Όταν πέφτει ο κεραυνός στο σπίτι του γείτονα, έρχεται και στο δικό σου

Όταν ξαφνικά πέφτει ένας κεραυνός στην πολιτική ζωή, δύο τινά συμβαίνουν συνήθως. Πρώτον, το κόμμα ή ο πολιτικός που βρίσκεται στο επίκεντρο προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να δείξει ότι αντιδρά άμεσα και αποτελεσματικά. Και, δεύτερον, πολιτικός αντίπαλος είναι ο παρατηρητής του φαινομένου, αυτός που εμφανίζεται οργισμένος και κάνει σε όλα αυστηρή κριτική. Η ζωή, όμως, δείχνει πως δεν είναι όλοι το ίδιο.

Με αφορμή την υπόθεση Γεωργούλη ας θυμηθούμε τι έγινε σε τρεις περιπτώσεις μεγάλων σκανδάλων με πρωταγωνιστές γνωστά πρόσωπα, πώς αντέδρασαν τα κόμματα και τι ακολούθησε. Πρώτα στην υπόθεση Λιγνάδη, που είχε επιλεγεί για τη θέση του επικεφαλής του Εθνικού Θέατρου και εναντίον του άρχισαν να βγαίνουν οι καταγγελίες για σεξουαλικά αδικήματα. Κυβέρνηση της Ν.Δ. τότε, στην αρχή όλοι αιφνιδιάστηκαν, γιατί ο Λιγνάδης ήταν ένας από τους πιο προβεβλημένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, με πολλές περγαμηνές και συστατικές επιστολές. Η υπουργός Πολιτισμού αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου και τι δεν άκουσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τους χειρισμούς τους. Ότι δεν έδρασαν άμεσα, ότι τοποθέτησαν έναν βιαστή στο Εθνικό Θέατρο και άφησαν τους πάντες στο έλεός του. Η κ. Μενδώνη όταν προσπαθούσε να δώσει εξηγήσεις δεχόταν έναν καταιγισμό κατηγοριών, πως είναι ανίκανη για αυτή τη θέση και πως είναι μέλος μίας οργανωμένης συμμορίας παιδεραστών που δρουν ανενόχλητοι με την κυβερνητική κάλυψη.

Επίσης, πως για μεγάλο χρονικό διάστημα οι Αρχές, με εντολή άνωθεν, άφηναν ελεύθερο τον Λιγνάδη ώστε να προλάβει να καταστρέψει τα στοιχεία που τον ενοχοποιούσαν. Και βέβαια, τότε κυριαρχούσαν για μήνες ολόκληρους στα social media τα λεγόμενα hashtag και viral, που ήταν «Ν.Δ. παιδεραστές» και «Ν.Δ. βιαστές», προερχόμενα από λογαριασμούς troll, φιλικά προσκείμενους στην αντιπολίτευση και τον σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου. Με αυτό τον τρόπο η αντιπολίτευση θέλησε να ταυτίσει την κυβέρνηση και μία ολόκληρη παράταξη με τον όρο «Βιαστές και παιδεραστές», στη λογική «πες πες, κάτι θα μείνει στο τέλος». Ο καιρός πέρασε, ο Λιγνάδης δικάστηκε, αποδόθηκε δικαιοσύνη και η κοινωνία κατάλαβε πως όλες αυτές οι υπερβολικές αντιδράσεις είχαν συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα.

