Αντώνης Καρατζίκης: «Η Σύνθεση για μένα είναι ένα παιχνίδι»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Οι σπουδές και το έργο του καταξιωμένου μουσικού Αντώνη Καρατζίκη μιλούν για τον ίδιο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977, σπούδασε Πιάνο στο Ορφείο Ωδείο, Ανώτερα Θεωρητικά στο Ευγενίδειο Ωδείο, λαμβάνοντας τα πτυχία Αρμονίας, Αντίστιξης, Φούγκας, Ενοργάνωσης Πνευστών, και πήρε δίπλωμα Σύνθεσης με πρώτο βραβείο στο Ωδείο Φ. Νάκας, δίπλωμα Διεύθυνσης Χορωδίας, παρακολούθησε μαθήματα Jazz Πιάνου, σπούδασε, παράλληλα, Μουσική Τεχνολογία με εξειδίκευση στη Μουσική Παραγωγή.

Παρακολούθησε σεμινάρια Διεύθυνσης Ορχήστρας, Ενορχήστρωσης και Πιάνου, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Διδάσκει Πιάνο και Ανώτερα Θεωρητικά σε ωδεία της Αθήνας, καθώς και στην επαγγελματική σχολή «Musicαl PMTP by Sia Koskina». Είναι μαέστρος της Φιλαρμονικής Μαρκοπούλου, της Ορχήστρας του Δημοτικού Ωδείου και της Παιδικής Χορωδίας του Δήμου Αγίας Παρασκευής. Ασπάζεται το ρητό του Νίτσε: «Η ζωή χωρίς Μουσική θα ήταν ένα λάθος».

Κύριε Καρατζίκη, πρόσφατες συνθέσεις σας απολαύσαμε στο χριστουγεννιάτικο «Σκρουτζ, the musical». Στο έργο σας όμως, περιλαμβάνονται από συνθέσεις για συμφωνικές ορχήστρες και όπερες, έως μικρότερα μουσικά σύνολα, ακόμη και για την Τηλεόραση. Η αγάπη σας για τη Μουσική πότε ξεκίνησε;

«Η Μουσική από μικρό παιδί ήταν στη ζωή μου. Θαύμαζα τους μεγάλους καλλιτέχνες και δημιουργούς, έβαζα στόχους και ήθελα να τους μοιάσω. Tότε λοιπόν, στα 11 μου χρόνια, οι γονείς μου με έγραψαν στο Ωδείο. Όλη μέρα και όλη νύχτα βρισκόμουν πάνω από ένα πιάνο. Φτάνοντας στην ηλικία των 16 ετών περίπου, πήρα τη μεγάλη απόφαση ότι θα ήθελα να ασχοληθώ και σε επαγγελματικό επίπεδο με αυτήν την τόσο σπουδαία τέχνη».

Από τι μουσικά ακούσματα έχετε επηρεαστεί;

«Σπούδασα Κλασική Μουσική, oπότε, όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι συνθέτες της Δυτικοευρωπαϊκής Μουσικής, από τον Μπαχ έως τον Ραχμάνινοφ και πιο μετά, ήταν οι μεγάλοι μου δάσκαλοι. Βέβαια, και νεότεροι συνθέτες του αιώνα μας, κυρίως από την Κινηματογραφική Μουσική και το Μουσικό Θέατρο, αποτέλεσαν έμπνευση για μένα».

Πόσο δύσκολη η Σύνθεση και πότε γράψατε το πρώτο σας έργο;

«Για μένα η Σύνθεση ήταν και είναι ένα παιχνίδι. Παιχνίδι, όμως, που θέλει ατέλειωτες ώρες μελέτης και σπουδών. Από μικρό παιδί μου άρεσε να δημιουργώ μουσικές δικές μου. Απλές μελωδίες, που σιγά σιγά εξελίχθηκαν και έφτασαν να γίνονται όπερες, μιούζικαλ κ.λπ. Προσπαθώ, όμως, πάντα στη διαδικασία της Σύνθεσης να μην χάνω την παιδικότητά μου. Πιστεύω πως με αυτόν τον τρόπο μπορεί να προκύψει μία μελωδία απλή και λιτή, χωρίς ίχνος καθωσπρεπισμού. Μόνο τότε θα μπορέσει να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων».

Το είδος Μουσικής που σας εκπροσωπεί ποιο είναι;

«Οι σπουδές μου είναι πάνω στην Κλασική Μουσική και στην Jazz. Βέβαια, οτιδήποτε έχει αυθεντικότητα και υψηλή αισθητική μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον να το ακούσω και να το μελετήσω».

