Μάνος Χατζηγεωργίου: «Κάνουμε Θέατρο για την ψυχή μας»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Ο Μάνος Χατζηγεωργίου γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1960 στον Πειραιά, είναι από τους ηθοποιούς με την πιο δυνατή ερμηνεία, σκηνοθέτης, συγγραφέας, σπουδαίος δάσκαλος, αφού γνωρίζει άριστα τι πρέπει να «περνάει» στους φοιτητές. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου, έχει κάνει πολλά σεμινάρια πάνω στην Κίνηση και τη Φωνή. Διδάσκει Υποκριτική και Αγωγή Λόγου, συνεχίζει να διδάσκει στο Θεατρικό Εργαστήρι του Ωδείου Τερψιθέας – Πειραιά και να σκηνοθετεί τις παραστάσεις του.

Αυτή την περίοδο παίζει για δεύτερη χρονιά στο έργο «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» στη διασκευή του Τζον Όσμπορν, στο «Studio Κυψέλη», ενώ, παράλληλα, κάνει πρόβες για το έργο «Το μπαλκόνι», του Ζαν Ζενέ, που θα ανέβει τον Φεβρουάριο στο ίδιο θέατρο. Σε μία αποκλειστική συνέντευξη στη «Βραδυνή της Κυριακής» μιλάει για το θέατρο, τις παραστάσεις, προκλήσεις της εποχής αλλά και τις εμπειρίες της καριέρας του.

Κύριε Χατζηγεωργίου, πρωταγωνιστείτε φέτος στο έργο του Α. Στρίντμπεγρκ «Ο χορός του θανάτου», σκηνοθετημένο από τη χαρισματική Βαλεντίνη Λουρμπά, στο θέατρο ΕΚΑΤΗ. Μιλήστε μας για την υπόθεση και το ρόλο σας.

«Στο σπουδαίο αυτό έργο βλέπουμε τον αβυσσαλέο αγώνα δύο συζύγων για το ποιος θα υπερισχύσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μόνο, ίσως, κοινό τους σημείο να είναι το μίσος του ενός προς τον άλλον. Εκείνη πρώην ηθοποιός, χωρίς ελπιδοφόρο μέλλον στο Θέατρο, και εκείνος ένας λοχαγός –στάσιμος και χωρίς προαγωγή– σε φυλάκιο κάποιου μικρού απομονωμένου νησιού στη Σουηδία. Ο δρόμος της κατανόησης και υποχώρησης στον έγγαμο βίο τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της οικογένειας που δημιουργούν, φαίνεται να είναι κάτι άγνωστο γι’ αυτούς. Συμπεριφέρονται αδηφάγα ο ένας προς τον άλλο, χωρίς ποτέ να αποδεχτούν και την αδυναμία τους να χωρίσουν. Η εισβολή κάποιου φίλου από τα παλιά και η προσπάθειά τους να στηριχτούν επάνω του για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αποδεικνύεται καταστροφική για όλους. Παίζω το ρόλο του λοχαγού. Σύνθετος και αντιφατικός χαρακτήρας, ανικανοποίητος από τη ζωή του, υποτιμά όλους τους άλλους για να προάγει μόνος του τον εαυτό του. Ενίοτε καταφεύγει σε δόλια μέσα, πιο πολύ για να επιβεβαιωθεί για τον εαυτό του και την αξία του, ενώ η άγνοιά του για να διασώσει το γάμο του, όπως και ο υπαρξιακός του φόβος, είναι καταφανής».

Τι μηνύματα περνάει ο συγγραφέας που να άπτονται και στο σημερινό άνθρωπο, ώστε να είναι επίκαιρο και προσιτό στο κοινό;

«Το κλασικό έργο είναι και σύγχρονο, γιατί απαντά σε διαχρονικά ερωτήματα και προβλήματα. Ο γάμος, η συνύπαρξη δύο ανθρώπων, εδραιώνεται με τον σεβασμό και την ειλικρίνεια. Τα κρυμμένα μυστικά και οι προθέσεις οδηγούν στην αποτυχία, και αυτό είναι κάτι που αγγίζει βαθύτατα το θεατή. Είναι καταπληκτικό όταν παραμένουν μετά, θεατές –ειδικά νέοι– και συζητούν μαζί μας για το έργο».

Στην εποχή αυτή που διανύουμε με τα τόσα προβλήματα, ένα «βαρύ» έργο είναι καλοδεχούμενο;

«Το θέμα είναι το έργο να ενδιαφέρει. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από κορυφώσεις στα έργα, είτε δραματικά είτε κωμικά, και όχι σε χλιαρές καταστάσεις. Το ότι παίζονται αυτά τα μεγάλα κλασικά έργα ξανά και ξανά, είναι η απόδειξη».

