Το έγκλημα της πυρκαγιάς και η ανύπαρκτη τιμωρία

Όταν η ένταση που προκαλείται εξαιτίας αναπάντεχων γεγονότων λογικά αναστατώνει τους περισσότερους, τότε είναι καλό οι βαθυστόχαστες κρίσεις και προσεγγίσεις να μένουν στην άκρη για αργότερα.

Όμως σε αυτή τη δραματική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών με τις πυρκαγιές στη χώρα μας δεν υπάρχει τέλος, ποτέ! Θα έπρεπε λοιπόν κάποια στιγμή να γίνει η σωστή εκτίμηση και η αναγκαία αποτίμηση, προκειμένου η πολιτεία να λάβει καθοριστικές αποφάσεις. Καθοριστικές για τις ζωές όλων μας.

Η ίδια η ζωή περιγράφει από μόνη της το μέγεθος των καταστροφών και του προβλήματος. Δεν είναι ανάγκη να έχει υπάρξει κανείς ούτε δημοσιογράφος, ούτε δασοπυροσβέστης ώστε να αντιληφθεί την έκταση της τραγωδίας κάθε καλοκαίρι σε αυτό το δύσμοιρο τόπο.

Αυτό είναι δεδομένο. Πάμε παρακάτω. Το ζήτημα έχει να κάνει με την απόφαση της τιμωρίας. Με τις προβλεπόμενες ποινές, ώστε την επόμενη φορά αυτός που ονειρεύεται καμένες περιοχές για να χτίσει, ή αδιαφορεί βλακωδώς την ώρα που καίει τα κλαδιά του εν μέσω θυελλωδών ανέμων, να γνωρίζει ότι θα βρει το μπελά του. Άσχημα!

Από τη στιγμή που χάνονται ζωές και καταστρέφονται περιουσίες, ο εμπρησμός είναι έγκλημα. Η πολιτεία ωστόσο δεν το αντιμετωπίζει ως τέτοιο, αν και θα έπρεπε να είναι και μάλιστα ιδιώνυμο.

Κι ενώ δεν αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα που υπαγορεύουν οι καταστροφές από μόνες τους, την ίδια ώρα ανά δεκαετία εκπρόσωποι της πυροσβεστικής και της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, διατυπώνουν μισόλογα, αφήνοντας τα πάντα θολά! Όπως συνέβη με τον εκπρόσωπο τύπου του Πυροσβεστικού Σώματος, ο οποίος μίλησε για εννέα συλλήψεις. Γενικά και αόριστα. Για το ποιο σοβαρό απ΄ όλα, που έχει να κάνει με την προέλευση και την πρόθεση αυτών που έβαλαν τις φωτιές, ουδείς ασχολήθηκε. Δεν χρειάζεται αυτή η ιστορία εξειδικευμένους κομάντο, ώστε να μάθει κανείς από εκείνον που έβαζε τη φωτιά, αφού τον συλλάβει, γιατί το έκανε. Τον ρωτάει…

Δεν είναι φρέσκο, δυστυχώς, το φαινόμενο. Διότι ζούμε σε μία χώρα όπου οι φωτιές θεωρούνται κάθε καλοκαίρι αυτονόητες! Λες και δεν πεθαίνουν άνθρωποι. Δεν καταστρέφονται οικογένειες. Ο Έλληνας βαριέται ασφαλώς να προχωρήσει σε σοβαρές έρευνες, διότι δεν διορίζεται στο πόστο από το φίλο για να δουλέψει. Φοβάται επίσης να καταδώσει το διπλανό του. Ρουφιανιά θεωρείται! Επίσης αρέσκεται ταυτόχρονα να αποδίδει ευθύνες σε ξένους παράγοντες! Αυτοί, οι ξένοι παράγοντες, στην Ελλάδα φταίνε πάντα. Πολύ περισσότερο όταν φταίμε εμείς.

Για τις φωτιές έχουμε ακούσει διάφορα άσχετα μεταξύ τους εκπληκτικά πράγματα. Για δράση κατασκοπική από την Τουρκία, για οικοπεδοφάγους, για εθισμένους στις καταστροφές που τους αρέσει να παρακολουθούν τη μάχη των πυροσβεστών με τις φλόγες (!), για πολιτικές σκοπιμότητες με στόχο την ανατροπή κάθε κυβέρνησης, για αντίποινα εμπόρων ναρκωτικών. Τώρα που το σκέπτομαι, οι εμπρησμοί μπορεί να αποτελούν σχέδιο πορτογαλικό, επειδή η Ελλάδα ταπείνωσε ποδοσφαιρικά τη χώρα της Ιβηρικής μέσα στα σύνορά της το 2004…

Ακούγονται τα πάντα και μπορεί κάποια στιγμή να εμπλακούν στις θεωρίες ακόμη και εξωγήϊνοι, τώρα μάλιστα που η Αμερική μίλησε – επιτέλους- ανοικτά για αυτούς! Όποιοι κι αν φταίνε τελικά πάντως, δεν γίνεται να μένει ατιμώρητη ούτε η πρόθεση του εκτελεστικού οργάνου όπως και του εντολέα του, ούτε η βλακεία εκείνου που δεν καταλαβαίνει τι μπορεί να προκαλέσει.

Τα εγκλήματα δεν τιμωρούνται μόνο όταν ο υπαίτιος βρίσκεται μπροστά μας ή αποφασίζει να παραδοθεί. Τιμωρούνται επειδή είναι εγκλήματα, ακόμη κι αν προέρχονται από ηλίθιους…