Θεόδωρος Πάγκαλος: Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τα Ίμια και ο «κύριος τίποτα»

Μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες της μεταπολίτευσης ο Θεόδωρος Πάγκαλος άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή και μαζί του έκλεισε ένα σημαντικό κεφάλαιο στο ΠΑΣΟΚ, το υπουργείο Εξωτερικών αλλά και στη Βουλή.

Το όνομα του συνδέθηκε με μεγάλες επιτυχίες της ελληνικής διπλωματίας, όπως η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα όνειρο που υλοποίησε με την συμβολή του Γιάννου Κρανιδιώτη, προσωπικό του φίλος και συνεργάτης που σκοτώθηκε τόσο άδοξα στο αεροπορικό δυστύχημα με το Φάλκον.

Προερχόταν από την αριστερά και το ΚΚΕ, καθηγητής στη Γαλλία, όπου έζησε εξόριστος και μετά την ένταξή του στο ΠΑΣΟΚ, πολύ γρήγορα ο Ανδρέας Παπανδρέου τον πήρε δίπλα του, και του ανέθεσε θέση αναπληρωτή στο υπουργείο Εξωτερικών.

Είχε φέρει εις πέρας πολλές κρίσιμες Συνοδούς Κορυφής με τον Ανδρέα, έχοντας απέναντί του την Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Χέλμουτ Κολ και τον Φρανσουά Μιτεράν.

Αργότερα ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ του είχε προτείνει να είναι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων απέναντι στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Μια μάχη που δεν κατάφερε να κερδίσει. Πολλοί είχαν υποστηρίξει ότι η φράση του για τον αντίπαλό του «ο κύριος τίποτα» του στέρησε τη δημαρχία και πιθανόν μία ακόμη σημαντικότερη καριέρα στο κόμμα.

Το 1996 τάχθηκε στο πλευρό του Κώστα Σημίτη και μαζί με την Βάσω Παπανδρέου και τον Παρασκευά Αυγερινό στο περίφημο δείπνο των 4, άνοιξαν τις διαδικασίες διαδοχής.

Ο Κώστας Σημίτης, όταν διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον τοποθέτησε στη θέση του υπουργού Εξωτερικών, από όπου αντιμετώπισε δύο μεγάλες κρίσεις.

Η Πρώτη αυτή των Ιμίων, όπου ο ρόλος του εκείνο το κρίσιμο βράδυ ήταν καθοριστικός στη διαπραγμάτευση με τους Αμερικάνους, για να μην εξελιχθεί η κρίση με την Τουρκία σε πόλεμο.

Η δεύτερη μεγάλη κρίση, που κλήθηκε να διαχειριστεί, ήταν με τον ηγέτη των Κούρδων Οτσαλάν. Οι χειρισμοί του τότε είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να του ζητηθεί η παραίτησή του από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών.

Από τότε άρχισε η πολιτική του καριέρα να έχει φθίνουσα πορεία.

Ο Γ. Παπανδρέου όταν ανέλαβε τα ινία του ΠΑΣΟΚ τον έχρισε αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως αλλά πλέον ο ρόλος του δεν ήταν τόσο καθοριστικός.

Ήξερε όσο κάνεις άλλος το διπλωματικό σώμα και τους πρέσβεις σε όλο τον κόσμο.

Ήταν από τους ανθρώπους που είχε μεγάλη επιρροή και στην Άγκυρα αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Χειρίστηκε την κρίση στα Βαλκάνια και τον πόλεμο στη Σερβία με εξαιρετική δεξιοτεχνία.

Διακρινόταν για το καλό του γούστο στη γαστρονομία, τα κρασιά αλλά και τις ωραίες ιστορίες που έλεγε στα υπουργικά συμβούλια και στα πηγαδάκια με πολίτικους και φίλους.

Μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις του ήταν το «μαζί τα φάγαμε» και την είπε όταν η χώρα μπήκε στα μνημόνια και όλοι ζητούσαν να μάθουν, γιατί πτωχεύσαμε.]

Η φράση του αυτή είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις καθώς είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον του από τους «αγανακτισμένους» της κάτω και της πάνω πλατείας Συντάγματος.

Δεν ήταν άνθρωπος που μάσαγε τα λόγια του και πολλές φορές δεν έκρυβε την οργή του. Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαίο που οι πολιτικοί του σύντροφοι όταν μιλούσαν για αυτόν έλεγαν πως μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο καλό αλλά και μονός του μπορεί να χύσει την καρδάρα.