Ρούλα Πισπιρίγκου: Η Τζωρτζίνα «εργαλείο» στα χέρια της
Ποιό είναι αυτό το τόσο ισχυρό κίνητρο, που μπορεί να κάνει μία μητέρα αδίστακτη; Η γνωστή Κλινική Ψυχολογός Άννα Κανδαράκη αναλύει στο Vradini.gr το προφίλ της Ρούλας Πισπιρίγκου, που κατηγορείται για τη δολοφονία της 9χρονης Τζωρτζίνας
Αντιμέτωπη με το απόλυτο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής έχει φέρει την ελληνική κοινωνία η Ρούλα Πισπιρίγκου, που επί δύο μήνες έπαιζε το «δράμα» της στο πλαίσιο ενός δαιμόνιου σεναρίου θρίλερ, το οποίο έχει καθηλώσει τη χώρα.
Η 33χρονη μητέρα που κρατείται σιωπηλή στη ΓΑΔΑ, για να απολογηθεί την Δευτέρα, κατηγορείται για τον μαρτυρικό θάνατο της 9χρονης κόρης της Τζωρτζίνας, με την κοινή γνώμη να πληροφορείται σοκαρισμένη όλα τα συγκλονιστικά στοιχεία της υπόθεσης. Προβληματίζεται και διερωτάται: πώς μία μάνα φτάνει στη δολοφονία του παιδιού της; Ποιό είναι αυτό το τόσο ισχυρό κίνητρο, που την κάνει αδίστακτη; Τόσο αδίστακτη, που να έχει επιχειρήσει άλλες εννέα φορές, να χορηγήσει δόση θανάτου στο κοριτσάκι της;
«Χρησιμοποιούσε το παιδί για να πετύχει τον οποιοδήποτε σκοπό της», τονίζει στο Vradini.gr, η γνωστή Κλινική ψυχολόγος Άννα Κανδαράκη, σκιαγραφώντας το προφίλ της Ρούλας Πισπιρίγκου: αδίστακτη, μία γυναίκα που δεν χαρακτηρίζεται από το κορυφαίο συναισθηματικό δέσιμο της μητέρας με το παιδί της. Για τη Ρούλα το παιδί ήταν το «εργαλείο» της. Η λέξη - «κλειδί» στην περίπτωσή της είναι ο «χειρισμός».
Οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιεί αυτούς τους μήνες, κατά τους οποίους η υπόθεση «τρέχει», είναι ενδεικτικές της ψυχρότητάς της, μίας ψυχρότητας που δεν συνάδει με το γνωστό προφίλ μίας μητέρας, σημειώνει η κυρία Κανδαράκη. Λέξεις, όπως «περιστατικό», «κατέληξε», χτυπούσαν «καμπανάκια» για την ενοχή της 33χρονης, δείχνοντας την έλλειψη συναισθήματος απέναντι στο συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου του παιδιού της.
Όπως εξηγεί η κυρία Κανδαράκη:
«Το πένθος είναι μία προσωπική υπόθεση και ειδικά όταν πρόκειται για μία τόσο σοβαρή απώλεια- κανείς δεν ξέρει πως θα τη βιώσει. Στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου, ωστόσο, βλέπουμε μία μητρική απάθεια. Κάποιες λέξεις της χτυπήσαν πολλά καμπανάκια, όπως το «κατέληξε» και το «περιστατικό», λέξεις που σχεδόν ποτέ δεν συναντάμε όταν μια μητέρα μιλά για το παιδί της, είτε νεκρό, είτε ζωντανό», επισημαίνει η ίδια στο» «Vradini.gr».
«Η Ρούλα Πισπιρίγκου δείχνει απουσία οποιαδήποτε συναισθηματικής εμπλοκής. Θα μπορούσε να υπάρξει παγωμένο συναίσθημα λόγω τραυματικού σοκ, όμως από την άλλη είδαμε πως επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας και υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν μία διαταραχή προσωπικότητας με αρκετά αντικοινωνικά ή αλλιώς, ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά, ένα από τα οποία είναι η απουσία συναισθήματος και ενσυναίσθησης. Καμία επεξεργασία των συνεπειών των πράξεων και ναρκισιτικά χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με αυξημένο εγωκεντρισμό», τονίζει σχετικά η κυρία Κανδαράκη.
«Οι μητέρες νάρκισσοι είναι πολύ δύσκολες σαν μητέρες, γιατί δεν μπορούν καθόλου να συνδεθούν με το παιδί τους. Ακόμα και το παιδί, για μία τέτοια μητέρα, φαίνεται μια ναρκισιστική προέκταση του εαυτού της, που μπορεί να γίνει εργαλείο στα χέρια της, μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει. Η μητρική βία είναι η πιο κρυφή βία. Η μητέρα, μπορεί να ασκήσει απόλυτη εξουσία απέναντι στο παιδί».
«Οι 9 απόπειρες επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για μία αδίστακτη γυναίκα, με συγκεκριμένο στόχο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε κάθε πότε γίνονταν αυτές οι απόπειρες. Από τη στιγμή που είχαν γίνει 9 απόπειρες, γιατί δεν έχουμε προλάβει το έγκλημα;»
«Η λέξη αγάπη δεν μπαίνει ποτέ στην ίδια πρόταση με τον θάνατο και τη βία. Αυτά τα πρόσωπα δεν αγαπούν κανέναν».
Σύνδρομο Μινχάουζεν
Αναφερόμενη στο σύνδρομο Μινχάουζεν, το οποίο ήρθε στο προσκήνιο μόλις το μυστήριο της Πάτρας πήρε μεγάλες διαστάσεις με τρία παιδιά από την ίδια οικογένεια να πεθαίνουν μέσα σε δύο χρόνια, η κυρία Κανδαράκη εξηγεί, αν σχετίζεται με το ψυχολογικό προφίλ της Ρούλας.
«Τις περισσότερες φορές το Μινχάουζεν έχει να κάνει με την κακοποίηση και όχι με την θανάτωση. Ο άνθρωπος με σύνδρομο Μινχάουζεν θέλει να προκαλέσει οίκτο και θαυμασμό. Πιο πολύ μοιάζει να πλησιάζει το «Σύνδρομο της Μήδειας. Μένει να το δουν οι ειδικοί που θα την εξετάσουν».
Και ο πατέρας;
«Ο πατέρας έχει εφηβική στάση. Είχε μπει εφηβικά σε μία σχέση, χωρίς να υπάρχει καμία συναίσθηση της γονεϊκής ευθύνης και αυτό φαίνεται και από την επιλογή συντρόφου. Μόνο μέσω του θανάτου και της απώλειας, είχε γονεϊκά συναισθήματα».
Όπως τονίζει η ίδια, το 80% των γυναικών που δολοφονούν τα παιδιά τους, δρουν μόνες τους...