Πελέ: Βασιλιάς στα γήπεδα, αλλά και στο χρήμα…

Ο Πελέ είναι - για πολλούς - ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είδαμε ποτέ. Υπάρχουν ασφαλώς και εκείνοι που δεν μπορούν να δεχθούν ότι υπήρξε παίκτης ανώτερος του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Οι πιο πρόσφατοι φίλοι της μπάλας, που λογίζονται ως υποστηρικτές του Μέσι, τοποθετούν τον Λέο πιο ψηλά και από τους δύο. Καλώς τους…

Έτσι γίνεται με τη δημοκρατία των απόψεων, κύριο χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου, ακόμη και όταν οι χώρες στις οποίες διεξάγονται οι διοργανώσεις του, αυτές ταλαιπωρούνται από αυταρχικά καθεστώτα.

Η σύγκριση ωστόσο ήταν και παραμένει αδόκιμη, μεταξύ παικτών με τέτοια χρονική απόσταση. Ακόμη και με διαφορά μίας δεκαετίας, το σπορ αλλάζει.

Εάν έλεγαν δηλαδή στον Πελέ, μετά τον τελικό του 1970, ότι στο μέλλον μία φιναλίστ σε Μουντιάλ θα μπορούσε να κάνει επτά αλλαγές στη διάρκεια του αγώνα, όπως συνέβη με τη Γαλλία εφέτος στο Κατάρ, θα νόμιζε πως γίνεται συζήτηση για άλλο άθλημα!

Ένα πάντως ζήτημα, που αφορά αποκλειστικά στον Πελέ, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Καθώς είναι ο πιο… αδικημένος εκ των μεγάλων ποδοσφαιριστών που γνώρισε ο πλανήτης. Πολύ απλά γιατί στην εποχή του δεν υπήρχε κεντρική τηλεοπτική διαχείριση, ούτε διεθνής υπηρεσία ιστορίας και στατιστικής του ποδοσφαίρου, ούτε καμίας άλλης μορφής καταγραφή, η οποία θα αποτύπωνε με ακρίβεια τα επιτεύγματά του.

Ακριβώς γι’ αυτό έχουμε χάσει απίθανες στιγμές, οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί μαγικές, χωρίς να τις έχουν δει όσοι δεν ήταν στο γήπεδο! Όπως συνέβη με το περίφημο «Γκολ-Πλακέτα!». Έτσι ονομάστηκε αυτό που σκόραρε ο Πελέ στις 5 Μαρτίου του 1961, στον αγώνα της Σάντος κόντρα στη Φλουμινένσε.

Ξεκινώντας από την περιοχή της άμυνας, πέρασε έξι παίκτες και τον τερματοφύλακα της «Φλου», πετυχαίνοντας το ωραιότερο γκολ που έχει δει ποτέ κανείς στο στάδιο Μαρακανά, σύμφωνα με την εφημερίδα του Σάο Πάουλο O Esporte. Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση, μίας ακόμη «ζωγραφιάς» του Πελέ, δεν υπάρχει οπτικό υλικό…

Μία όχι τόσο διαδεδομένη ιστορία έχει να κάνει με τη στρατιωτική θητεία του Πελέ! Ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1958, κλήθηκε να υπηρετήσει. Ήταν ήδη εθνικός ήρωας για όσα είχε πετύχει στο Μουντιάλ της Σουηδίας, δεν μπορούσε ωστόσο να απαλλαγεί. Εντάχθηκε μάλιστα στην ομάδα του Στρατού, λαμβάνοντας μέρος στο στρατιωτικό πρωτάθλημα της Λατινικής Αμερικής.

Την οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου, σκοράροντας 10 γκολ σε 14 αγώνες! Παράλληλα έπαιζε στη Σάντος, όπως και στη σελεσάο.

Λατρεύτηκε και αποδοκιμάστηκε. Δεν μίλησε ποτέ για κανέναν μεγάλο παίκτη δίπλα του, παρά μόνο για τον εαυτό του. Αποθεώνοντας τον Πελέ! Ο ίδιος…

Αγάπησε το χρήμα, στα όρια της πρόκλησης. Εμπορευματοποίησε τον εαυτό του στο έπακρο. Στη δεκαετία του ’70 ο τίτλος «Πελέ» ήταν ο δεύτερος πιο εμπορικός, μετά από γνωστό αναψυκτικό. Έφτασε να διαφημίζει με κάθε τρόπο τους πάντες και τα πάντα, εφόσον του απέφεραν χρήματα.

Δεν υπάρχει ωστόσο κανένα από τα «ιερά τέρατα» της μπάλας που να μην παραδέχθηκε, δημόσια κιόλας, το ανώτερο αγωνιστικό του επίπεδο. Η ποδοσφαιρική του αντίληψη και ιδιοφυία φαινόταν ακόμη και στις ευκαιρίες που έχανε! Έχουν μείνει χαϊλάϊτς των χαμένων ευκαιριών του. Επειδή τις δημιούργησε ο ίδιος.

Η Βραζιλία του 1970 μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως ήταν η ομάδα που κατέκτησε Μουντιάλ παίζοντας το ωραιότερο ποδόσφαιρο. Το έζησε και αυτό ως πρωταγωνιστής.

Κι αν κάποιοι τομείς, στους οποίους επέλεξε από μόνος του να βγαίνει μπροστά, πολλές φορές προκαλούσαν μελαγχολία, αυτό το δυσάρεστο δεδομένο δεν μπορεί ποτέ να σβήσει το ποδοσφαιρικό του μεγαλείο.

Δεν ξέρω εάν είναι τελικά ο καλύτερος όλων που έχουμε δει ποτέ. Το θεωρώ εξαιρετικά πιθανό. Σίγουρα πάντως ήταν και θα είναι για πάντα ο πρώτος των μεγάλων…