Ορφέας Παπαδόπουλος: «Ηθικά, δεν πηγαίνουμε προς κάτι καλύτερο»
Ο δημοφιλής ηθοποιός σε μία αποκλειστική συνέντευξη στη «Βραδυνή της Κυριακής» μιλάει για το θέατρο, την κοινωνία και την προσωπική του ζωή
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Ο δημοφιλής ηθοποιός που έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στα «Κλεμμένα Όνειρα» και το «Η ζωή της άλλης» και έχει συμμετάσχει σε πολλά σίριαλ και θεατρικά σε μία αποκλειστική συνέντευξη στη «Βραδυνή της Κυριακής» μιλάει για το θέατρο, την τέχνη, τον πολιτισμό και την κοινωνία, καταθέτοντας τις προσωπικές του θέσεις για συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, ενώ αποκαλύπτει και άγνωστες πτυχές της ζωής του.
Κύριε Παπαδόπουλε, συμμετέχετε στην παράσταση «Βόιτσεκ», που παίζεται στο θέατρο «Πόλη», από Τετάρτη έως και Κυριακή. Θέλετε να μας μιλήσετε για το έργο και το ρόλο σας;
«Βλέπουμε μία ημέρα της ζωής ενός στρατιώτη, του Βόιτσεκ, πλήρως υποδουλωμένου στις διάφορες μορφές εξουσίας που του ασκούνται: το πώς ασελγούν στην ψυχή και το σώμα του και το πόσο ο ίδιος είναι διατεθειμένος να υπομείνει προκειμένου να επιβιώσει. Θρησκεία, επιστήμη, στρατός, νόμοι, καταπίεση, στέρηση, μοιχεία, ο Βόιτσεκ δοκιμάζεται με τα πάντα, μέχρι τη στιγμή της κορύφωσης του έργου, παλεύοντας συγχρόνως να βρει απαντήσεις στα πιο καίρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Υποδύομαι τον Αντρές, έναν περιθωριοποιημένο φαντάρο, ξένης καταγωγής, πιστό φίλο του Βόιτσεκ, που τον συντροφεύει μέχρι την τελευταία ημέρα της ελευθερίας του. Η δράση των ηθοποιών, σε μία σκηνή που αλλάζει σαν να αναπνέει διαρκώς, με πρωτότυπους ήχους και μουσικές, απόκοσμους -ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και flash animation, κάνουν το ανέβασμα του έργου ευρηματικό, περίτεχνο, ενδιαφέρον, που προβληματίζει, σοκάρει και συνοδεύει την ιστορία του Βόιτσεκ στα μάτια των θεατών. Είναι μία δουλειά της οποίας χαίρομαι που αποτελώ μέρος, λόγω των συνεργατών και του καλλιτεχνικού αποτελέσματος».
Το έργο του ο Μπίχνερ δεν πρόλαβε να το τελειώσει, επειδή πέθανε από τύφο. Έτσι, δεκάδες εκδοχές του έχουν παρουσιαστεί έως σήμερα. Ο σκηνοθέτης σας, ο Σταύρος Τσακίρης, πού εστιάζει στη δική του διασκευή;
«Το όραμα του σκηνοθέτη μας εστιάζει στην ακρίβεια, στο λόγο, σε αυτό που εννοείται και σε αυτό που υπονοείται, στη διέγερση των αισθήσεων, στη σωματικότητα και στη δική της γλώσσα, με στόχο την απόδοση της ιστορίας του Βόιτσεκ και του κόσμου που τον περιβάλλει και τον ορίζει, μέσα από μία σύγχρονη και ταυτόχρονα άχρονη εικαστική ματιά που, κατά τη γνώμη μου σε μαγνητίζει».
Στο τέλος του καλοκαιριού του 1836, ο 23χρονος Γκέοργκ Μπίχνερ, λίγο πριν πεθάνει, γράφει στην αρραβωνιαστικιά του: «Στη φάση αυτή, αφήνω κάτι ανθρώπους στο χαρτί να σφαχτούν». Τι πιστεύετε πως εννοούσε;
«Ενδεχομένως περιγράφει το έργο του “Βόιτσεκ”» με δύο λόγια... Ακροβασία και σύγκρουση των αντιθέτων, μέσα από το πρίσμα του ανθρώπου και των δυνάμεων που ασκεί και που του ασκούνται, οδηγώντας τον στα άκρα. Με έναν ειρωνικό, πάντα, τόνο που διέπει το έργο, όσο και τη φράση αυτή».
