Θοδωρής Βουρνάς: «Ζω με τις ελπίδες του μέλλοντος»
Ο ταλαντούχος και διακεκριμένος σκηνοθέτης μιλάει αποκλειστικά στη «Βραδυνή της Κυριακής» για την τέχνη, το θέατρο και τον κινηματογράφο
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Ο ταλαντούχος Θοδωρής Βουρνάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983 και σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου. Είναι ένας γλυκός και αισιόδοξος άνθρωπος. Από το 2008 δραστηριοποιείται στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο, με ταινίες μικρού μήκους, δύο ταινίες μεγάλου μήκους με φεστιβαλικές διακρίσεις και πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Θυμάται μικρός που για κάποια χρόνια έμενε δίπλα στο Θέατρο Βράχων και άκουγε τις παραστάσεις το καλοκαίρι από τον κήπο του σπιτιού του και εντυπωσιαζόταν. Νοσταλγεί την αθωότητα στις μεξικανικές τηλενουβέλες του ’90. Αγαπούσε από μικρός το Θέατρο και θυμάται από το Δημοτικό ακόμα, να βλέπει «Τον θάνατο του Εμποράκου» και στη συνέχεια να γράφει τις εντυπώσεις από την παράσταση, σε έκθεση. Αγαπά την οικογένειά του, τους φίλους του, την… κανέλα, τη σοκολάτα και τα ζυμαρικά.
Κύριε Βουρνά, πολύ παραγωγικός και αυτή τη σεζόν. Μιλήστε μας για τις φετινές θεατρικές παραγωγές τις οποίες σκηνοθετήσατε.
«Αυτή η σεζόν με βρήκε στο “Vault Theater Plus”, με την επανάληψη του “Guilty Choices”, και συνεχίσαμε με το “My Life In Art”. Ανάμεσα σε αυτές τις παραστάσεις είχα και το “Balance”, που έκανε έναν πρώτο κύκλο στο “Vault” και συνέχισε στο “Επί Κολωνώ”. Παράλληλα, είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με δύο πολύ ενδιαφέροντα έργα, το “After The End”, στο “Bios”, και τη διασκευή του κλασικού “La Ronde” που ανέβηκε στο θέατρο “Broadway”».
Ποια απ’ όλες ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς;
«Τα δύο τελευταία, που ήταν και οι ουσιαστικά καινούργιες προκλήσεις, καθώς τα υπόλοιπα ήταν επαναλήψεις ή επιστροφές έργων που είχα ξανακάνει. To “After the end”, του Dennis Kelly, είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, που έχει τύχει της πολύ καλής μετάφρασης της Σοφίας Φυτιάνου. Αυτό το έργο είναι σαν ένα αίνιγμα μέσα σε έναν γρίφο. Οι προθέσεις και τα “θέλω” των δύο πρωταγωνιστών πηγαίνουν σε τό- σο σκοτεινά μονοπάτια, που μέχρι και στην τελευταία ατάκα όλα μπορούν να ανατραπούν και να σε σοκάρουν».
Τι στοιχεία πρέπει να έχει ένα έργο για να σας συγκινήσει;
«Να έχει κοινωνικό προβληματισμό που να μας αφορά άμεσα στο σήμερα ή να θίγει θέματα που είναι διαχρονικά και πανανθρώπινα. Μου αρέσουν πάντα οι ιστορίες που βρίσκουμε κοινά σημεία ταύτισης με τους ήρωες, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η ελπίδα και η πορεία προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας».
Μιλήστε μας για τη νέα σας ταινία, το «Reuniverse».
«Το “Reuniverse” είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου, που ολοκλήρωσε γυρίσματα και τώρα είναι στο post production. Είναι μία πολύ διαφορετική ταινία ως είδος κινηματογράφου από ό,τι έχουμε συνηθίσει στην ελληνική παραγωγή, καθώς έχει στοιχεία φαντασίας και θρίλερ, σε συνδυασμό με μία αίσθηση ταινίας μέσα στην ταινία με το δικό της κώδικα και τα inside jokes. Η ιστορία είναι ένα reunion παλιών φίλων σε δύο ή τρία, παράλληλα Σύμπαντα. Νιώθω πολύ χαρούμενος και περήφανος για αυτή την ταινία, που έχει γίνει πραγματικότητα χάρη στην εταιρία παραγωγής Correct Creative Production που πίστεψε και υποστήριξε την ιδέα!».
