ΑΕΚ: Για αυτούς που έφυγαν και για αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμα - H νύχτα που μας άλλαξε και έγινε κομμάτι μας

Οδηγώντας από Γαλάτσι προς Νέα Φιλαδέλφεια το μεσημέρι της Παρασκευής (30/09), η διαδρομή 7-8 λεπτών έγινε μισάωρη, για να καταλήξει σε ένα παρκάρισμα στο στάδιο της Ριζούπολης και σε ένα εσωτερικό κατσάδιασμα, που αφορούσε το γεγονός πως αν και 32 πια, παραμένω αισιόδοξη πως θα βρω να παρκάρω.

Πώς να παρκάρεις στην περιοχή που πλαισιώνει τη Νέα Φιλαδέλφεια, την ημέρα που ολόκληρος ο παλμός του ελληνικού αθλητισμού χτυπά - νοερά ή πρακτικά- σε εκείνο ακριβώς το σημείο;

Χρειάστηκε περίπου 30 λεπτά για να φτάσω με τα πόδια έξω από το γήπεδο, για να αντιληφθώ πως όχι δεν είναι ψέμα. Αυτό που περίμενε ο κάθε Αεκτζής για 19 χρόνια έπαιρνε σάρκα και οστά ετούτο το ζεστό απόγευμα και χιλιάδες κόσμος, μαζί με εμένα, θα γινόταν μάρτυρας αυτού που αν δεν έχεις νιώσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις και αν δεν έχεις χάσει, δεν μπορείς να εκτιμήσεις.

Η ώρα πλησίαζε έξι και για να προσεγγίσω τη θύρα μου έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια και αγώνα. Έναν αγώνα που κάθε λεπτό έμοιαζε πιο γλυκός, πιο όμορφος και πιο τρυφερός.

Γυναίκες, άνδρες, πιτσιρίκια, ηλικιωμένοι, έφηβοι, μωρά στο καρότσι και παππούδες με μαγκούρα και στήριγμα τον γιό, τον εγγονό ή την σύζυγό τους, χάνονταν στον χώρο και με τα μάτια τους προσπαθούσαν να χορτάσουν κάθε εικόνα και να αντιληφθούν πως τελικά έγινε. Δεν είναι ψέμα.

Μπαίνοντας στα δημοσιογραφικά θεωρεία του γηπέδου νωρίς, βρήκα τη θέση μου, πολλούς γνωστούς και κάποιους φίλους και κοίταξα να βρω που κάθονται οι φίλοι και τα ξαδέρφια μου που μοιραζόμασταν νωρίτερα την ίδια διαδρομή. Η θύρα των παιδιών της 21 είχε γεμίσει και σιγά σιγά τα κιτρινόμαυρα καθίσματα έπαιρναν χρώμα και συμπληρώνονταν από πολύχρωμους και χαρούμενους, συγκινημένους ανθρώπους.

Η γιορτή άρχισε λίγο πριν τις 20:00 και ήταν σαν να τελείωσε ελάχιστα λεπτά αργότερα, με μια ανάσα, με ένα γέλιο και με ένα δάκρυ. Η είσοδος του Κώστα Νεστορίδη στο γήπεδο, το βίντεο που τον υποδέχτηκε και οι ιαχές των φιλάθλων που έκαναν την ώρα εκείνη το στάδιο- ίσως και ολόκληρη την πόλη να σείεται - με έκαναν να κλαίω γοερά. Γιατί σκέφτηκα την ανιδιοτελή αγάπη του ανθρώπου αυτού για την ομάδα του, τον απίστευτο ρομαντισμό, την αγωνία να «προλάβει το γήπεδο». Γιατί θυμήθηκα τον παππού μου που δεν πρόλαβε να μπει να το δει και όπως μου επιβεβαίωσαν τα ξαδέρφια μου πίνοντας μπίρες αργότερα, σίγουρα θα ήταν εδώ. Αφού ήπιαμε λίγες παραπάνω, είπαμε πως ήταν και τώρα, τον είχαμε φέρει εμείς μαζί μας.

