Οι ακοινώνητοι γραφειοκράτες ενισχύουν το ακροδεξιό τέρας της Ευρώπης

Τις εκλογές ακολουθούν αναλύσεις. Μακροσκελείς και χρονοβόρες. Έως τις επόμενες, στην πραγματικότητα. Σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι τελευταίες στη Γαλλία ωστόσο δεν ζητούν πολλή κουβέντα, δυστυχώς! Διότι τα δυσάρεστα αποτελέσματα που απέφεραν είναι πασιφανή.

Τη χειρότερη στιγμή προέκυψε το χειρότερο αποτέλεσμα. Κάτι που κάνει τον Ερντογάν και τον Πούτιν να πανηγυρίζουν, όπως και τους ακραίους της Ευρώπης, συνολικά.

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να εμφανίζεται σε άλλη…διάσταση, με τον Τσίπρα να χαίρεται από την ήττα του Μακρόν. Αγαπητέ Αλέξη η Λεπέν από τους 8 βουλευτές έφτασε στους 89 και εσύ χαίρεσαι επειδή ηττήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός! Τελικά δεν θα τα καταφέρεις να είσαι ποτέ μαζί μας, στην πραγματικότητα εννοώ…

Πάμε λοιπόν σε αυτά που είδαμε όλοι εμείς, οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, εκτός του Αλέξη. Δυο στους τρείς γάλλους κάτω των 34 ετών δεν πήγαν καν να ψηφίσουν. Υπογραμμίζοντας με την αποχή τους πως το πρόβλημα είναι αλλού, όχι στον νεοφιλελευθερισμό.

Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας είδε την ήττα Μακρόν σαν «ήττα Μητσοτάκη», εκτός από την αντίδραση θυμηδίας που προκαλεί (αφού δεν βρίσκει λόγους να χαίρεται εντός συνόρων, βαφτίζει ήττες άλλων ευρωπαίων ως ήττες της κυβέρνησης…), η σκληρή πολιτική πραγματικότητα υπαγορεύει πως η ομηρία Μακρόν είναι πρόβλημα πανευρωπαϊκό.

Όταν οι ακραίοι ανεβαίνουν και την ίδια ώρα η αποχή των υπολοίπων συνοδεύει αυτή την άνοδο, η… ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι παντού. Κι όταν παράλληλα εξακολουθεί να κλιμακώνεται ένας πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος, η άνοδος της ακροδεξιάς ενισχύεται. Από αυτήν θα πρέπει να γλιτώσει η Αθήνα. Όταν μάλιστα η κάλπη που έρχεται θα είναι με απλή αναλογική και ο θυμωμένος πολίτης θα θέλει να τιμωρήσει τα μεγάλα κόμματα.

Το σοβαρό ερώτημα είναι εάν η Αθήνα πήρε το μήνυμα από το Παρίσι. Καθώς είναι ξεκάθαρο πως όσα συμβαίνουν στη Γαλλία αποτελούν πρόκριμα για τη χώρα μας, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το «φάντασμα» που πλανάται πάνω από την Ευρώπη φορά ακραίο προσωπείο και απειλεί σοβαρά όσα χτίστηκαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι τόσο ακραίο που βρίσκει τη δύναμη να ετοιμάζεται, προκειμένου να γκρεμίσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, καθώς οι ακοινώνητοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των πολιτών.

Η στήριξης των κοινωνιών έχει περάσει προ πολλού σε δεύτερη μοίρα. Και το τέρας της ακραίας πολιτικής μεγαλώνει. Μόνο οι αποφάσεις υπέρ των ανθρώπων μπορούν να το αντιμετωπίσουν.