God save the Queen;
Ο Αντώνης Κατσαρός γράφει στο Vradini.gr για την αρνητική επιρροή της Βασίλισσας στο χαρακτήρα των Βρετανών και την αποκαθήλωση του λαού της στην Ευρώπη.
Ας επιχειρήσουμε να κρατήσουμε τη δημόσια κατάθεση κάθε άποψης στη σφαίρα της ειλικρίνειας. Η απώλεια της Βασίλισσας Ελισσάβετ δεν αλλάζει τη ζωή κανενός, ούτε φέρνει το τέλος του κόσμου.
Προφανώς η αλλαγή που προκαλεί αυτή η εξέλιξη έχει σημασία, επί της ουσίας ωστόσο δεν συντελείται καμία τεκτονική ακολουθία. Σίγουρα όχι πολιτικά. Εκτός εάν θεωρήσουμε ότι η παρουσία της στο Παλάτι καθόριζε όλα αυτά τα χρόνια τη ροή της ιστορίας. Καμία σχέση…
Απόλυτος ο σεβασμός στο πρόσωπό της (από αυτή τη στήλη τουλάχιστον), την ίδια ώρα ωστόσο τα διθυραμβικά και αποθεωτικά σχόλια για εκείνη είναι εντελώς εκτός θέματος.
Προσεγγίζοντας με ρεαλισμό (και όχι κυνισμό), είναι καλό να θυμόμαστε ότι το ρόλο του μονάρχη δεν τον καταλαμβάνεις με την αξία σου, ούτε το καλό βιογραφικό ή τον αδαμάντινο χαρακτήρα σου.
Επίσης, εάν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται, η λογική μας υποχρεώνει αυτό να συμβαίνει σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Όχι αποκλειστικά σε αυτό της τεχνολογίας. Καθώς η γνώση και η εμπειρία προσφέρουν σε κάθε επόμενη γενιά την ευκαιρία της προόδου – και - στον τομέα της σκέψης. Άρα το μοντέλο της Μοναρχίας στις μέρες μας κρίνεται αν μη τι άλλο ξεπερασμένο (όσο πιο ευγενικά...).
Την ώρα που η επιστήμη αναζητά ζωές και αλλού, εξελίσσει την τεχνητή νοημοσύνη και μεγαλώνει το προσδόκιμο της ζωής, τα βασιλικά μοντέλα αφορούν σε προηγούμενους αιώνες.
Το πιο μεγάλο ζήτημα για τους βρετανούς δεν θα είναι η επιβίωσή τους χωρίς τη βασίλισσα, αλλά το κενό που προκαλείται από την ανάγκη τους να υπάρχει! Όχι, δεν είναι το ίδιο! Διότι έμαθαν να επιβιώνουν με τη μεγαλοσύνη της, θεωρητικά και όχι στην πράξη.
«God save the Queen», χωρίς καμία ανάλυση, καμία άλλη σκέψη. Ούτε γιατί τη σώζει, ούτε γιατί υπάρχει, ούτε γιατί ήταν Βασίλισσα…
Όσες φορές κι αν επισκέφθηκα την αγγλική πρωτεύουσα, τις περισσότερες φορές λόγω δουλειάς, ποτέ δεν κατάφερε κάποιος από τους μόνιμους κατοίκους του Λονδίνου συνομιλητές μου, να περάσει τη συζήτησή μας στην ουσία. Να απαντήσει δηλαδή σε απλές απορίες του στιλ : «Οκ, υπάρχει, όμως γιατί κιόλας τη θέλετε;».
Κάθε απάντηση είχε την ίδια νοηματική προσέγγιση: «Τη βρήκαμε, συνεχίζουμε να ζούμε μαζί της και μας αρέσει κιόλας!».
Εάν όμως τα αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη, έστω για λίγο και αποφασίσουμε να προβληματιστούμε για τις αποφάσεις της αποθανούσας που έκριναν ιστορικές στιγμές της Αγγλίας και της Ευρώπης, θα πρέπει να εξηγήσουμε τις περισσότερες από αυτές με ψυχραιμία. Όχι με διάθεση να δικαιωθεί. Κάθε άλλο. Με αποκλειστικό σκοπό να γίνει κατανοητή η κάθε της απόφαση. Δυστυχώς κάθε ανάλυση οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Συμμετείχε, πάντοτε, σε κάθε απόφαση χωρίς να βλέπει πιο μακριά. Στο συνολικό καλό της Ευρώπης. Δεν ήταν περιορισμένης αντίληψης. Απλά δεν την ενδιέφερε.
Όπως όταν έβαλε την υπογραφή της για να εκτελεστούν το 1956 οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα, που καταδικάσθηκαν σε θάνατο από τους Άγγλους. Η γενναία στάση τους προκάλεσε παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1957, η Γηραιά Αλβιόνα είχε αρνηθεί την πρόσκληση να συμμετάσχει στην ΕΟΚ, όταν αυτή ιδρυόταν, και είχε προτιμήσει να δημιουργήσει το 1960 με άλλες έξι χώρες (Αυστρία, Δανία, Ελβετία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Σουηδία) την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ).
Η διαφοροποίηση σε κάθε ενωτική προσέγγιση στην Ήπειρο από τους βρετανούς δεν άλλαξε ποτέ. Το τελευταίο μέλος που θα προσπαθούσε κάτι τέτοιο ήταν η Βασίλισσα.
«Είμαστε με την Ευρώπη αλλά όχι μέρος της. Είμαστε συνδεδεμένοι αλλά όχι δεσμευμένοι», είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Παρέα της και ο αρχηγός…
Δεν πρέπει να διαφεύγει από το μυαλό άλλωστε και η σημαντική παράμετρος, πως όταν το σύνολο της ηπειρωτικής Ευρώπης έπεσε στα χέρια των ναζιστών, οι Βρετανοί αποσύρθηκαν στο νησί τους και από εκεί αντιστάθηκαν στον Χίτλερ.
Η αποθέωση της διαφορετικότητας…
Τότε φαινόταν φυσιολογικό, για την ιδιοσυγκρασία τους. Στις μέρες μας λοιπόν είναι ο Πούτιν που χαρακτήρισε την απώλειά της ανεπανόρθωτη…