Εθελόντρια συγκλονίζει: «Έτσι έζησα το δυστύχημα των Τεμπών»

Η γυναίκα έχει πλησιάσει το μοιραίο λεωφορείο των μαθητών και λειτουργεί ενστικτωδώς. Η φωνή εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα δεν βγαίνει κάποιες στιγμές από μέσα της. Το χειροκρότημά της, για να δώσει δύναμη και κουράγιο στους εγκλωβισμένους μαθητές, κάνει το γύρω της χώρας και πλαισιώνει τις σκληρές εικόνες της εθνικής τραγωδίας.

Κατά τη διάρκεια της εξιστόρησης η γυναίκα σκύβει το κεφάλι και χάνεται στις σκέψεις της. Ξαναζεί την εθνική τραγωδία που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα της.

Μέσα σε μια στιγμή 21 μαθητές της Α’ Λυκείου σκοτώθηκαν ακαριαία και άλλοι 9 βρέθηκαν σοβαρά τραυματισμένοι σε εντατική νοσοκομείου. Η ίδια ακολουθούσε το μοιραίο φορτηγό με τα νοβοπάν και πρόλαβε να φρενάρει.

Οι εικόνες που περιγράφει στο LIVE NEWS προκαλούν ανατριχίλα. Η εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού είναι ο πρώτος άνθρωπος που πλησιάζει το λεωφορείο των μαθητών και αρχικά μπαίνει μέσα για να σβήσει τη μηχανή. Γύρω της, ακρωτηριασμένα παιδιά και άλλα να χαροπαλεύουν.

Το δυστύχημα έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Όταν ξαφνικά το φορτηγό έφυγε από τη λωρίδα κυκλοφορίας του και πέρασε για λίγο στο αντίθετο ρεύμα.

Η αυτοκτονία του 35χρονου Ανέστη στο Μακροχώρι Ημαθίας, έκανε αυτές τις εικόνες να περνούν ξανά και ξανά τις τελευταίες μέρες από το μυαλό της. Εικόνες σκληρές που η ίδια είναι αδύνατον να ξεχάσει.

Μετά από αυτά τα στιγμιότυπα η εθνική οδό Λάρισας – Θεσσαλονίκης, στο σημείο του δυστυχήματος γεμίζει από ασθενοφόρα. Για 21 παιδιά είναι ήδη αργά. Ο Ανέστης κ άλλοι 8 βρίσκονται σε σοβαρή κατάσταση και νοσηλεύονται για μέρες σε νοσοκομεία.

Κανείς από τους τραυματίες δεν πήρε πίσω τη ζωή του. Τα πάντα άλλαξαν οριστικά με τον πιο βίαιο τρόπο. Στα μονοπάτια της ψυχής τους, μόνο αδιέξοδα. Και ας πέρασαν δύο δεκαετίες.

Εκείνη τη μαύρη Κυριακή του 2003, η εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού βρισκόταν στο ρεύμα προς Λάρισα και λίγα λεπτά πριν τη φονική σύγκρουση, βρέθηκε πίσω από το
φορτηγό που είχε ξεκινήσει από τον Έβρο με προορισμό την Αθήνα.

Ο 35χρονος Ανέστης που αυτοκτόνησε, ήταν ένα από τα παιδιά που απεγκλωβίστηκαν μπροστά στα μάτια της. Επέζησε αλλά ο δρόμος του παιδιού, ήταν για το υπόλοιπο της ζωής του, ανηφορικός.

Τα παιδιά που σώθηκαν έδιναν καθημερινά μια μεγάλη μάχη με τον ίδιο τους τον εαυτό. Για να μην αφήσουν τις μαύρες σκέψεις να στοιχειώσουν τα πάντα.

Δεκαεννέα χρόνια μετά, αυτή η σκηνή συνεχίζει να προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με τότε. Θλίψη και συγκίνηση, με μια γυναίκα να στέκεται μπροστά και να δείχνει το μεγαλείο της ψυχής της.

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά οι μνήμες για ορισμένους είναι ακόμα νωπές, όπως και η βαθιά πληγή τους, που παραμένει πάντα ανοιχτή.