Υπάρχει ευγενής άμιλλα στο χώρο σας ή… πισώπλατα μαχαιρώματα;

«Οι καλλιτέχνες γενικότερα είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι με υψηλές προσλαμβάνουσες. Δίνουν τον αγώνα τους σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τις τέχνες. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που με άλλα μέσα προσπαθούν να επιβληθούν, αλλά νομίζω ότι αυτοί είναι η μειοψηφία».

Πώς βλέπετε να εξελίσσεται το μέλλον της Μουσικής μας;

«Δυστυχώς, το νέο Προεδρικό Διάταγμα υποβαθμίζει τους αποφοίτους ωδείων και τους κατατάσσει στην κατηγορία Δ.Ε., δηλαδή απόφοιτους Λυκείου. Αυτό θα πρέπει να αλλάξει άρδην, καθώς δεν μπορεί η Πολιτεία μουσικές σπουδές 10 και 15 ετών να τις πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Οι αρνητικές συνέπειες αυτού του Διατάγματος θα έχουν βαρύ πλήγμα στη Μουσική».

Είναι αρωγός η Πολιτεία στους καλλιτέχνες ή μόνον «ορισμένοι» έχουν την εύνοιά της;

«Τα μέσα που έχουμε από την Πολιτεία είναι ελάχιστα. Υπάρχουν, βέβαια, και οι λομπίστες καλλιτέχνες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παντού, που ευνοούνται από το εκάστοτε σύστημα».

Εσείς τι θα ζητούσατε να δώσει η Πολιτεία στους καλλιτέχνες;

«Επειδή εκτός από την ιδιότητα του συνθέτη είμαι και παιδαγωγός, προσπαθώ από το δικό μου μετερίζι να βάλω έστω και ένα λιθαράκι για να αναβαθμιστεί η καλλιτεχνική Παιδεία στη χώρα μου. Οι τέχνες δεν αποτελούν βασικό κορμό της Εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία, ό,τι συμβαίνει δηλαδή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Η Πολιτεία αλλά και όλοι μας προσωπικά, έχουμε τεράστια ευθύνη για αυτό, και πρέπει να κάνουμε τα παν για να το αλλάξουμε».

Πόσες δυσκολίες πρέπει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης για να γίνει γνωστός;

«Νομίζω το ζητούμενο δεν είναι να γίνει γνωστός αλλά ουσιαστικός, χωρίς εκπτώσεις στην τέχνη του».

Βιοπορίζεται από τη δουλειά του ένας μουσικός;

«Το να ζει κάποιος από την τέχνη του, διαχρονικά είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Ειδικά, δε, στη χώρα μας, όπου οι τέχνες είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ο μέσος Έλληνας συνδυάζει στο μυαλό του τον όρο Τέχνη και Ψυχαγωγία με τη Διασκέδαση, που είναι εντελώς δύο διαφορετικά πράγματα. Η επίσκεψη σε μία Έκθεση Ζωγραφικής, η παρακολούθηση μίας συναυλίας Κλασικής Μουσικής ή Όπερας, αλλά ακόμα και ενός θεατρικού έργου, δεν είναι το ίδιο με την εμφάνισή μας σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, να πετάμε λουλούδια στους τραγουδιστές. Δεν λέω, και η διασκέδαση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, καθώς είμαστε ένας μεσογειακός λαός γεμάτος έντονο ταπεραμέντο. Όμως, τα οφέλη που θα αποκομίσουμε μέσα από τη διαδικασία της ψυχαγωγίας είναι πολύτιμα».

Έχετε κάποιο μότο για να ξεπερνάτε τις δυσκολίες;
«Δουλειά και υπομονή».

Οι θεατές καλοδέχονται τα μιούζικαλ;

«Σιγά σιγά νομίζω ότι αρχίζει να αρέσει στο ελληνικό κοινό αυτό το είδος, μιας και οι εγχώριες παραγωγές είναι υψηλού επιπέδου».

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

«Αυτή την περίοδο γράφω ένα καινούργιο μιούζικαλ, μαζί με τη φίλη και πολύ καλή νέα συγγραφέα Κατερίνα Βαϊμάκη. Θέμα ένα πρόσωπο από τη Μυθολογία, έτσι όπως δεν το έχετε ξαναδεί».