Η κ. Λουρμπά έχει μείνει πιστή στο ποιοτικό Θέατρο. Συμφέρει οικονομικά στην τωρινή πραγματικότητα;

«Σίγουρα δεν κάνει Θέατρο κάποιος για να κερδίσει χρήματα. Κάνουμε Θέατρο για την ψυχή, μας ακόμη και οι επιχειρηματίες που διακινδυνεύουν υπέρογκα ποσά. Οι πιο μικρές σκηνές θεωρώ ότι μπορούν να επιβιώνουν καλύτερα από τις μεγάλες, που τα έξοδα είναι δυσβάσταχτα. Και γι’ αυτό σήμερα βλέπουμε πολύ καλές παραστάσεις σε μικρά θέατρα, με άγνωστους ηθοποιούς. Το θέατρο “Εκάτη” δείχνει από την πορεία του μέχρι σήμερα, ότι έχει αποκτήσει την εκτίμηση των φίλων του κλασικού ρεπερτορίου».

Ποια η αποστολή του ηθοποιού, ποια του σκηνοθέτη και σε ποιον χρεώνεται η επιτυχία;

«Με τη σωστή συνεργασία ο ηθοποιός βγάζει προς τα έξω και υλοποιεί την άποψη του σκηνοθέτη. Εννοείται ότι πρέπει να υπάρχει και ένα ενδιαφέρον έργο, που αυτό είναι και το βασικό συστατικό. Το Θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το μερίδιό τους στην επιτυχία ή την αποτυχία, είναι ανάλογο».

Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν σε επιτυχημένα σίριαλ βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά ή το Θέατρο εδραιώνει τον ηθοποιό;

«Το Θέατρο, γιατί του δίνει όλα τα υλικά για το σωστό του χτίσιμο που θα αντέξει στο χρόνο. Η Τηλεόραση τον κάνει πιο αναγνωρίσιμο μεν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο θεατής θα βγει εύκολα από το σπίτι του και θα πληρώσει εισιτήριο για να τον δει στο Θέατρο».

Πολυτάλαντος στην τέχνη σας. Η αγάπη σας για το Θέατρο πότε ξεκίνησε;

«Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να παίζω. Τα υπόλοιπα, η Σκηνοθεσία, η Συγγραφή, προέκυψαν αργότερα. Πάντα αγαπούσα το Θέατρο. Μικρός έμπαινα στο σινεμά, και αν δεν έβλεπα 3-4 φορές την ταινία, δεν έφευγα. Κάποτε στο Δημοτικό ο δάσκαλος μας είπε: “Μην κάνετε φασαρία την ώρα που βγάζετε από τις τσάντες τα βιβλία σας. Στα θέατρα πώς αλλάζουν τα σκηνικά χωρίς θόρυβο;”, κι εγώ του απάντησα με φυσικότητα: “Αφού έχουν περιστροφική σκηνή, κύριε”. Θυμάμαι ότι με κοίταξε ερευνητικά και με περιέργεια».

Στους χαλεπούς καιρούς μας ο ηθοποιός βιοπορίζεται μόνο από το επάγγελμά του ή πρέπει να κάνει και άλλες δουλειές; Εσείς μετανιώσατε για το δρόμο που ακολουθήσατε;

«Πάντα ήταν πολύ δύσκολο να ζει ο ηθοποιός από το Θέατρο, αλλά τώρα πολύ περισσότερο. Υπάρχουν παραστάσεις που παίζονται μία φορά την εβδομάδα, δύο ή τρεις. Τι αποδοχές μπορεί να έχει ένας ηθοποιός – ας μην το συζητάμε καλύτερα. Πολύ λίγες οι παραστάσεις που παίζονται περισσότερες ημέρες στα μεγάλα θέατρα. Όχι, δεν έχω μετανιώσει, αν και εγώ δεν απέφυγα διαφορετικούς τρόπους βιοπορισμού».

Τι θα λέγατε σε ένα νέο που θα ζητούσε τη γνώμη σας προκειμένου να σπουδάσει ηθοποιός;

«Να κυνηγήσει το όνειρό του, αλλά και να εξασφαλίσει με όποιο τρόπο μπορεί τα προς το ζην».

Με τόσα σκάνδαλα που έχουν συμβεί στο Θέατρο, εξακολουθεί να ισχύει το «ηθοποιός σημαίνει φως»;

«Τέτοιου είδους σκάνδαλα γίνονταν παντού και πάντα. Στο Θέατρο, επειδή υπάρχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στα πρόσωπα, παίρνουν δημοσιότητα πιο πολύ. Φυσικά, όλη αυτή η καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο, η ηθική εξαθλίωση είναι απαράδεκτη και καταδικαστέα».