Ζωή στα τυφλά…

Τα λάθη των ανθρώπων είναι της ζωής η νομοτέλεια. Το ζήτημα ωστόσο είναι ποιες δικλείδες ασφαλείας μας προστατεύουν, πριν αυτά συμβούν, ώστε – αυτές - να προλάβουν τις τραγωδίες.

Προφανώς, καλύτερα να μη χρειαστεί ποτέ να εκτιμηθούν τα τραγικά αποτελέσματα που προκάλεσε ένα λάθος από αβλεψία (η ο,τιδήποτε άλλο) κάποιου. Άραγε, ενδιαφέρθηκε όμως κανείς ποτέ, για να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να συμβεί μία καταστροφή;

Ο σταθμάρχης της Λάρισας παραδέχθηκε ότι έστειλε το επιβατικό τρένο στην ίδια γραμμή με εκείνη που κατέβαινε το εμπορικό από την Κατερίνη. Η δικογραφία που σχηματίσθηκε εις βάρος του αναφέρεται σε αδίκημα, το οποίο προβλέπει έως και ισόβια κάθειρξη.

Οι ζωές ωστόσο χάθηκαν, χωρίς κανένα λόγο. Είτε ο σταθμάρχης τιμωρηθεί ισόβια, είτε όχι, ένας μεγάλος αριθμός οικογενειών πενθεί.

Αυτή την ώρα, δεν έχει το μεγαλύτερο νόημα να εξακριβωθεί η επάρκεια ενός σταθμάρχη. Ακόμη κι αν ο συγκεκριμένος δεν ήταν κατάλληλα εκπαιδευμένος και έμπειρος παρά την ηλικία του, παρ΄όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να εξαρτώνται οι ζωές επιβατών μόνο από την ικανότητα ή τη συγκέντρωση ενός σταθμάρχη.

Τι μας «λέει» η σκληρή πραγματικότητα; Πως ήταν σβηστοί κάποιοι από τους σηματοδότες, όπως και οι αισθητήρες στη γραμμή, η λειτουργία των οποίων θα προλάβαινε το θανατηφόρο ατύχημα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καιρό τώρα είχε παρέμβει, απαιτώντας να δοθεί λύση στην προβληματική, έως ανύπαρκτη λειτουργία των συστημάτων των σιδηροδρομικών δρομολογίων.

Μιλώντας δημόσια, ο εκπρόσωπος των μηχανοδηγών ενημέρωσε σήμερα (1/03) πως έχει ζητηθεί, πολλά χρόνια τώρα, να αποκατασταθεί η λειτουργία των συστημάτων, καθώς καμία προϋπόθεση προστασίας δεν ήταν ενεργή. Ούτε οι σηματοδότες, που ανάβουν το κόκκινο φως στους οδηγούς, όταν άλλο τρένο είναι στην ίδια γραμμή, ούτε η γενική εικόνα που απεικονίζει την πορεία τους.

Οι εμπλεκόμενοι είχαν ζητήσει αμέτρητες φορές να λυθεί το πρόβλημα, όμως περίμεναν την έκβαση των σχετικών διαγωνισμών. Κι ενώ τα δρομολόγια γίνονταν στα τυφλά.

Αναρωτιέσαι κάποιες φορές σε αυτή τη χώρα, εάν αξίζει να ζεις εντός των γεωγραφικών της ορίων. Και είσαι βέβαιος πως τα παιδιά σου οφείλουν να μεταναστεύσουν. Είναι πολλοί αυτοί που λένε ότι δεν πρέπει να γυρίζουμε την πλάτη στο πρόβλημα, αλλά να φροντίσουμε για την επίλυσή του.

Το θέμα όμως είναι τι αποκαλούμε «πρόβλημα». Τι μας ταλαιπωρεί.

Την καθυστέρηση ενός διαγωνισμού, το αποτέλεσμα του οποίου θα ανέθετε σε κάποια εταιρεία την επαναφορά σε λειτουργία των συστημάτων ασφαλείας;

Τη δολοφονική αβλεψία ενός σταθμάρχη;

Την καθυστέρηση των διαδικασιών σε ό,τι αφορά πάντοτε στο δημόσιο;

Όλα έχουν τη σημασία τους και αρκετά ακόμη.

Όμως το «πρόβλημα» στην πραγματική του διάσταση είναι το ζήτημα της νοοτροπίας. Ενός ανεύθυνου λαού, ο οποίος καταλήγει να διορθώνει αυτά που πρέπει μονάχα αφού πάθει. Πριν αδιαφορεί πάντοτε, διότι έχει… «καλύτερα» πράγματα να κάνει… Επιλέγοντας να ζει από τύχη και να βαδίζει στα τυφλά, χωρίς ποτέ να ευθύνεται ο ίδιος. Ο πολιτικός, ο αρμόδιος, ο απλός πολίτης…