Μαζί με την ΕΒΕ, γιατί δεν καταργούνται και οι Πανελλήνιες Εξετάσεις;
Δυστυχώς, η κρίση λαϊκισμού που περνά το πολιτικό σύστημα είναι μεγάλη, για μία ακόμη φορά, και τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα αυτονόητα
Έτσι, όμως, που εξελίσσεται η προεκλογική εκστρατεία, με τα δύο μεγάλα κόμματα να πλειοψηφούν στις παροχές και τις εξαγγελίες, σε λίγο θα προσφέρουν πτυχία πανεπιστήμιων χωρίς κύκλο σπουδών. Πρώτη φορά μετέχουν σε αυτές τις εκλογές οι νέοι και νέες που είναι κάτω των 18 ετών και οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν έχουν όριο.
Φτάσαμε ως χώρα στο σημείο να μας απασχολεί, εν έτει 2023, αν θα διατηρηθεί η όχι, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής των μαθητών στα πανεπιστήμια. Και μάλιστα, πολιτικός αρχηγός εξαγγέλλει από το μπαλκόνι ότι αν τον ψηφίσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες, που δίνουν τώρα εξετάσεις, θα τις καταργήσει, και μάλιστα αναδρομικά, ώστε να μπουν σε κάποιο από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλοι, είτε γράψουν «3» είτε γράψουν «8» και «9». Άρα, το μήνυμα είναι, «μην προσπαθείτε παιδιά, εγώ είμαι εδώ». Ο λαϊκισμός σε όλο το μεγαλείο του επεκτείνεται τώρα και στη νεολαία, την οποία τα κόμματα χρησιμοποιούν για να κερδίσουν δυο-τρεις μονάδες παραπάνω.
Ξεχάσαμε πολύ γρήγορα τι έγινε δέκα χρόνια με τα Μνημόνια, ξεχάσαμε ότι στην Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών τα πανεπιστήμια γέμιζαν με «αιώνιους» φοιτητές, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν τελείωναν τις σπουδές τους. Ξεχάσαμε ακόμη ότι τα πτυχία των ελληνικών ΑΕΙ δεν είχαν κανένα κύρος στο εξωτερικό, και πως έφυγαν από τη χώρα πάνω από 500.000 επιστήμονες και ειδικευμένα στελέχη, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά, ούτε αξιοκρατία. Και ερχόμαστε ύστερα από όλα αυτά, να εξαγγείλουμε ως μία μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία την κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, για να «χαϊδέψουμε αυτιά» και να κάνουμε, υποτίθεται, τη ζωή των νέων ακόμη πιο εύκολη.
Σε λίγο οι νέοι δεν θα προσπαθούν για τίποτα. Δεν θα χρειάζεται να διαβάζουν, γιατί θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Είτε είναι του «4» είτε του «18», θα φοιτούν στην σχολή της επιλογής τους, έτσι, χωρίς καμία αξιοκρατία και επιβράβευση, επειδή το θέλουν κάποια κόμματα.
Τότε γιατί δεν καταργούμε τις Πανελλήνιες Εξετάσεις ώστε οι νέοι που βγαίνουν από τα λύκεια να πηγαίνουν κατευθείαν σε όποια σχολή επιλέγουν; Είτε το αξίζουν είτε όχι. Για παράδειγμα, θέλουν 10.000 νέοι να σπουδάσουν στη Νομική ή στην Ιατρική; Να φτιάξουμε, λένε ορισμένοι, με τέτοιο τρόπο τα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε κάποιος που δεν έχει επιδόσεις στο Λύκειο αλλά θέλει να γίνει δικηγόρος, γιατρός, μηχανικός, να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο είτε το αξίζει είτε όχι. Είτε περνά τις εξετάσεις είτε όχι. Και όποτε τελειώσει την σχολή του.
Έτσι και αλλιώς, μετά, στην αγορά εργασίας θα δείξει αν θα μπορέσει να αφομοιωθεί ή αν θα αλλάξει επάγγελμα. Άλλωστε, δεν θα είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που θα έχει σπουδάσει μηχανικός και θα γίνει ή εστιάτορας, ή επιχειρηματίας, ή σερβιτόρος.
