Η μεγάλη παλλινόστησις

Ο φίλος μας μόλις είχε επιστρέψει από την Νέα Υόρκη. «Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι συμβαίνει», ήταν τα πρώτα του λόγια ως οικοδεσπότης, με ύφος που δεν άφηνε καμμία αμφιβολία.

«Συνάντησα πολλούς φίλους Ελληνοαμερικανούς, και όσους έβλεπα δεν μου μιλούσε ούτε για τον πόλεμο στην Ουκρανία ούτε για τον πληθωρισμό, αλλά μου διετράνωναν τον φόβο του για την κατάσταση στην χώρα τους. Αρκετοί από αυτούς εσκέπτοντο σοβαρά να τα πουλήσουν όλα και να παλλινοστήσουν».

Επειδή ο συνομιλητής μου ήταν σοβαρός άνθρωπος και κορυφαίος στον επαγγελματικό του τομέα, δεν αμφισβήτησα τα λεγόμενά του, αλλά τον ερώτησα μήπως υπερβάλλει λίγο. «Καθόλου», απήντησε κατηγορηματικώς, και περάσαμε στα «δικά» μας. Την επομένη ανέγνωσα, ως εκ συμπτώσεως, δημοσίευμα του αμερικανικού πρακτορείου Bloomberg, σε αναδημοσίευση του ιστοτόπου mononews. Είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Αμερικανοί εγκαταλείπουν, μετακομίζουν μόνιμα σε Ευρώπη και Ελλάδα». Οι λόγοι που αναφέρονται είναι κυρίως οικονομικοί: ήτοι το κόστος διαβιώσεως και οι απαγορευτικές τιμές των κατοικιών στην πατρίδα τους.

Σύμφωνα με στοιχεία που παρέθεσε η εταιρεία «Sotheby’s International Realty», τα αιτήματα των Αμερικανών που επιθυμούσαν να μετακομίσουν στην Ελλάδα, αυξήθηκαν κατά 40% την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου σε σύγκριση με το 2021. Τούτο δεν ισχύει μόνον για τις Η.Π.Α. Σε ένα άλλο σημείο του πλανήτη, ο Γιώργος Μπουραντάς, καθηγητής Ρευστομηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Perth της Αυστραλίας απεφάσισε να επιστρέψει βρίσκοντας θέση στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Ο Αρτινός επιστήμων δεν γύρισε από φόβο, αλλά από νόστο. Τον ακούω να μου εκθειάζει την Ελλάδα και έχω την εντύπωση ότι ακούω εξωγήϊνο. Ο ενθουσιασμός του που ξαναβρέθηκε στα πατρώα εδάφη, τα επαγγελματικά σχέδια που κάνει με την γνώση που απέκτησε στο εξωτερικό, η χαρά που επανασυνδέθη με την οικογένειά του και τους φίλους του, φαίνεται ότι υπερπηδούν κάθε ανησυχία για την ύφεση, τον στασιμοπληθωρισμό και την εκτόξευση των τιμών που έχει προκαλέσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. «Πατρίδα και πάλι πατρίδα», φωνάζει από την άλλη άκρη του πεζοδρομίου όταν τον ξανασυναντώ.