρόκριση χωρίς να είναι καλύτερη, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στον ορισμό του καλύτερου. Ποιος είναι ο «καλύτερος» στο ποδόσφαιρο; Σύγχρονο και παλαιό;

Αφού, όπως φαίνεται, δεν μας αρκεί η αντικειμενική παράμετρος του αποτελέσματος, καλούμαστε να απαντήσουμε σε διάφορα ερωτήματα : Είναι καλός εκείνος που σκοράρει και κερδίζει στα τελευταία λεπτά, ενώ ο αντίπαλός του τον πίεζε στο μεγαλύτερο διάστημα ;

Είναι καλύτερη η ομάδα που αμύνεται και σε δύο τρεις αντεπιθέσεις βάζει γκολ; Είναι επίσης καλύτερη αυτή που το καταφέρνει από στημένη εκτέλεση, κόρνερ, πέναλτι, φάουλ, την ώρα που η αντίπαλός της ζωγραφίζει συνδυαστικό ποδόσφαιρο; Η θα αποφασίσουμε να λέμε πως όποιος πετυχαίνει κάτι από όλα αυτά δεν είναι καλός, άρα δεν αξίζει τη νίκη που απολαμβάνει τελικά;

Υπάρχουν αμέτρητες παραλλαγές σεναρίων, εάν επιθυμεί κανείς να καταγράψει ιστορίες αγώνων με ανατροπές αποτελεσμάτων. Υπάρχει πάντως και η αντίθετη ανάγνωση. Η οποία προκύπτει ως απάντηση από την αποτελεσματικότητα του νικητή και την αναποτελεσματικότητα του ηττημένου.

Δεν καταλαβαίνω δηλαδη, πώς γίνεται η ομάδα που σε 23 τελικές δεν βάζει γκολ να χαρακτηρίζεται καλύτερη από εκείνη που το κατάφερε σε 3; Ενώ σε μία που δεν κατέγραψε η στατιστική λόγω οφ σάϊντ σκόραρε ξανά…

Γιατί είναι ποιο καλός αυτός που χάνει αμέτρητες φάσεις και όχι εκείνος που έχει ουσία και όταν του παρουσιάζεται η μία ευκαιρία την εκμεταλλεύεται; Χωρίς μάλιστα καμία πίεση στο παιχνίδι του, από την υπεροχή του αντιπάλου.

Κάθε σενάριο έχει δύο αναγνώσεις. Η πλευρά που παραπέμπει στην ουσία αναδεικνύει τους νικητές. Για τη Ρεάλ αυτό που συνέβη στο Παρίσι δεν ήταν θέμα τύχης. Με αυτό τον τρόπο την έστησε ο Κάρλο Αντσελότι και αποκόμισε το όφελος που προσδοκούσε. Ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο έλεγαν πως είναι ο Γκουαρντιόλα, αλλά εσχάτως και ο Κλοπ.

Ο Κάρλο Αντσελότι, που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα και στις πέντε μεγαλύτερες λίγκες της Ευρώπης και είναι ο μόνος πλέον με τέσσερα Champions League στο βιογραφικό του, τι είναι; Μέτριος, ή μήπως αποδεκτός ; Και πώς ορίζεται ο καλύτερος προπονητής; Μήπως θα πρέπει να μετρήσουμε τα λεπτά που σκόραραν οι παίκτες του τα γκολ των τίτλων, ή το χρώμα της φανέλας που φορούσαν;

Καλός, λέει η ίδια η φιλοσοφία του παιχνιδιού, είναι εκείνος που κερδίζει. Ο χαμένος μπορεί σε μία περίπτωση να αδικηθεί από τις συγκυρίες. Σε μία. Όταν όμως υπάρχει ομάδα που εκμεταλλεύεται κάθε φορά όποια αδυναμία οι αντίπαλοί της εμφανίζουν, δεν είναι τυχερή Διαβασμένη και ικανή είναι…