Μία οκταμελής οικογένεια παρατημένη από τις δομές Πρόνοιας

Όπως και να δει κανείς την υπόθεση παιδεραστίας στον Κολωνό, δεν γίνεται να μην διαπιστώσει την παντελή απουσία του κράτους και των κοινωνικών δομών του στην πρόληψη τέτοιων τραγικών καταστάσεων.

Μία μάνα, και μάλιστα νεαρής ηλικίας, μεγαλώνει μόνη της τα οκτώ παιδιά της.

Οι δύο σύζυγοί της είναι εξαφανισμένοι και τα παιδιά βρίσκονται στο έλεος του καθένα που θέλει να τα εκμεταλλευτεί. Σε άλλα, πιο οργανωμένα, κράτη θα είχε μπει στο στόχαστρο του κράτους και των κοινωνικών δομών αυτή η οικογένεια, με το βασικό ερώτημα:

Πώς μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά; Πώς συντηρείται οικονομικά αυτή η οικογένεια; Στην Ελλάδα, όπου οι κοινωνικές δομές υπάρχουν μόνο για να επεμβαίνουν κατόπιν εορτής και ύστερα από καταγγελίες, κανείς δεν ασχολήθηκε προληπτικά να στηρίξει αυτή την οικογένεια.

Ακόμη και αν χρειαζόταν να αφαιρέσει την επιμέλεια των παιδιών από μία μάνα που έφτασε στο σημείο να πηγαίνει το παιδί της σε στέκια παιδεραστών για να εκδίδεται. Γιατί αν γινόταν κάτι τέτοιο και επενέβαινε η Πρόνοια, η 12χρονη θα είχε σωθεί, και αυτό το κύκλωμα διακεκριμένης μαστροπείας θα είχε αποκαλυφθεί έγκαιρα.

Και για να το πούμε απλά. Υπάρχει οικογένεια με οκτώ παιδιά που διαβιοί στις φτωχές και υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας ή άλλων πόλεων και δεν έχει ανάγκη της κρατικής βοήθειας;

Άλλωστε, πόσες μονογονεϊκές οικογένειες με οκτώ παιδιά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα; Και δεν μπορεί να υπάρξει για αυτές μία ειδική μέριμνα και μία επιπλέον φροντίδα, με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, από τις δεκάδες δομές του Δημοσίου;

Σε ένα οργανωμένο κράτος Πρόνοιας, μία φορά το μήνα ένας κοινωνικός λειτουργός θα χτυπούσε το κουδούνι μίας τέτοιας οικογένειας και θα έβλεπε την κατάσταση στην οποία ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά. Στην Ελλάδα του 2022 οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι άνθρωποι της Πρόνοιας πηγαίνουν στις «προβληματικές» οικογένειες μόνο αν διαπιστωθεί παραβατική συμπεριφορά των γονέων ή κάποιων παιδιών, και βέβαια εφόσον απασχολήσουν το αστυνομικό δελτίο.

Η φροντίδα εξαντλείται στα προνοιακά επιδόματα και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις συνθήκες διαβίωσης κάτω από τις οποίες μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά.

Γιατί αν αυτές οι πολύτεκνες οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, οι οποίες είναι εύκολο να εντοπιστούν, έμπαιναν υπό συνεχή παρακολούθηση των δομών Πρόνοιας θα είχε περιοριστεί σημαντικά η παραβατική συμπεριφορά και των παιδιών και των μεγάλων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις θα είχαν αποφευχθεί ακόμη και εγκλήματα.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η υπόθεση Πισπιρίγκου στην Πάτρα, όπου η τραγική μάνα κατηγορείται ότι σκότωσε τα τρία της παιδιά για να εκδικηθεί το σύζυγό της.

Και σε αυτή την περίπτωση οι δομές της Πρόνοιας του δήμου είχαν δεχτεί καταγγελίες για κακοποιητική συμπεριφορά της μάνας απέναντι στα παιδιά, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Πήγαν ένα ωραίο πρωί στο σπίτι της Πισπιρίγκου, ήπιαν καφέ και ρώτησαν την ίδια και τους συγγενείς της αν κακοποιούν τα παιδιά τους.

«Όχι καλέ, όλα αυτά είναι ψέματα και κακολογίες του κόσμου», ήταν η απάντηση, και οι «υπεύθυνοι» υπάλληλοι σηκώθηκαν και έφυγαν αδιαφορώντας για τη συνέχεια.

Ούτε όταν άρχισαν να πεθαίνουν ένα ένα τα παιδιά της Πισπιρίγκου ευαισθητοποιήθηκε κανείς να επέμβει προληπτικά και να πάρει από αυτή την άρρωστη μάνα την επιμέλεια των άλλων παιδιών που έμειναν αβοήθητα στα χέρια και στο θολωμένο της μυαλό. Μόνο όταν η υπόθεση σόκαρε το πανελλήνιο ευαισθητοποιήθηκαν κάποιοι, αλλά ήταν πολύ αργά.

Και βέβαια, ούτε κυρώσεις υπήρξαν ούτε ο αρμόδιος δήμος έκανε κάτι ώστε να μην υπάρξουν άλλα τέτοια περιστατικά.

Και όλοι βέβαια, όταν αποκαλύπτεται το κακό αναρωτιούνται πού πηγαίνει αυτή η κοινωνία και πού τελειώνει ο κατήφορος για ορισμένα από τα μέλη της.

Κανείς δεν ξέρει πόσες άλλες πολύτεκνες ή μονογονεϊκές οικογένειες, τα μέλη της οποίας υποφέρουν από ψυχικά νοσήματα η βρίσκονται σε απόγνωση λόγω οικονομικών δυσκολίων, χρειάζονται άμεση στήριξη από ειδικούς.

Και όσο αυτή η ευαίσθητη κατηγορία πολιτών είναι παρατημένη στην τύχη της τόσο θα αποκαλύπτονται δράματα που δεν έχει ξαναζήσει η ελληνική κοινωνία.

Τώρα που τέλειωσαν τα Μνημόνια και μπαίνει η χώρα ξανά σε τροχιά ανάπτυξης θα πρέπει να επανέλθουν και τα κονδύλια για την ουσιαστική στήριξη των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο, με στόχο τουλάχιστον μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Να υπάρξουν κονδύλια όχι μόνο για επιδόματα, αλλά και για τη δημιουργία και επέκταση αξιόπιστων δομών Πρόνοιας που θα κάνουν ουσιαστική και στοχευμένη πρόληψη με επισκέψεις στα σπίτια, στα σχολεία και τους τόπους εργασίας των μελών οικογενειών που αντιμετωπίζουν το φάσμα της περιθωριοποίησης.

Μόνο έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε «πεφτοσυννεφάκηδες».