Ευτυχία Καραγιάννη: «Δουλεύουμε για το πόλο επειδή το αγαπάμε»
«Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας. Δεν πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στον εκάστοτε προπονητή και στον κατά περίπτωση παράγοντα. Το φιλότιμό μας είναι πάντα δεδομένο»
Όταν το βλέμμα μίας αθλήτριας βγάζει τις ίδιες σπίθες μετά από τόσα χρόνια, είναι απολύτως βέβαιο ότι και ως προπονήτρια θα οδηγήσει την επόμενη γενιά σε επιτυχία. Η Ευτυχία Καραγιάννη δεν παραδόθηκε ποτέ! Αφού έγραψε ιστορία με τα σκουφάκια του Ολυμπιακού, του Νηρέα Χαλανδρίου, της Γλυφάδας και του Εθνικού, από το 1992 έως το 2006, μετρώντας 545 γκολ (!), έμεινε στο χώρο που λατρεύει. Το νερό, την πισίνα, το πόλο. Δούλεψε για παιδιά και από μαθήματα κολύμβησης σε πιτσιρίκια, έγινε πρώτη προπονήτρια στο Νηρέα Χαλανδρίου. Μπήκα σε κολυμβητήριο, ενώ περπατούσα στη Γλυφάδα, επειδή άκουσα τις φωνές της! Χειμώνα, στο ανοικτό –με λίγο κόσμο– και την Ευτυχία να διαμαρτύρεται στο διαιτητή. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που αγαπούν, πονάνε αυτό που κάνουν. Μας μίλησε μετά το ασημένιο παγκόσμιο μετάλλιο της Εθνικής Νέων Γυναικών και τη συνεργασία της με την Αλεξία Καμμένου. Αυθεντική, όπως όταν έπαιζε…
Ήρθαν πολλές επιτυχίες και χαρές μαζί, σε λίγο διάστημα. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
«Ξεκινήσαμε στις υποδομές ,αφού κάναμε συζήτηση με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας το Μάιο. Ήθελε να αναλάβουμε και τις τρεις ομάδες. Τις κορασίδες με παιδιά που είναι γεννημένα από το 2006 και κάτω, τις νεάνιδες του 2004, και του 2001 τις νέες – γυναίκες. Αναλάβαμε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες που συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις, κάτω από τις γυναίκες. Είχαμε το Παγκόσμιο Νέων – Γυναικών και δύο Πανευρωπαϊκά. Ήταν δύσκολο καλοκαίρι, όμως βγήκε γιατί όταν τελείωνε η μία ξεκινούσε η επόμενη διοργάνωση. Με τις νεάνιδες πήραμε δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό, στο Σίμπενικ».
Αγωνιστικά, τι έχει αλλάξει στο άθλημα; Πώς έχουμε τόσες επιτυχίες μαζεμένες; Είναι καλύτερες οι φουρνιές ταλέντων;
«Είναι γεγονός ότι σε όλες τις ομάδες παγκοσμίως υπάρχουν φουρνιές αθλητών λίγο καλύτερες, λίγο χειρότερες. Θεωρώ ότι σε αυτές τις ηλικίες των υποδομών, την περίοδο αυτή, υπάρχουν παιδιά με πολύ ταλέντο και το άγχος και η αγωνία μας με την Αλεξία –το έχουμε πει αρκετές φορές– είναι να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη φουρνιά. Που μπορούν μαζί με κάποια παιδιά μεγαλύτερα να πλαισιώσουν την Εθνική, ώστε να διεκδικήσουμε ξανά το πολυπόθητο εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Οι δύο σας έχετε, άλλωστε, την εμπειρία του ασημένιου μεταλλίου της Αθήνας το 2004…
«Μαζί με την Αλεξία ήμασταν η πρώτη φουρνιά που προσπάθησε να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000), δεν τα καταφέραμε, και το 2004 πήραμε το μετάλλιο. Το 2008 τα κορίτσια πήγαν στο Πεκίνο, και έκτοτε δεν το καταφέραμε. Τώρα περιμένουμε το Παρίσι».