Τα σενάρια της επόμενης ημέρας και οι εκλογές

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση και το ΚΙΝ.ΑΛ. κινούνται ήδη σε προεκλογικούς ρυθμούς και καταστρώνουν σχέδια για το πώς θα πορευτούν στη μάχη των εκλογών και αν αυτές οι εκλογές θα είναι η αρχή μίας νέας κουλτούρας κυβερνητικών συνεργασιών ή η αρχή μίας νέας πολιτικής ταλαιπωρίας που φέρνει η αστάθεια εξαιτίας της αδυναμίας τα κόμματα να καταφέρουν να κερδίσουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Τα τρία κατά σειρά κοινοβουλευτικά κόμματα θέτουν σε ετοιμότητα τον κομματικό τους μηχανισμό στον πολιτικό σχεδιασμό που κάνουν μέσα από τις κομματικές διεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη πραγματοποίησε το Συνέδριό του, με τους αμφισβητίες να αναδεικνύουν τις διαφωνίες τους με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με τη σειρά του προετοιμάζει το έδαφος για την επανεκλογή του στις 15 Μαΐου, μέσα από εκλογές των μελών του κόμματος. Η Ν.Δ. ασκεί κριτική στην αντιπολίτευση μέσα από τις προσυνεδριακές ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη, και ο Νίκος Ανδρουλάκης στις 8-9 Μαΐου βρίσκεται στην αναζήτηση νέου ονόματος του κόμματός του, καθώς και στο «χτίσιμο» των νέων Οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προετοιμασία των τριών αρχηγών στη μάχη της κάλπης, όποτε αυτή και αν δοθεί. Το φθινόπωρο του 2022 ή την άνοιξη του 2023, όπως προσδιόρισε χρονικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Επομένως, οι κομματικές διεργασίες αποτελούν στην ουσία τον προπομπό για την προεκλογική ετοιμασία που χρειάζονται και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, έτσι ώστε να αποκομίσουν όσα περισσότερα «λάφυρα» στη μάχη που καλούνται να δώσουν.

ΚΙΝ.ΑΛ. εναντίον Ν.Δ.

Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει την πολυτέλεια των πολλαπλών επιλογών και η αντιπολιτευτική ρητορική του είναι μονόδρομος, σχεδόν κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο λόγος είναι ένας: γνωρίζει πολύ καλά ότι αν υπάρξουν δεύτερες εκλογές μετά τις εκλογές με απλή αναλογική, γιατί θα έχουν αποτύχει οι διερευνητικές εντολές για εξεύρεση λύσης ώστε να κυβερνηθεί η χώρα, τότε θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερη πίεση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος θα πολωθεί έντονα απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Θα είναι μάχη μεταξύ δύο μονομάχων (Μητσοτάκη – Τσίπρα ) και όχι μία μάχη για τρεις, όπως στις πρώτες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής.

Στους δύο τρίτος δεν χωράει, και είναι μία πολιτική αντιπαράθεση για το ποιος με ποιον θα επικρατήσει.
Επομένως, δεν συμφέρει πολιτικά τον κ. Ανδρουλάκη να αφήσει χέρσο το χωράφι από τη σπορά της αντιπαράθεσης των δύο ισχυρών αντιπάλων του, γιατί αν το αφήσει και προκύψουν δεύτερες εκλογές, τότε, όπως γίνεται σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, το κόμμα που θα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ισχυρούς αντιπάλους θα κονιορτοποιηθεί, και θα περιοριστεί αφενός ο λόγος του, αφετέρου θα συρρικνωθεί το πολιτικό εκτόπισμα στους ψηφοφόρους, οι οποίοι λόγω της πόλωσης στην οποία θα έχουν εισέλθει, θα προτιμήσουν κατά πάσα πιθανότητα τον πιο ισχυρό, κατά τη γνώμη τους, αρχηγό, εκείνον δηλαδή που θα του δημιουργεί προσδοκία για την επόμενη μέρα.

Ο λόγος που ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν εννοεί τα περί συνεργασίας αλλά είναι μία απλή τακτική του κίνηση, είναι γιατί στη φαρέτρα του έχει τις δεύτερες εκλογές, και πως αν εννοεί πραγματικά τα περί συνεργασιών, τότε αυτό θα το ισχυριζόταν όχι για τις δεύτερες εκλογές, αλλά για τις πρώτες. Άρα, όσο πιο δυνατός εκλογικά βγει ο κ. Ανδρουλάκης την πρώτη Κυριακή των εκλογών από τις κάλπες, τόσο θα ανεβάσει τον πήχη ανάμεσα στους δύο αντιπάλους του και θα τους φέρει σε πιο δύσκολη θέση, γιατί θα εξαρτώνται από τον ίδιο οι άλλοι δύο αρχηγοί.

Αποστάσεις από τον Τσίπρα

Το ίδιο για τον κ. Ανδρουλάκη ισχύει, λίγο ώς πολύ, και για την περίπτωση του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και εδώ ο αρχηγός του ΚΙΝ.ΑΛ. πρέπει να αποδείξει στους ψηφοφόρους ότι δεν είναι σαν τον κ. Τσίπρα, για τον οποίο, μάλιστα, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά το χαρακτηριστικό του παλαιότερου ηγέτη του σημερινού πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, λέει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, για να τον αποδομήσει πολιτικά, ότι ανήκει στην παλιά φουρνιά των πολιτικών του πολιτικού συστήματος, και επομένως δεν μπορεί να υποστηρίζει σύγχρονες πολιτικές όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκφράζει.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο κ. Ανδρουλάκης βάζει στο στόχαστρό του τον κ. Τσίπρα, γιατί και οι δύο μάχονται για την ίδια πολιτική ταμπέλα: της Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, και ο λόγος που το κάνει, έχει επιπλέον επιχειρήματα. Η δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι κατά μία έννοια ίδια με τη δεξαμενή του κ. Τσίπρα, ο οποίος θέλει να αποτινάξει από πάνω του το «ζυγό» των κομμουνιστογενών στελεχών και εκείνων που βρίσκονται πολιτικά προσκολλημένοι στο πολιτικό παρελθόν του χθες, κάνοντας άνοιγμα στο πολιτικό Κέντρο με τη βοήθεια, ασφαλώς, των ΠΑΣΟΚογενών στελεχών που τον έχουν περιβάλει.

Τα συνέδρια είναι η βάση της πολιτικής αντιπαράθεσης. Τις ίδιες ημέρες που ο κ. Μητσοτάκης θα μιλάει στα στελέχη του κόμματός του στο Συνέδριο, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα στήνει κάλπες σε δήμους όλης της χώρας για το νέο κόμμα που θέλει, την εκλογή νέων Οργανώσεων, αλλά και την αλλαγή του ονόματος, και των συμβόλων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πριν από τις πρώτες εκλογές αλλά και ύστερα από αυτές, οι διεργασίες για τα τρία αυτά κόμματα θα είναι έντονες και το παρασκήνιο μεταξύ των τριών αρχηγών θα μετατρέπει την αντιπαράθεση σε κεντρική πολιτική επιλογή μέχρι να κριθούν από τον ελληνικό λαό οι κύριοι Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης.