Βήματα πίσω σε έναν κόσμο που παλεύει να βγει μπροστά

Ο κορωνοϊός μπορεί να αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει, ωστόσο η επαναφορά του κόσμου στην κανονικότητα βρίσκει τους ανθρώπους του σε μια εκρηκτική σύγχυση.

Από τον πόλεμο που ξέσπασε στην Ουκρανία μέχρι τις σχεδόν καθημερινές γυναικοκτονίες σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, είναι προφανές ότι το παγκόσμιο παιχνίδι από την πολιτική έως την κοινωνία έχει αλλάξει ρότα.

Κι ενώ οι παραδοσιακές συμμαχίες τεστάρονται από παλιές απειλές, που κάνουν δυναμική επανεμφάνιση, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να απαγορεύσει τις αμβλώσεις μετά από 50 ολόκληρα χρόνια δείχνει ότι το νόημα για ένα καλύτερο μέλλον χάθηκε στη μετάφραση ανάμεσα στις διαφορετικές ομιλούσες γλώσσες.

Η έτερη πιο πρόσφατη απόφαση της Βουλής των Κοινοτήτων να μην επιτρέπεται στις Βρετανίδες βουλευτές να φέρνουν τα μωρά τους στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου, μπορεί να μοιάζει σαν σταγόνα στον ωκεανό απέναντι στην προαναφερόμενη δικαστική ετυμηγορία και τη σημασία της για τα δικαιώματα των γυναικών, ωστόσο δικαιώνει τους φόβους ότι έπεται θλιβερή συνέχεια.

Τί θα ακολουθήσει άραγε; Δημιουργήθηκε μήπως το πλαίσιο για να μπει φρένο στην αντισύλληψη ή για να απαγορευτούν οι γάμοι των ατόμων του ίδιου φύλου εκεί όπου έχει καταστεί εφικτό να επιτρέπονται σήμερα; Τη σύγχυση επιδεινώνει εξίσου η Ευρώπη περισσότερο ενωμένη από ποτέ αλλά με πιο ισχυρά εθνικιστικά αντανακλαστικά και η συνύπαρξη εννοιών και αντίθετων συμπεριφορών στην καθημερινότητα, όπως είναι το body positivity (η αποδοχή όλων των σωματότυπων) με το κάλεσμα για μη δημοσίευση φωτογραφιών με μαγιό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανθρώπων με παραπάνω κιλά.

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν να συνθέτουν το δύσκολο στάδιο που προηγείται μιας τεράστιας αλλαγής, που ελπίζεται να οδηγήσει τον κόσμο κάπου καλύτερα αύριο. Τα σημερινά δείγματα γραφής μπορεί να μην είναι καλά, ωστόσο επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο απρόβλεπτο από τον άνθρωπο η ελπίδα καταφέρνει και πάλι να έχει τον τελευταίο λόγο.