Τα ντέρμπι «εμείς» και «εσείς» τελείωσαν!

Η απρόσμενα μεγάλη διαφορά της νίκης της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκάλεσε πολιτικό σεισμό μόνο στους πολιτικούς της αντιπάλους. Τα κόμματα, τους αρχηγούς και τα στελέχη τους. Είναι από μόνη της «σεισμός!», απροσδιόριστου- για την ώρα- μεγέθους.

Πολύ απλά διότι μας «λέει» πως : «Σε περίπτωση που δεν το καταλαβαίνετε, οι πολιτικοί συσχετισμοί στις μέρες μας εξαρτώνται από διαφορετικές- νέες παραμέτρους, από εκείνες που γνωρίζατε, από τη μεταπολίτευση και μετά».

Η σαρωτική υποστήριξη, από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, στον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν έχει να κάνει με καταβολές συναισθηματικές. Δεν τον αγάπησαν σε αυτά τα τέσσερα χρόνια οι έλληνες πολίτες επειδή είναι καλός στην παρέα και παίζει καλό μπάσκετ.

Η επιλογή της ψήφου στο πρόσωπό του είναι υπό όρους και αφορά στο μέχρι τώρα έργο του, όπως και ποιες από τις δεσμεύσεις του είναι σε θέση να υλοποιήσει στο άμεσο μέλλον.

Οι εποχές των δεδομένων οικογενειακών κομματικών ταυτοτήτων, που η δική μας γενιά έζησε και πολύ περισσότερο οι προηγούμενες από τη δικιά μας, έχουν σβήσει. Οι ανάγκες μας τις έσβησαν.

Ο πολίτης δεν ψηφίζει πλέον χρώμα, ιδέα, παρελθόν, χαμόγελο και ατάκα. Θέλει να δείχνει εμπιστοσύνη σε εκείνον που τον κερδίζει στην πράξη. Ακόμη κι αν κάνει λάθη και υπονομεύεται, κάποιες φορές, από άστοχες επιλογές, εφόσον προσπαθεί επιβραβεύεται.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινήθηκε σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά όπως και πολιτικά. Δούλεψε το «όλοι μας», όχι το «εμείς».

Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε αλλαγή. Ο καθένας μπορεί να υπόσχεται ό,τι θέλει. Το ζήτημα είναι όμως ότι δεν έπεισε, όχι μόνο ότι μπορεί να την καταφέρει αλλά ούτε καν, εάν αντιλαμβάνεται ποια είναι αυτή η αλλαγή που ο ίδιος εννοούσε.

Αλλαγή προσώπου και παράταξης, οκ, αυτό το ήθελε σίγουρα, όμως η κάλπη του απάντησε πως το τσιτάτο είναι παρωχημένο και από μόνο του δεν λέει πλέον τίποτα. Ούτε η μίμηση της φωνής του Ανδρέα, διότι οι ενεργοί πολίτες σήμερα ούτε θυμούνται πώς μιλούσε τότε.

Η νεότερη φουρνιά των ανθρώπων της κοινωνίας έχει σκέψη και κριτήριο. Γι’ αυτό έπεσε άλλωστε ο ίδιος ο Τσίπρας και στην παγίδα που θεώρησε πως έριξε την κυβέρνηση, με την ψήφο στους νέους και την εισαγωγή στις ανώτατες σχολές με χαμηλότερο βαθμό.

Πολύ απλά διότι αυτοί που χάρηκαν, επειδή θα έμπαιναν στο Πανεπιστήμιο χωρίς προσπάθεια, ήταν λιγότεροι από τους άλλους. Δηλαδή αυτούς που διαβάζουν πολύ επιζητώντας επιβράβευση. Και αυτοί λοιπόν γύρισαν την πλάτη στον Αλέξη.

Την οποία άλλωστε βλέπει πλέον μπροστά του παντού, γυρισμένη. Καθώς καμία επικοινωνιακή καμπάνια της λογικής : «Εμείς οι δημοκράτες, που νοιαζόμαστε, που είμαστε δίπλα σας, ως προοδευτικοί» δεν λειτούργησε.

Η κοινωνία δεν λειτουργεί πλέον με λογική ποδοσφαιρικών ντέρμπι. Ο κόσμος επέλεξε την πολιτική πλευρά της παράταξης Μητσοτάκη που αποπνέει ασφάλεια. Που παραδέχεται δημόσια τα λάθη της, μέσω του ίδιου του αρχηγού της. Που τολμά να πει δημόσια : «δεν ήξερα, όμως θα κάνω τα πάνα για να αλλάξει μία λάθος πορεία», όταν αυτή προκύπτει.

Ο Μητσοτάκης, πριν εξετασθεί η κυβερνητική επάρκειά του, είναι αληθινός απέναντι στο λαό. Ο Τσίπρας δεν πίστεψε ποτέ πως έφταιξε για το παραμικρό.

Αυτά μετράνε περισσότερο. Δεν υπάρχει πια φανατισμός, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Αυτοί (οι φανατικοί) έχουν περιοριστεί με συγκεκριμένες κομματικές ταμπέλες, οι οποίες μετρούν πιο εύκολα το δημόσιο διασυρμό από τις λίγες ψήφους που τους δίνονται.

Το πολιτικό σύστημα μόλις άλλαξε. Ο υπάρχων δικομματισμός τελείωσε, όμως οι δημοκρατίες δεν χρειάζονται μόνο κυβέρνηση. Η παρούσα αντιπολίτευση μας χαιρέτησε. Ο Ανδρουλάκης έχει τώρα ένα δικό του στοίχημα. Αρκεί να καταλάβει που και πώς πρέπει να κινηθεί.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε. Λογικό, καθώς οι έννοιες : Ασφάλεια συνέπεια, δουλειά, αποτελεσματικότητα και κοινωνική ευαισθησία είναι άγνωστες στην Κουμουνδούρου.

Τα ντέρμπι στην πολιτική έλαβαν τέλος. Ο λαός αφουγκράζεται, εισπράττει τα αληθινά μηνύματα και σε αυτόν που κρίνει ότι μπορεί να διαχειριστεί τη ζωή του δίνει προβάδισμα. Δεν υπάρχει «εμείς και εσείς», αλλά πώς θα ζήσουμε καλύτερα. Όλοι…