Μετά ήρθε η υπόθεση της Εύας Καϊλή, που έπεσε σαν κεραυνός στη Χαριλάου Τρικούπη και στο κεφάλι του νεοεκλεγμένου Νίκου Ανδρουλάκη. Και σε αυτή την περίπτωση η διαγραφή και η αποπομπή της κ. Καϊλή ήταν άμεση και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όμως, ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του και τι δεν άκουσαν για έναν ολόκληρο μήνα που κυριαρχούσε το θέμα στα μέσα ενημέρωσης. Τον κατηγόρησαν ότι έκανε λάθος χειρισμό, πως έπρεπε να είχε προβλέψει το σκάνδαλο και να την απομακρύνει πριν από τη σύλληψή της. Τον είχαν κατηγορήσει πως δεν έχει ηγετικά χαρακτηριστικά και πως δεν μπορεί να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις, ενώ το ΠΑΣΟΚ άρχισε να πέφτει στις δημοσκοπήσεις και να ανακόπτεται η ανοδική πορεία που είχε μετά την εκλογή του νέου αρχηγού. Η κριτική ήρθε και από τα δύο μεγάλα κόμματα, που βρήκαν τότε την ευκαιρία να χτυπήσουν το ΠΑΣΟΚ, στη λογική να συρρικνωθούν τα ποσοστά του και να καρπωθούν οι άλλοι δύο τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του.

Η σύλληψη της Καϊλή ήταν το πρώτο σοβαρό πλήγμα στην εικόνα του κ. Ανδρουλάκη, καθώς την ώρα που το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να γυρίσει σελίδα, ξύπνησαν πάλι στους πολίτες μνήμες από τις περιόδους με το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου και τις μίζες των εξοπλιστικών. Ο καιρός πέρασε, οι βελγικές Αρχές αποκάλυψαν σιγά σιγά την υπόθεση Qatargate και φάνηκε πως το σκάνδαλο ήταν διεθνές και δεν είχε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Ο τρίτος «κεραυνός» έπεσε στην Κουμουνδούρου και είχε πρωταγωνιστή έναν προβεβλημένο ηθοποιό και ευρωβουλευτή, τον Αλέξη Γεωργούλη, φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού τα αδικήματα που του προσάπτονται είναι βιασμός και κακοποίηση γυναικών. Σε αυτή την περίπτωση οι χειρισμοί που έγιναν από την πλευρά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ εξέθεσαν ακόμη περισσότερο το κόμμα και την ηγεσία του. Και ενώ η υπόθεση είναι ακόμη σε εξέλιξη, κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες πως δεν υπάρχουν ευθύνες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο επικεφαλής της ευρω-ομάδος λέει και ξαναλέει πως έκανε έρευνα η οποία δεν είχε αποτελέσματα. Την ίδια ώρα, άλλοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πως ήξεραν παρασκηνιακά, εδώ και καιρό, το όνομα της καταγγέλλουσας. Αρκετοί υποψήφιοι βουλευτές και στελέχη βγάζουν χολή στο διαδίκτυο για το θύμα και της επιτίθενται, την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει στις προεκλογικές του ομιλίες καμία ανοχή σε βίαιες συμπεριφορές και πως ο ίδιος και το κόμμα του είναι με το θύμα και όχι με το θύτη.

Στην υπόθεση Γεωργούλη η μεγάλη διαφορά είναι πως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν προσπάθησαν μέχρι τώρα να το εκμεταλλευτούν πολιτικά και να σπιλώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζοντας όλα τα στελέχη του με την πρακτική Γεωργούλη. Ούτε κυκλοφορήσαν στο διαδίκτυο hashtag «ΣΥΡΙΖΑ ΒΙΑΣΤΕΣ» «ΣΥΡΙΖΑΓΕΩΡΓΟΥΛΗΔΕΣ».

Το συμπέρασμα και από τις τρεις περιπτώσεις είναι πως τα θέματα διαφθοράς και κακοποιητικής συμπεριφοράς ή σεξουαλικής κακοποίησης είναι κοινωνικά φαινόμενα που διαπερνούν κάθετα όλη την ελληνική κοινωνία. Κατ’ επέκταση και τα κόμματα. Γι’ αυτό και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλους, ώστε να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα και όχι να ψάχνουμε ευκαιρία να ταυτίσουμε τον αντίπαλο με αυτές τις πρακτικές. Ο κεραυνός δεν ξέρεις ποτέ αν θα πέσει στο σπίτι του γείτονα ή στο δικό σου.