Ν. Παππάς: «Κάποια στιγμή χορταίνεις και αναπροσδιορίζεις τους στόχους σου»

Για το γήπεδο στις φυλακές που έφτιαξε, τις δυσκολίες που υπήρχαν, καθώς και τη ζωή του πια και τη σχέση του με τα υλικά αγαθά μίλησε ο Νίκος Παππάς σε τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε.

Αναλυτικά όσα ανέφερε στο Στούντιο 4:

Για όσα κάνει εκτός παρκέ, όπως το γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές: «Νιώθω αμήχανα ακόμα και τώρα που το συζητάμε, αλλά είναι κάτι γνωστό. Δεν ήταν ακριβώς ανάγκη μου να το κάνω. Υπήρχαν κάποιοι φίλοι μου που ήταν κρατούμενοι. Είχα μια επικοινωνία, ήξερα πως τους αρέσει το μπάσκετ. Τότε μπορούσα και εγώ, ήταν ακόμα πιο άνετη η τσέπη μου. Πήραμε αυτή την πρωτοβούλια γιατί δεν μπορούσε ούτε το κράτος, ούτε η διεύθυνση εκεί να το τακτοποιήσει αυτό το ζήτημα».

Για το πόσο δύσκολο ήταν: «Είχαμε πολύ καλή συνεργασία με τον τότε διευθυντή, έναν αξιόλογο άνθρωπο, τον κύριο Χριστόφορο, που ήταν συνεργάσιμος και πρόθυμος να βοηθήσει αυτή την ιδέα. Είχε γραφειοκρατεία και εισαγγελείς, δεν ήταν απλό. Αλλά από ό,τι γνωρίζω ακόμα υπάρχει, είναι σε καλή κατάσταση και το χαίρονται οι άλλοι κρατούμενοι».

Για τη δική του ευτυχία μέσα από αυτό: «Αυτό αφορά εμένα, είναι η δική μου ψυχοσύνθεση που ικανοποιείται. Νομίζω το να το μοιραστώ δεν υπάρχει λόγος. Αλλά καταλαβαίνεις όταν κάνεις ένα δώρο, είναι ένα συναίσθημα για όλους το ίδιο».

Για τις σκέψεις που έκανε όταν πήγε στις φυλακές: «Αυτόματα θα σου έρθουν αυτές οι σκέψεις. Μπορείς να δεις τα παιδιά που ζουν και σωφρονίζονται εκεί και να σκεφτείς "αν ήμουν εγώ στη θέση τους, αν θα μπορούσα να βρεθώ εδώ". Σίγουρα, δεν είναι και το πιο ευχάριστο μέρος. Ευτυχώς, όσο είχα πάει εγώ οι συνθήκες φαίνονταν ΟΚ. Οι φίλοι και οι γνωστοί μου και όσοι γνώρισα εκεί φαινόταν να μην περνούν τόσο άσχημα, δεν ήταν τόσο βάρβαρα τα πράγματα. Είναι έξω ευτυχώς και ελπίζω να μην βρεθούν ποτέ ξανά εκεί μέσα».

Για τη ζωή που ήθελε: «Παράπονο δεν έχω. Η οικογένειά μου μου παρείχε τα πάντα, θυσίαζαν τον εαυτό και τις ανάγκες τους για τα παιδιά τους. Δεν μου έλειψε τίποτα. Παρ' όλα αυτά, όταν είσαι μικρός και αθώος μπορεί να σου μείνουν κάποια απωθημένα, κάποιοι καημοί, όπως καλή ώρα μου είπατε για το αυτοκίνητο. Μια χαρά ήταν το Nissan του Στάθη, αλλά εγώ ήθελα ένα μεγαλύτερο. Πολύ ωραίο ήταν και το σπίτι μας στην Αιδηψό, εγώ ήθελα κι άλλες παροχές. Εντάξει, αυτά τα ματαιόδοξα πράγματα δεν ξεπερνούν το όριο του υγειούς και είναι λίγο αυτονόητα.

Για το αν εξακολουθεί να θέλει τα ίδια πράγματα: «Δεν έχω τέτοια απωθημένα. Τελειώνουν ή αναθεωρείς, αναπροσδιορίζεις τους στόχους σου. Κάποια στιγμή χορταίνεις. Ας πούμε πως έχω κορεστεί από αυτά. Ωραία είναι τα υλικά αγαθά του καπιταλισμού, είναι για όλους. Από τη στιγμή που τα παίρνουμε με όμορφο και νόμιμο τρόπο καλό είναι να τα χαιρόμαστε. Αλλά μέχρι εκεί, χωρίς υπερβολές».