Γιάννης Διακογιάννης: Η δική του δημοσιογραφία δεν ήταν επάγγελμα…

«Ο τηλεθεατής παιδί μου βλέπει! Δεν χρειάζεται να του περιγράφεις κάθε κίνηση του ποδοσφαιριστή, ούτε να του λες που βρίσκεται η μπάλα. Αυτή είναι δουλειά του ραδιοφώνου! Οι δικές σου υποχρεώσεις είναι διαφορετικές».

Όταν ο Γιάννης Διακογιάννης μιλούσε, οι περισσότεροι από εμάς που είχαμε την ευλογία να τον έχουμε για κάποιο διάστημα κοντά μας σε εργασιακό χώρο, αντιλαμβανόμασταν ότι μας ευεργετεί.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά από την ημέρα που μας άφησε. Η επαγγελματική του πλευρά ωστόσο, πίσω από τις κάμερες, όπως και δική του οπτική, δεν είναι ευρέως γνωστές.

Όταν ο Γιάννης Διακογιάννης «δίδασκε», δεν υπήρχαν σχολές. Δεν υπήρχαν ΙΕΚ, ούτε η ταλαιπωρημένη δημοσιογραφία ήταν «μάθημα» στα Πανεπιστήμια.

Ήταν η ίδια η ζωή, βγαλμένη από την αληθινή ανάγκη καταγραφής των γεγονότων. Σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, αθλητικό και κάθε επίπεδο που ο πολίτης χρειαζόταν να ενημερώνεται.

Ο «Ζανό» μιλούσε στο μικρόφωνο της μετάδοσης στο γήπεδο και παρουσίαζε την Αθλητική Κυριακή στο στούντιο της ΕΡΤ, προσφέροντας ζωντανό μάθημα. Δημοσιογραφίας, τηλεόρασης, πολιτισμού… Ακόμη και στις ελάχιστες συνεντεύξεις που είχε δώσει, αντιλαμβανόσουν την διαφορετικότητα του επαγγελματία.

Τώρα που η σκόνη της δυσάρεστης επικαιρότητας από το τελευταίο «αντίο» έχει αραιώσει, ασφαλώς είναι καλύτερα να τον θυμάται κανείς για όσα προσέφερε στο επάγγελμα. «Εκ προμελέτης» της περισσότερες φορές και όχι ακούσια, διότι όταν εργαζόταν ήξερε πως έχει νόημα να εκπαιδεύει ταυτόχρονα.

Σε αντίθεση με τη σημερινή… κοινωνική μόδα, όπου κάθε ένας κοιτάζει αποκλειστικά τον εαυτό του, ο Γιάννης Διακογιάννης διόρθωνε τους πάντες στη δουλειά, επί τόπου, στα κείμενα που έγραφαν στη Μεσημβρινή και μετά στα ΝΕΑ, όπως και στην ΕΡΤ.

Εξέταζε πάντοτε την αξιοπιστία του ρεπορτάζ. Αν και ήταν ο απόλυτος σούπερ σταρ, έδινε σημασία και αφιέρωνε χρόνο στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, ακόμη και στην τελευταία πρόταση του τελευταίου κειμένου, πριν το καθημερινό φύλλο πάει στο πιεστήριο για εκτύπωση.

Δήλωνε δημοσιογράφος, όχι τηλεπαρουσιαστής ή σπίκερ. «Η δημοσιογραφία είναι μία», έλεγε συχνά και τον ενοχλούσε όταν τον αποκαλούσαν αθλητικογράφο.

Στην εποχή που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, ήταν κατά 99% η δική του φωνή που συνόδευε τις ελάχιστες – συγκριτικά με αυτό που συμβαίνει σήμερα- ποδοσφαιρικές μεταδόσεις.

