Μαριαλένα Ροζάκη: «Επιμένω και επιλέγω να μένω ρομαντική»
Σε μία αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα «Η Βραδυνή της Κυριακής» η ταλαντούχα ηθοποιός μιλάει για το θέατρο, την τηλεόραση, την τέχνη και την ζωή
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Η πανέμορφη και ταλαντούχα από παιδί Μαριαλένα Ροζάκη γεννήθηκε το 1987, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του «Θεάτρου Τέχνης» Καρόλου Κουν και του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για 6 χρόνια έκανε μαθήματα Τραγουδιού και Χορού, ενώ παρακολούθησε και σεμινάριο Υποκριτικής Μουσικού Θεάτρου.
Είναι πανέμορφη, όπως και η μητέρα της, η γνωστή ηθοποιός Ιλιάς Λαμπρίδου. Ο πρώτος της ρόλος ήταν στα 8 της ως Τιτίκα στους «Άθλιους», σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, και 10 ετών έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο «Βίρα τις Άγκυρες», των Ρέππα – Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Δοκιμάστηκε και ως βοηθός σκηνοθέτη της Α. Καραγιαννοπούλου και του Γ. Κιμούλη. Ασχολείται επαγγελματικά και με το τραγούδι και έχει συμμετάσχει στη σειρά «Το Καφέ της Χαράς». Έχει πει: «Εγώ δεν έζησα επιλόχειο κατάθλιψη, μάλλον επιλόχειο ευτυχία».
Σε αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα «Η Βραδυνή της Κυριακής» μιλάει για το θέατρο, την επιρροή της οικογένειάς της στην απόφασή της να ασχοληθεί με την τέχνη, τις μικρές και μεγάλες προκλήσεις της καριέρας της αλλά και την προσωπική της επιλογή να γίνει μητέρα σε νεαρή ηλικία και τις δυσκολίες της καθημερινότητας ως «ανθρώπου» του καλλιτεχνικού χώρο σε μία περίοδο υπό την σκιά της πανδημίας και της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Μαριαλένα, είστε ένα πολυτάλαντο κορίτσι, με εξαιρετικές σπουδές. Θέατρο, Μιούζικαλ, Χορός, Τζαζ, Τραγούδι, και από 8 χρόνων, ηθοποιός. Πώς έγινε;
«Μεγάλωσα μέσα στο Θέατρο, οπότε θα έλεγα πως ήταν φυσική συνέχεια… Η μητέρα μου είναι ηθοποιός, και επειδή δεν υπήρχε γιαγιά να με κρατήσει, με έπαιρνε μαζί της. Έτσι, μεγάλωσα μέσα στα καμαρίνια και στις περιοδείες τα καλοκαίρια. Ομολογώ πως είναι μία πολύ ευτυχισμένη ανάμνηση όλο αυτό, κι έτσι σκοπεύω να μεγαλώσω και την κόρη μου με τον ίδιο τρόπο, αν δω πως της αρέσει όσο άρεσε σε εμένα».
Ο μπαμπάς σας ήταν από τους αγαπημένους πιλότους του Ωνάση στην Ολυμπιακή, και η μαμά σας η λαμπρή, κυριολεκτικά, ηθοποιός Ιλιάς Λαμπρίδου. Ακολουθήσατε το επάγγελμα της μητέρας σας. Τι σας γοήτευσε σε αυτό, και όχι της… αεροσυνοδού ας πούμε, που είναι εξίσου ενδιαφέρον;
«Ο χώρος του Θεάτρου είναι ένας τρομερά γοητευτικός χώρος. Η καλλιτεχνία γενικώς ήταν από πάντα μέσα στη φύση μου. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς να εκφράζομαι μέσα από την Τέχνη. Είτε αυτό είναι Υποκριτική, είτε τραγούδι, είτε συγγραφή, γιατί ασχολούμαι και με τα τρία».
Με τα επαγγέλματά τους, μαμά και μπαμπάς θα απουσίαζαν αρκετά, υποθέτω. Επηρέασε αυτό τα παιδικά σας χρόνια; Σας έλειπαν;
«Όπως σας είπα, δεν ήταν γονείς που επιλέξανε να με αφήσουν στο σπίτι να με μεγαλώνει κάποιος άλλος ,για να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Ο πατέρας μου είχε περάσει πια στην εκπαίδευση όταν γεννήθηκα, οπότε δεν έλειπε πια ταξίδια, αλλά η μητέρα μου, που έλειπε πολύ, με έπαιρνε μαζί της. Οπότε, δεν μου έλειψαν καθόλου. Αντιθέτως, απέκτησα τρομερά ισχυρό δεσμό, ιδίως με τη μητέρα μου. Είμαι πολύ τυχερή και ευγνώμων που είχα και έχω αυτή τη μητέρα».
