Ο Αλέξανδρος των μεταλλίων και ο Αλέξανδρος που ξέραμε…

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν πρωταγωνιστής σε ολόκληρη τη διαδρομή της σύντομης ζωής του, από την αρχή έως το τέλος της. Θα συνεχίσει να είναι τέτοιος και μετά το θάνατό του. Τον γνωρίσαμε πριν 18 χρόνια με την προφανή αφορμή των αθλητικών του επιτυχιών. Αυτή η ευκαιρία ήταν πράγματι από τις καλύτερες που μπορούσε να έχει κάποιος, για λόγους οι οποίοι δεν έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό.

Όταν συνομιλούσες με τον Ολυμπιονίκη της Ελλάδας, μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου το 2004, στις «παραστάσεις» των θριάμβων μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, καταλάβαινες ότι δεν ζούσε το καλύτερό του. Δεν αγαπούσε τη φανφάρα και την προβολή.

Κρατούσε τη μπάλα χαμηλά, όχι γιατί περίμενε «κάτι μεγαλύτερο», ως διάκριση στο ταε κβον ντο μελλοντικά, αλλά επειδή η δική του ιδιοσυγκρασία του υπαγόρευε διαφορετικές προτεραιότητες.

Το χαμόγελό του ήταν πάντοτε εκεί, διότι αυτός ήταν ο πολιτισμός του. Όχι επικοινωνιακά αλλά ανθρώπινα. Δεν ζούσε για τη φωτογραφία και το χειροκρότημα και δεν τα περίμενε ακόμη και όταν τα άξιζε.

Όσοι τον γνωρίσαμε, καταλάβαμε πως στη ζωή υπάρχει πάντοτε και το «άλλο σενάριο», καθώς τίποτα δεν πρέπει να εκτιμάται ως δεδομένο.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είχε ανάγκη την αποθέωση. Έκανε αθλητισμό για τον εαυτό του και για τα πρότυπα που ο ίδιος ήθελε να συμβάλλει ώστε να υπάρχουν.

Δεν έκανε πρωταθλητισμό για να αποκομίσει χρηματικά μπόνους, ούτε για να δίνει συνεντεύξεις στην τηλεόραση. Το τελευταίο πράγμα που τον απασχολούσε ήταν η δημοσιότητα. Ούτε καν τελευταίο, για να είμαστε ακριβείς. Δεν το επιθυμούσε καν!

Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης μας έλεγε σε συζητήσεις πίσω από τις κάμερες ότι ο θρίαμβος του αθλητισμού το 2004 θα πρέπει να γεννήσει πρωταθλητές με σωστά ιδανικά. Ξέρετε πώς ακούγονται αυτά, την ώρα της επικοινωνιακής χλιδής.

Οι πιο… υποψιασμένοι – τρομάρα μας- λόγω δουλειάς, αναζητούσαμε τη διαφορετική «ατζέντα» που μπορεί να είχε στο μυαλό του. Και όταν τον είδαμε να εντάσσεται πολιτικά, τότε θεωρήσαμε πως εξηγήθηκε η στάση του. Φωστήρες, όλοι μας!

Καμία σχέση! Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε τη δική του αξιολόγηση για τη ζωή και τις προτεραιότητες που είναι χρήσιμο να ακολουθούμε. Όταν, αφού ηττήθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ο κόσμος αποδοκίμαζε το νικητή, πήγε κοντά, του σήκωσε το χέρι και ζήτησε από τον κόσμο να τον χειροκροτήσει! Το κατάφερε…

Φαίνεται τελικά πως κάποιοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από αυτό τον κόσμο ως αληθινοί πρωταγωνιστές. Αρκεί να είναι σε θέση κανείς να αντιληφθεί με ποια κριτήρια ορίζονται οι πραγματικοί της ζωής…