Ο Κασσελάκης και η τεχνητή νοημοσύνη…

Στην εποχή των social media, η πολιτική στην Ελλάδα κινδυνεύει να εξαρτάται αποκλειστικά από την εικόνα.

Χωρίς ίχνος διάθεσης να υποστηριχθεί σε αυτό το κείμενο οποιοσδήποτε εκπρόσωπος καμίας παράταξης, δεν μπορείς να μην ακούσεις πάντως όλους εκείνους που καταγγέλλουν πως η επικοινωνία γίνεται για κάποιους ο κανόνας τους και όχι απλά ο τρόπος προβολής τους.

Ο Κασσελάκης μοιάζει να προβάλλεται χωρίς να έχει κάτι να προβάλλει, εκτός από το πρόσωπό του.

Επικοινωνεί με εντυπωσιακή αμεσότητα τις συνήθειες, τις επιλογές του στη ζωή, το ντύσιμό του και ό,τι τον αφορά σε απολύτως προσωπικό επίπεδο.

Όμως έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί καμία χώρα και το λέω επειδή ο ίδιος επικαλείται την ανάγκη αυτή για την Ελλάδα. Την ώρα που αυτό-προμοτάρεται συμπληρώνει: «Να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος όπως πρέπει», λέει, χωρίς να εξηγεί: «πώς πρέπει;».

Δεν ακούς λέξη για ιδέες, πρόγραμμα, αλλαγές. Εμφανίστηκε σε ένα μήνα και βγήκε πρώτος επειδή χαμογελάει και αποκαλύπτει τις συντροφικές του προτιμήσεις.

Σε αυτή τη «λογική Χόλιγουντ» η Αχτσιόγλου θα έπρεπε να παριστάνει τη… μοιραία, όμως επιλέγει στην πολιτική συζήτηση, μόνη της.

Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης πάντως, «η δύναμη της οποίας μπορεί να αποδειχθεί το ίδιο καταστροφική όσο και η πυρηνική ενέργεια», όπως δήλωσε το καλοκαίρι χωρίς ενδοιασμό ο Χένρι Κίσινγκερ, το αστραφτερό χαμόγελο είναι αρκετό προκειμένου να πείσει τον κάθε υποψήφιο ψηφοφόρο.

Η εποχή που η πολιτική χαρακτηριζόταν στην Ελλάδα, «αριστερά, δεξιά και σοσιαλιστικά» έχει τελειώσει!

Υπάρχουν ακόμη ασφαλώς πολλοί στο εκλογικό σώμα οι ιδεολογικές καταβολές των οποίων κατευθύνουν το χέρι στην κάλπη, ανάλογα με τα χρώματα στις σημαίες της γειτονιάς και στη..σκέψη του καφενείου. Κόκκινο, πράσινο, μπλε.

Ο 17άρης πάντως που αποτελεί την επόμενη ημέρα, δεν διαλέγει πρώτιστα με τέτοια κριτήρια, αλλά με τα δικά του, για τη ζωή και την επόμενη ημέρα.

Δεν θα τον ενοχλήσει δηλαδή εάν ο αμερικανο- αναθρεμμένος Κασσελάκης ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (εφόσον εκλεγεί), θα υποχρεωθεί να ηγηθεί της πορείας προς την Αμερικάνικη πρεσβεία στις 17 Νοεμβρίου… Η δουλειά θέλει να γίνει, αρκεί να του πουν ποια δουλειά θα γίνει (;).

Ο νέος άνθρωπος προβληματίζεται βλέποντας πως ό,τι κι αν ψήφισαν οι γονείς του μένουν τα πάντα ίδια. Ακόμη κι αν η περίοδος Μητσοτάκη έβαλε πολλά σε μία τάξη, τη νοοτροπία του λαού δεν γίνεται να την αλλάξει. Τουλάχιστον δεν το είδαμε μέχρι τώρα.

Ο δημόσιος υπάλληλος στο νοσοκομείο δεν θα ξεπεράσει το ωράριο του ακόμη κι αν ο πολίτης δίπλα του πεθαίνει.

Ο συνδικαλιζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν θα εγκαταλείψει την προσπάθεια να πάρει από τον εργοδότη πιο πολλά και να δουλεύει λιγότερο.

Το τρολάρισμα τα τελευταία χρόνια στα social media, με «την εποχή ΠΑΣΟΚ», όταν θέλουμε να δείξουμε πόσο ελεύθερη οικονομικά και πλούσια ήταν η χώρα κάποτε, επί της ουσίας είναι αυτοκριτική μας.

Όμως καλό θα είναι αυτή την ωριμότητα να την επιδεικνύουμε εκ των προτέρων και όχι χιουμοριστικά εκ των υστέρων. Διότι τα παιδιά μας όσο κι αν…ψαρώσουν από Κασσελάκηδες θα έρθει η στιγμή που και αυτά θα διαπιστώσουν το δραματικά μεγάλο κενό μεταξύ της εξουσίας και της κοινωνίας στην Ελλάδα.

«Ωραίος τύπος, μοντέρνος και ακομπλεξάριστος» μπορεί να δείχνει λοιπόν ο νέος υποψήφιος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, όμως στην εποχή που η επικοινωνία εξισώνει τα πάντα, αριστερούς με δεξιούς, πλούσιους με φτωχούς, ακόμη και τους φίλους με τους εχθρούς αυτής της χώρας, κάποιοι θα πρέπει κάποτε να επικοινωνήσουν – εκτός από την «Εποχή ΠΑΣΟΚ», και τις αλήθειες.

Όταν τις αποδεχθούμε θα μπορούμε και να τις διαχειριστούμε.