Δυστυχώς, η κρίση λαϊκισμού που περνά το πολιτικό σύστημα είναι μεγάλη, για μία ακόμη φορά, και τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα αυτονόητα. Δεν μπορούν αυτοί που θέλουν να «σώσουν» τη χώρα να συνεννοηθούν για κάτι που στο εξωτερικό, εδώ και χρόνια, έχει δρομολογηθεί, οι κοινωνίες έχουν προοδεύσει και έχουν κάνει μεγάλα βήματα προς τον επόμενο αιώνα. Οι Έλληνες πολιτικοί αρνούνται πεισματικά να συμφωνήσουν στον τομέα της Εκπαίδευσης, σε κάτι που όλες οι άλλες χώρες το έχουν λύσει. Την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Η αντιπολίτευση αρνείται πεισματικά να δεχτεί την αλλαγή του άρθρου του Συντάγματος. Και από την άλλη, κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής σπρώχνει τους νέους στα ιδιωτικά κολέγια για να κερδίζουν οι ιδιώτες. Όποιος ξέρει τα θέματα της Εκπαίδευσης και όποιος έχει παιδιά που σπουδάζουν, καταλαβαίνει πως δεν αντέχει σε καμία λογική εξήγηση αυτή η πολιτική της αντιπολίτευσης. Στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια δεν μπορούν να φοιτήσουν όλοι οι μαθητές που βγαίνουν από τα λύκεια της χωράς. Πρώτον, δεν υπάρχουν οι υποδομές και, κατά δεύτερον, αυτό το μοντέλο Εκπαίδευσης δεν εφαρμόζεται σε κανένα μέρος του κόσμου. Στα περισσότερα ιδρύματα του εξωτερικού οι φοιτητές μπαίνουν με εξετάσεις και αξιολογούνται τα βιογραφικά τους από το ίδιο το πανεπιστήμιο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν θέλουμε ούτε αυτό το μοντέλο.
Μία κλίκα πανεπιστημιακών υποστηριζόμενη από κάποια κόμματα θέλουν κάθε χρόνο το κράτος να δίνει όλο και περισσότερα χρήματα από τον προϋπολογισμό του, χωρίς να γίνεται καμία αξιολόγηση ούτε των φοιτητών, ούτε των καθηγητών, ούτε των προγραμμάτων σπουδών. Το απολυτό χάος. Ο Έλληνας φορολογούμενος, που αγωνίζεται να βγάλει το μήνα, να είναι υποχρεωμένος να συντηρεί ένα σύστημα Εκπαίδευσης όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν καμία υποχρέωση και, κυρίως, δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τίποτα.
Σε άλλες χώρες τα πανεπιστήμια συνεργάζονται με ερευνητικά προγράμματα ιδιωτικών εταιριών, υπάρχουν οι χορηγίες, υπάρχει η ελάχιστη συμμετοχή των φοιτητών στα μεταπτυχιακά. Στην Ελλάδα, όποιοι πρυτάνεις προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν τις διαδικασίες και τη λειτουργία των πανεπιστημίων, ώστε να έχουν μία σχετική αυτοτέλεια από τον κρατικό προϋπολογισμό, στιγματίστηκαν, λοιδορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν.
Όλα πρέπει να τα φορτωθεί ο Έλληνας φορολογούμενος και όλα να εξαρτώνται από το κράτος και τα πολιτικά κόμματα. Οι φοιτητές στο εξωτερικό μπορούν και δανείζονται για τα δίδακτρά τους για να σπουδάσουν. Ούτε αυτό επιτρέπεται, έστω κατ’ ελάχιστον, για τους Έλληνες φοιτητές. Στο όνομα της δωρεάν Παιδείας φτάνουμε στο σημείο η ελληνική οικογένεια να πρέπει να πουλάει το διαμέρισμα της γιαγιάς και το οικόπεδο του παππού για να σπουδάσει ο εγγονός και η εγγονή.