Η υπόθεση βασίζεται σε αληθινή ιστορία ενός ταλαιπωρημένου, κυρίως ψυχικά, γυναικοκτόνου της εποχής. Και τώρα, όμως, βλέπουμε να συμβαίνουν πολλές γυναικοκτονίες. Δηλαδή σε έναν κόσμο που αλλάζει ιλιγγιωδώς, η ανθρώπινη ψυχολογία παραμένει ίδια;
«Ο κόσμος μας αλλάζει ιλιγγιωδώς, αλλά δεν βλέπω να πηγαίνουμε προς κάτι καλύτερο ηθικά. Από ην άλλη, αναρωτιέμαι αν ήταν πάντα έτσι, και απλώς τώρα μαθαίnουμε, πληροφορούμαστε... Αυτό μας σοκάρει και μας προβληματίζει σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Ίσως τώρα ζούμε το ξεκίνημα αυτής της αλλαγής...».
Την περίοδο αυτή, που αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα, είναι πρόθυμοι οι θεατές για ένα «βαρύ» ψυχολογικό έργο;
«Ενα κλασικό έργο έρχεται κάθε εποχή για να μας δώσει κάτι, να μας δώσει ένα κλειδί, να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε, να δούμε. Να αποκωδικοποιήσουμε τον κόσμο που ζούμε και που είμαστε μέρος του. Να μας συγκινήσει, να μας σοκάρει. Δεν είναι μία εύκολη διαδικασία, αλλά είναι εκεί. Διαχρονικά».
Εσείς, κ. Παπαδόπουλε, εκτός από ηθοποιός, τραγουδάτε υπέροχα -έχετε βγάλει και CD-, και τελευταία είστε και tatoo artist. Πώς προέκυψε αυτό;
«Η Ζωγραφική είναι η γέφυρά μου για το Τατουάζ. Ζωγράφιζα πάντα. τα πάντα, πάνω στα πάντα. Στα 17 μου έκανα μία πρώτη απόπειρα να ασχοληθώ. Στη συνέχεια μπήκε στη ζωή μου η Υποκριτική. Πάντα, όμως, ήθελα να ασχοληθώ με αυτή την τέχνη, ώσπου ζήτησα από μία φίλη tatoo artist να με μυήσει, μου έμαθε πολλά. Λίγους μήνες μετά, ξεκίνησα συνεργασία ως μαθητευόμενος με το “open mind tatoo clid” στη Σαντορίνη και την Καλλιθέα. Δεν ήθελα κάτι άλλο... Έφυγα για Σαντορίνη! Η εμπειρία μου ήταν μοναδική».
Είναι δύσκολη αυτή η τέχνη; Αν κάνετε κάποιο λάθος, διορθώνεται; Και αν θέλει κάποιος να το αφαιρέσει μετά, γίνεται;
«Με Νο1 τους κανόνες υγιεινής και την τήρησή τους, είναι μία τέχνη δημιουργική, γεμάτη φαντασία, που φυσικά έχει τις δυσκολίες και τα μυστικά της, όπως κάθε τέχνη. Η εμπειρία και η συναναστροφή με άλλους καλλιτέχνες σε εξελίσσουν και σε διδάσκουν πολλά πράγματα. Εάν γίνει κάποιο λάθος, μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να διορθωθεί, σε συμφωνία πάντα με τον πελάτη. Μπορεί, αν κάποιος θέλει, επίσης, να κάνει αφαίρεση τατουάζ».
Τώρα κάνετε τατουάζ σε κάποιο κατάστημα;
«Συνεχίζω τη συνεργασία μου με το “open mind tatoo club” στην Αθήνα, στην Καλλιθέα, Αγίων Πάντων 34, και οι φίλοι μου μπορούν να δουν τη δουλειά μου στο instagram: @orfeas_artworks».
Σας αρέσει να παίρνετε ρίσκα ή να βαδίζετε επί του ασφαλούς;
«Πολλές φορές, μου αρέσει να ρισκάρω, άλλες είναι μονόδρομος και άλλες είναι καλό να μην το κάνω».
Τι εκτιμάτε, τι απεχθάνεστε, τι φοβάστε;
«Τη φροντίδα/την αγένεια/αυτή τη στιγμή που γράφω δεν φοβάμαι τίποτα, όταν δημοσιευτεί... δεν έχω ιδέα».