Τα δάκρυα μου μούσκεψαν το γραφείο των δημοσιογραφικών θεωρείων, όμως στο μυαλό μου αυτό ήταν ένα μικρό ταμπού. Γυναίκα μέσα σε τόσους άνδρες - σκεφτόμουν- πρέπει να συγκρατηθώ, να μη δείξω την αδυναμία μου. Την ηλίθια και καταπιεστική σκέψη μου σταμάτησε το άνοιγμα των φώτων του γηπέδου, το οποίο αποκάλυψε τα δάκρυα σε κάθε πρόσωπο, αντρικό και γυναικείο, που βρισκόταν δίπλα μου. Ανακούφιση, λύτρωση και τροφή για σκέψη σχετικά με τα ηλίθια πράγματα που έχουμε βάλει στο μυαλό μας και όσο αγώνα και αν κάνουμε, όση ψυχοθεραπεία, δεν μπορούν να βγουν.

Η είσοδος των θρύλων την ΑΕΚ από κάθε εποχή στον αγωνιστικό χώρο, πλαισιωμένο από ένα βίντεο στο οποίο έκαναν δηλώσεις αναφορικά με το τι είναι για εκείνους η Ένωση, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα σημεία της ιστορικής βραδιάς.

Η 23αδα που επιλέχθηκε είχε ως αφετηρία τον Κώστα Νεστορίδη και ως τερματισμό τον Ντέμη Νικολαΐδη. Όλοι οι παίκτες μπήκαν στο γήπεδο και αποθεώθηκαν από τον κόσμο, ο οποίος όρθιος τους χειροκροτούσε και κάπως έτσι ενώθηκαν όλες οι εποχές. Εκείνοι που αγάπησαν τη φανέλα με τον δικέφαλο αετό όσο λίγοι, μέσα στο γήπεδο αυτό που πριν από 10 χρόνια φάνταζε όνειρο απατηλό. Η εικόνα αποτελεί κειμήλιο για εκείνους, για εμάς και για την ιστορία.

Όσο περνούσε η βραδιά και φτάνοντας πια προς το τέλος της, τα μεγάφωνα ήχησαν με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου και το τραγούδι «Με αεροπλάνα και βαπόρια», για να αποδοθεί με έναν υπέροχο χορό που αναπαριστούσε τον δρόμο της προσφυγιάς. Η μεγάλη ρεμπέτισσα προφανώς και δεν ήταν τυχαία επιλογή των διοργανωτών - όπως και τίποτα - σε αυτή την τεράστια γιορτή της Ένωσης.

Λένε πως εμείς οι Αεκτζήδες είμαστε λίγο γραφικοί, λίγο περισσότερο συναισθηματικοί, λίγο... κλαψιάρηδες και μοιρολάτρες. Η αλήθεια είναι πως αυτό το λέμε ακόμα και εμείς οι Αεκτζήδες, αλλά το καμαρώνουμε, το χαιρόμαστε.

Ωστόσο, η γιορτή που στήθηκε χθες στα μέρη της Φιλαδέλφειας δεν μπορεί να θεωρηθεί μέρος αυτής της θεωρίας, καθώς στην ουσία αποτέλεσε απλά μια καταπληκτική αναπαράσταση της ιστορίας της, των συναισθημάτων που την κατακλύζουν και του συγκλονιστικού λαού της.

Η διαπίστευση μου έχει ήδη πλαστικοποιηθεί, τα μάτια μου έχουν γεμίσει εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα και το μυαλό μου δεν μπορεί να βγάλει τον ήχο από το ρυθμικό «Πέρα και Αϊβαλί».

19 χρόνια από τα 32 που βρίσκομαι σε αυτό τον πλανήτη και μπορώ να πω με σιγουριά πως άξιζε κάθε πίκρα, κάθε αναμονή, κάθε πείραγμα, κάθε κάζο και κάθε απογοήτευση.

Η βραδιά της Παρασκευής ήταν βραδιά δική μας, ιστορική και παρακαταθήκη στις αναμνήσεις και στον ρομαντισμό μας. Για εκείνους που έφυγαν και για εκείνους που δεν γεννήθηκαν ακόμα. Η βραδιά αυτή γέννησε πολλούς ακόμα τρελούς και ονειροπόλους Αετκζήδες.