Ταξιδεύετε συχνά για να δείτε Θέατρο στο εξωτερικό και να επιλέξετε και έργο ίσως;
«Ταξιδεύω γιατί μου αρέσουν τα ταξίδια! Και το Θέατρο έχει γίνει και αφορμή και ευκαιρία για ταξίδια, δεν είναι τόσο το να επιλέξω ένα έργο όσο το να νιώσω θεατής ξέγνοιαστα. Να ανοίξω μία εφαρμογή και να ψάξω ποια παράσταση θα δω σήμερα με βάση τη διάθεσή μου και μόνο!».
Συνεργάζεστε με νέους αλλά πολύ αξιόλογους ηθοποιούς, και σας τιμά αυτό, αφού και εσείς ανήκετε στη νέα γενιά των σκηνοθετών… Πώς θα χαρακτηρίζατε τους καλλιτέχνες της γενιάς σας;
«Δεν μπορώ να αποδώσω έναν χαρακτηρισμό, καθώς η γενιά μου, όπως και η προηγούμενη και σίγουρα η επόμενη, είναι ένα σύνολο ανθρώπων με όνειρα, φιλοδοξίες και διάθεση, που προσπαθούν για το καλύτερο σε συνθήκες που αλ- λάζουν και εναλλάσσουν από δύσκολες σε ευνοϊκές, και μπρος και πίσω».
Το μότο σας για να ξεπερνάτε τα δύσκολα;
«Ξεκινάμε ξανά από την αρχή, και όπως έχει πει και η Σκάρλετ στο “Όσα παίρνει ο άνεμος”: “Aύριο είναι μια καινούργια μέρα!”».
Έχετε δηλώσει «σκηνοθέτης του κόσμου που θέλει να ζει». Μας το εξηγείτε;
«Θέλω οι δουλειές μου, τόσο στο Θέατρο όσο και στον Κινηματογράφο, να είναι ιστορίες ανθρώπων που –ανεξάρτητα αν το πετύχουν ή όχι– ν’ αναζητούν μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Χαρακτήρες με τους οποίους το κοινό μπορεί να ταυτιστεί, να δει στην προσπάθειά τους κάτι από τον εαυτό του. Με ενδιαφέρει αυτός ο κόσμος. Αυτός που θέλει να προσπαθήσει, να παλέψει, να πέσει και να ξανασηκωθεί, να συνεχίσει να ζει».
Πότε γεννήθηκε η αγάπη σας για την Τέχνη;
«Το ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης και να είμαι στο ρόλο αυτού ο οποίος στήνει την παράσταση, δημιουργεί την ταινία, αυτός που το οραματίζεται σαν τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι ήταν κάτι το οποίο λίγο-πολύ το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου».
Από τους δασκάλους σας έχετε κρατήσει κάτι από αυτά που σας δίδασκαν;
«Θα προτιμούσα να πω πως κράτησα κάτι που μου έλεγε ο πατέρας μου πάντα, και προσπαθώ να το εφαρμόζω όσο μπορώ, γιατί οι άνθρωποι έχουμε και τις αδυναμίες μας. “Να ζω με τις ελπίδες του μέλλοντος και όχι με τις αναμνήσεις του παρελθόντος”. Έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι, να οραματίζομαι και να σχεδιάζω το μέλλον και να αφήνω το παρελθόν στο παρελθόν».
Καλλιτεχνικά σχέδια στη συνέχεια;
«Στις 8 Μαΐου θα ξεκινήσουμε κάθε, Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο “Vault”, ένα καινούργιο θεατρικό, το “One More For The Road” που είναι βασισμένο στο βιβλίο του Γιώργου Αράπογλου, με τίτλο «Αθήνα 2012». Αυτό το έργο είναι το κερασάκι στην τούρτα για αυτή τη σεζόν, και εύχομαι και μία μεγάλη έκπληξη για το κοινό. Με στοιχεία immersive θεάτρου το ταλαντούχο καστ μας θα γίνεται μία μεγάλη παρέα με το κοινό, και όλοι μαζί θεατές στις ιστορίες που θα μοιραστούν!».