Αν και μικρή-μικρή, μανούλα. Σας άλλαξε η μητρότητα;
«Τελικά, η μητρότητα αλλάζει. Παρόλο που θεωρώ πως ήμουν έτοιμη σχεδόν από πάντα να γίνω μαμά! Η μητρότητα σε εξελίσσει, σε μεγαλώνει ως ύπαρξη, σε κάνει καλύτερο, γιατί οφείλεις να δουλέψεις τον εαυτό σου για να είσαι άξιος γονιός για το πλασματάκι που έφερες στον κόσμο. Σε κάνει πιο ευαίσθητο και εξελίσσει μέσα σου την ενσυναίσθηση, μια που το σημαντικότερο πράγμα, πια, δεν είναι ο εαυτός σου. Η ευτυχία σου εξαρτάται από την ανάσα του παιδιού σου. Έτσι, τουλάχιστον, το βιώνω εγώ».
Χωρίσατε πριν γεννήσετε, και μεγαλώνετε μόνη την κορούλα σας. Πόσο δύσκολο στην εποχή μας; Εκτός και αν βρεθεί σύντομα ένας αξιόλογος άνθρωπος στη ζωή σας… Το σκέφτεστε καθόλου αυτό;
«Είναι δύσκολο, ομολογώ. Δεν είναι τυχαίο που η φύση θέλει δύο για να υπάρξει μία εγκυμοσύνη! Χρειάζεσαι βοήθεια από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Παρόλα αυτά, η ευτυχία που νιώθω λόγω της ύπαρξης του παιδιού μου, με κάνει να αποκτώ δυνάμεις που δεν ήξερα ούτε εγώ πως τις έχω. Δεν έχω λυγίσει στιγμή. Θέλω να είμαι η δύναμη που θα έχει δίπλα της και όχι μια μητέρα-ερείπιο… Δεν μου το επιτρέπω! Κάποια καινούρια σχέση θα υπάρξει μόνο αν είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και σημαντικό για μένα. Δεν θα βάλω εύκολα κάποιον άνθρωπο μέσα στο σπίτι μας. Η μικρή μου έχει απόλυτη προτεραιότητα».
Θέατρο ή Τραγούδι;
«“Έκφραση”, θα απαντήσω. Συνδυασμός, ίσως το τέλειο! Δεν θα μπορούσα να αποκλείσω κανένα από τα δύο από τη ζωή μου».
Τα συναισθήματά σας πάνω στη σκηνή και μπροστά στο μικρόφωνο με την υπέροχη φωνή σας, να συμπληρώσω;
«Σας ευχαριστώ πολύ… Ναι, εδώ υπάρχει μία διαφορά. Στο Τραγούδι τα συναισθήματα είναι πιο άμεσα δικά μου, ενώ στην Υποκριτική βιώνεις το συναίσθημα του ήρωα. Θα τολμήσω, λοιπόν, να πω πως στο Τραγούδι το συναίσθημα είναι πιο ισχυρό».
Ένας νέος ηθοποιός για να προχωρήσει αρκεί το ταλέντο ή χρειάζεται και δημόσιες εμφανίσεις, γνωριμίες ή να ανήκει σε κάποιον «κύκλο»;
«Είμαι άνθρωπος ρομαντικός. Θέλω να πιστεύω πως το καλό προχωράει γιατί το αξίζει και ας υπάρχουν περιπτώσεις που αποδεικνύουν το αντίθετο. Επιμένω και επιλέγω να μένω ρομαντική».
Πιστεύετε ότι μετά τα σκάνδαλα που ξέσπασαν στο Θέατρο θα καλυτερεύσουν τα πράγματα ή όταν ξεχαστεί το γεγονός θα επανέλθουν;
«Επίσης ρομαντικά σκεπτόμενη, θα πω πως θα αλλάξουν. Πως αντίστοιχοι άνθρωποι θα σκέφτονται να έχουν τέτοιες συμπεριφορές, γιατί μπορεί να μπλέξουν άσχημα».
Τώρα παίζετε στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, στο θέατρο «Κιβωτός», που ανέβασε η Παιδική Σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη. Μιλήστε μας γι’ αυτό…
«Είμαι πολύ ευτυχισμένη που παίρνω μέρος σε αυτή την παράσταση. Μεγάλωσα με τις παραστάσεις της κ. Ρουγγέρη και ονειρεύτηκα να πάρω μέρος σε αυτές… Η πρώτη μου δουλειά στο Θέατρο ήταν μαζί της! Με τη Χιονάτη μάς δένουν πολλά, της χρωστάω πολλά και είμαι χαρούμενη που άρχισε ξανά το κοινό μας ταξίδι!».