Δεν απολάμβανε ωστόσο τις δάφνες του! Ξημεροβραδιαζόταν στο γραφείο στην εφημερίδα, παρακολουθώντας την κάλυψη των ρεπορτάζ από τους συναδέλφους. Όταν χρειαζόταν σήκωνε ο ίδιος το τηλέφωνο, βάζοντας μπροστά το όνομά του, για να μάθει από κάποιον ιδιοκτήτη ομάδας την επικύρωση μίας φήμης, που μπορεί να κυκλοφορούσε ως σοβαρή πληροφορία.

«Πρόεδρε ο Διακογιάννης είμαι..». Μάθαινε, μετέφερε στο συνάδελφο αυτά που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στο κείμενό του και μετά δήλωνε υπερήφανος για το ρεπορτάζ που κατάφερε να υποστηρίξει. Σα μικρό παιδί…

Την ίδια ώρα, όταν πλησίαζε η ημέρα μίας μετάδοσης και έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό, μάζευε τις ξένες εφημερίδες από τα περίπτερα, για να συγκεντρώσει τις απαραίτητες πληροφορίες. Στην εποχή που δεν υπήρχε διαδίκτυο, ο Διακογιάννης ήταν ο ίδιος κινητή ιστοσελίδα!

Τηλεφωνούσε στους φίλους του στις εφημερίδες της Γαλλίας, μιλούσε με ανταποκριτές στην Αθήνα και όταν ταξίδευε για τη μετάδοση αγώνα, αφιέρωνε τον περισσότερο χρόνο σε ατελείωτες επαφές, για τις γνωριμίες που θα του έδιναν το κάτι παραπάνω.

Κι όμως, ήταν εκείνος που δεν πολυλόγησε ποτέ στον τηλεοπτικό «αέρα»! Δεν έκανε τον τηλεθεατή να θέλει να κλείσει την τηλεόραση, ή να χαμηλώσει τον ήχο! Λιτός, ουσιαστικός, περιγραφικός όπως και σχολιαστικός, σε μία εποχή που θα μπορούσε να πουλάει γνώση όπως και όσο ήθελε!

Ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, όμως ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκε. Γνώριζε πολλά περισσότερα από αυτά που έλεγε στις μεταδόσεις του τηλεοπτικού «αέρα», διότι – όπως μας εξηγούσε- η πληροφορία έχει νόημα να αναφερθεί μόνο εάν σου δώσει αφορμή το παιχνίδι. Αλλιώς απλά κουράζει…

Περιέγραφε τα παιχνίδια και καταλάβαινες το νόημα της σκέψης του, σε κάποιες περιπτώσεις, από μία λέξη που ξεστόμιζε. Μου είχε πει: «Δεν είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουν όλοι τα πάντα. Εσύ όμως οφείλεις κάποιες φορές να πεις αυτό που πρέπει, για να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου…».

Ο Γιάννης Διακογιάννης αφιερώθηκε σε ένα χώρο, τον οποίο δεν αντιμετώπιζε απολύτως επαγγελματικά, αλλά ως την ίδια τη ζωή του. Ακριβώς γι’ αυτό αδιαφόρησε, επιβαρυντικά πολλά χρόνια, για την ποιότητα της υγείας του και έφτασε κοντά να το πληρώσει ακριβά, σε πολύ μικρότερη ηλικία από αυτή που τελικά «έφυγε».

Τη μία, πιο σοβαρή φορά, που τη γλίτωσε, είπε σε συνάδελφο: «Τώρα πρέπει να αλλάξω ζωή». Δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος. Το καλό κρασί και οι βόλτες, πολύ αργά το βράδυ μετά τη δουλειά, δεν επρόκειτο να σταματήσουν...

Ο ίδιος θα λείψει, σε πολύ κόσμο και, από τη δημοσιογραφία. Διότι οι δημοσιογράφοι με προσωπικότητα γύρω μας δεν είναι πια πολλοί. Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν πλέον το περιορισμένο προφίλ εκείνου που ασκεί (για να μην πω εξασκεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν) το επάγγελμα. Με ποιους τρόπους ας μη το «συζητήσουμε» σε αυτό το κείμενο…